10-hayaller ve kaybedenler

Selammm yeni bolumle nasilsinizzzzzz

Hadi baslayalimm

Hey sen hayalet okur oy ve yorum atttt

(⁠づ⁠｡⁠◕⁠‿⁠‿⁠◕⁠｡⁠)⁠づ

Göz kapaklarımı araladığımda, oda loş bir ışıkla aydınlanmıştı. İlk başta sadece bulanık şekiller gördüm. Ama sonra, o siluet netleşmeye başladı. Annem… Evet, oydu. Öylesine canlı, öylesine gerçek. Gözlerim doldu, boğazıma bir yumru oturdu.2

“Anne?” dedim, neredeyse bir fısıltıyla. Sesi titreyen dudaklarım arasından güçlükle çıktı.

“Evet, kızım. Ben buradayım,” dedi. Gülümsemesi o kadar sıcak, o kadar şefkat doluydu ki… Kalbim yerinden çıkacakmış gibi çarpmaya başladı.

Tam ona doğru bir adım atacakken, başka bir ses işittim. “Beni unutacak kadar dalgınlaştın mı?” dedi tanıdık bir ton. Hızla başımı çevirdiğimde, bu kez Ömür’ü gördüm. Saçları dağınık, gözleri ışıl ışıl, her zamanki gibi rahat bir tavırla bana bakıyordu.

“Ömür?” dedim, gözyaşlarım daha da hızlanırken.

“Buradayım,” dedi. “Sana destek olmadan nereye giderim ki?”

Tam bu sırada bir başka ses duyuldu. Daha önce duymadığım, ama sanki hep tanıyormuşum gibi hissettiğim bir tınıydı. Alkım da oradaydı. Duvarın dibinde, kollarını göğsünde kavuşturmuş, bana bakıyordu.

“Her zamanki gibi unutulduk,” dedi hafif bir alayla. “Ama olsun, seni affediyoruz.”

Gözlerimle her birini süzdüm. Annem, Ömür, Alkım… Hepsi buradaydı. Nasıl olduğunu anlamıyordum, ama gerçek gibiydi. Çok gerçek.2

“Nasıl… nasıl buradasınız?” dedim, boğuk bir sesle.

“Sorular sorma,” dedi annem, elini uzatarak. “Sadece bu anın tadını çıkar. Bugün sadece seninle olmak için buradayız.”

“Bugün mü?” dedim, gözlerimde yaşlar süzülürken. “Ama bu bir rüya olmalı. Siz… siz artık…”2

“Rüya ya da gerçek, ne fark eder?” dedi Ömür, her zamanki rahat tavrıyla. “Senin yanındayız, ve bu yeterli.”

Kelimeler boğazımda düğümlendi. Gözlerimden yaşlar akarken, bir adım attım ve anneme sarıldım. Sıcaklığı hissettim. Gerçek gibiydi. O tanıdık kokusunu içime çektim. “Gitme,” diye fısıldadım. “Sakın gitme.”

Annem başımı okşadı. “Sana sarılmayı, seni bu kadar yakın hissetmeyi ben de çok özledim, kızım. Ama…”

“Sakın ama deme,” dedim, hıçkırarak. “Hiçbir yere gitmeyin. Siz olmadan yapamam.”

O sırada Alkım yanıma geldi. “Bize sarılmayı unutma,” dedi, kolunu omzuma atarak.

Sonra Ömür de yaklaştı. “Hadi ama, bizi de bırakma öyle,” dedi.

Bir anda üçünü de kucakladım. Hepsi gerçek gibiydi, sıcacıktı, ama bir yandan da her şeyin bir illüzyon gibi olduğunu hissediyordum. Ağlıyordum, hıçkırıklarım odanın sessizliğinde yankılanıyordu.

“Keşke hep burada kalabilseniz,” dedim. “Beni yalnız bırakmayın.”

Annem hafifçe geri çekildi, gözlerimin içine baktı. “Aslında biz hep buradayız,” dedi. “Kalbinde. Ne zaman ihtiyacın olursa, bizi hatırlaman yeterli.”

Ömür de konuştu. “Sen düşündüğünden daha güçlüsün. Biz hep senin yanındayız. Ama bunu anlaman gerekiyordu.”

Sonra Alkım. “Beni unutmazsın, değil mi?” dedi. “Çünkü ben seni asla unutmayacağım.”

Onlara bir kez daha sarıldım. Ama bir şey değişiyordu. Annemin sıcaklığı, Ömür’ün varlığı, Alkım’ın sesi… hepsi birer birer kayboluyordu. Gözlerimden yaşlar akmaya devam ederken onları tutmaya çalıştım. Ama hiçbir şey yapamadım.4

Ve sonunda, hepsi yok oldu.

Yalnızdım.

Bir anda kapı açıldı. İçeri Arel girdi, yüzünde endişeli bir ifadeyle. “İyi misin?” diye sordu.2

Gözyaşlarımı silmeye çalışarak başımı salladım. Ama içimdeki duygular öylesine yoğundu ki konuşamıyordum. Arel yavaşça yanıma geldi, yatağın kenarına oturdu.

Derin bir nefes aldım, sonra başımı onun omzuna yasladım. “Teşekkür ederim,” dedim fısıldayarak.

Arel sessizce elimi tuttu irkildim. İçimde garip bir rahatlama vardı. Annem, Ömür, Alkım… hepsi gitmişti, ama bir şekilde hepsi hâlâ buradaydı. Ve ben bunu biliyordum.1

Selmammmmmm bolumm bittiiii

Nasulfiuuuu4

ELim gittiii

Hadi oy sayısını 10 yapalimmmmm2

Baysssss