3. Bölüm (DNA testi)

Selammm
Nasılsınızzz?

Keyifli okumalarr🫶

.

2 Gün sonra;

*

​​​Bugün kafede toplanmamızın sebebi DNA testinin açıklanmasıydı. Sonuçların ne olduğundan korkuyordum ama bu cevapların ne olduğu zaten belliydi. Yunus ceketinden sonuçların olduğu zarfı çıkardı. Yavaşça zarfı elime aldım. Ellerim titriyordu.

Melis'in elini elimin üstünde hissettim. Yüzüne baktığımda bana acı tebessümle bakıp "Biz senin her zaman yanındayız." dedi. Yunus'ta "evet, her zaman ne olursa olsun" diyerek ona katıldı. Sakince zarfı açtım. Ve sonuçlar beklediğim gibiydi.Yıllardır annem ve babam diye bildiğim insanlar annem ve babam değillerdi...

Akşam olmuştu yemek masasında yemek yiyorduk.Bir anda çatalı bıraktım. Daha fazla aynı masada onlarla oturup bu yalana devam ettirmeye dayanamazdım. Yemekten beri yanımda olan zarfı masaya koydum. "Bana bunu ne zaman söylemeyi düşünüyordunuz? "Babam kaşlarını çatarak ilgisiz bir şekilde "Ne var bu zarfta?" dedi. Hiç tereddüt etmeden "Gerçekler" dedim.Annem ve babam garip bakışlarını bana sonunda çevirmişlerdi.

Annem zarfı alıp açtı ve okuduktan sonra bana baktı ve "Ş-şe-" babam annemin elinden kağıdı alıp iki saniye kağıda baktı ve süzdü. Hemen şaşkınlık ve korku içinde anneme bakıp sonra bana döndüler. İkisi aynı anda "açıklayabiliriz." Dediler. Bende "inanın ki şuan sizin yalan dolu açıklamalarınızı dinleyecek durumda değilim. Şuan sadece duymak istediğim şey gerçek ailem nerede?" Dedim. Annem "Bu kadar çok merak ediyorsan yarın en erken vakitte hastanede kavuşursunuz biricik annenle. Gerçi biricik annenin senin varlığına inanacağını sanmıyorum ama DNA testinden sonra belki inanır." Demesiyle masadan kalkıp odama gitmem bir oldu. Nasıl bu kadar ikna olmuşlardı anlamamıştım. Ama şuan ona kafayı takamazdım. Tek düşündüğüm yarın gerçek ailem umarım inanırlardı...

Ertesi gün;

Hastaneye gelmiştik. Onlarla yüzleşeceğim için çok heyecanlıydım. Şuan odada bekliyordum. Kapının açılmasıyla kalbimin hızının artması bir oldu. Yavaşca kapıya baktım. Oradalardı. Gerçek ailem..

İçeri girdiklerine öz olduğunu düşündüğüm annemle birkaç saniye bakıştık. Gözleri dolmuştu aynı zamanda öz babamında yani sanırım babam oydu.

Onlarda yerine oturduğunda DNA testi için benden ve öz babam olduğunu düşündüğüm adamdan kan aldılar. "Normalde bu kadar hızlı çıkmaz ama sizin için en hızlı zamanda açıklayacağız. Bi 3,4 saat sonra açıklanacaktır." Diyip odadan çıkmıştı doktor.

​​​​​Çok benziyordum her ikisine de... "Hava almak için aşağı iniyoruz sizin konuşacaklarınız var sanırım" diyerek aşağı indiler. Anneme ve babama döndüm gerçi artık ailem değillerdi. "Neden?" Diye sordum sadece.

"Ben senden önce bi düşük yapmıştım. Orada bir daha hamile olamayacağımı öğrendim. Evet bu yaptığım çok yanlıştı ama biz zengin aileydik eğer bunu öğrenirlerse ki öğreneceklerdi adımız çıkar diye korktuk."

Bu kadar kolay mıydı ya? Herşeyi geçtim o zaman bana niye hiçbir zaman sevgi göstermemiş, iğrenmişlerdi. Sadece dışardayken hafif bir sevgi gösteriyorlardı oda yalandan..

"Aslında çocuk istemiyorduk. Am-" lafını kestim anne demeyi hak etmeyen o kadının. "Ama adınız çıkar diye dimi çocuğunuz olmuyor diye adınız çıkar öyle mi? Peki şimdi ne olacak çıkmayacak mı sanıyorsunuz?" Diyip kahkaha attım. Sinirden gülüyordum bunu her ikiside biliyordu.

Özlem'in anlatımıyla (öz anne);
​​​​​​ Dışarı çıktığımda bizi gören Demir ayağa kalktı. "İyi misin, sonuç ne olucak o kızın dolandırıcı olmadığı ne malum? onların hastanesindeyiz. Dedi. "İyiyiz. Sonuçlar 3 4 saate çıkarmış ve o kız değil onun adı var, Duru. Bir daha böyle konuştuğunu duymayacağım. Kardeşin olmasa bile bu konuşma şeklin çok yanlış Demir!"

Kapıya döndüğümde Duru'nun dışarı çıktığını gördüm. Telefonla konuşuyor bir yandan ağlıyordu..

*
Yunus aramıştı. Yanında Melis'de varmış. Neler olduğunu sonucun ne zaman açıklanacağını soruyorlardı. "Sırf adları çıkmasın diye hayatımı mahvettiler." Dedim konuşmuyor sadece beni dinliyorlardı. "Neyse sonuçlar 3 veya 4 saate çıkarmış." Dedim ve kapattım. Özlem Hanım yanıma geldi. "İyi misin?" Gözlerinden hiç uyumadığı, sesinin titremesinden çok iyi olmadığı belliydi. "İyiyim." Dedim.

"Kafeye gitsek, tanışsak olur mu?" Hevesle sormuştu. Kırmak istememiştim. Bu kadar hevesliyken onu üzmek istememiştim. "Tamam." dedim. Beraber yürümeye başladık. Yakın diye yürüme kararı vermiştik. Sanırım 2 abim 1 ablam vardı. Yunus ve Melis hangi hastanede olduğumu sorduğunda hastanenin ismini verdim ve 'ama şuan kafedeyiz' yazmıştım. Bir yere oturduğumuz da kimse konuşmadı.

Özlem Hanım "Durucum beni biliyorsun zaten ilkokul öğretmeniyim. Eşim Yavuz polis ve en büyük oğlum Demir 19 yaşında 12. Sınıfa gidiyor. Evet bi sene sınıfta kaldı. Diğer oğlum Ozan 18 yaşında 12. Sınıfa gidiyor. Ve kızım Defne 20 yaşında S-" tam bişey diyecekken Demir "Anne sizin gözünüzü kör etmiş bu kız. Hastane onların DNA testini degistirmiş olabilirler. Benim kardeşim öldü!" Bu...bu iğrenç bi suçlamaydı.. ayağa kalkıp yanıma gelince bende ayağa kalktım.

"Ne o sana inanacağımı mı sanıyordun? Yazık yoksa planların suya düşer diye mi korkuyorsun?" Tokatı yapıştırdım. "BU NASIL Bİ SUÇLAMA LAN! SEN NE DEDİĞİNİN FARKINDA MISIN? NE O AİLEM SANDIĞINIZ İNSANLAR NE DE SİZ UMRUMDA DEĞİLSİNİZ BENİM TEK BİR AİLEM VAR" kapıdan giren Yunus ve Melis'e gösterdim. "ONLAR!" Sinirlerim bozulmuştu bir yandan ağlıyor bir yandan bağırıp çağırıyordum.

"SONUÇLAR NE OLURSA OLSUN BU SÖYLEDİKLERİNDEN SONRA SİZİNLE GELECEĞİMİ Mİ SANIYORSUNUZ?" Özlem Hanım ve Yavuz Bey'e döndüm. "kusura bakmayın ama maalesef sizin şu oğlunuz kendine gelmediği sürece ben sonuç ne olursa olsun yanınıza gelmem." onları ne kadar üzmek istemesem de bu iğrenç suçlamaya susamazdım. Sonra tekrar Demir'e döndüm.

"Sen aile sevgisini annenden ve babandan gördün ya ben işte şu iki arkadaşımdan gördüm. Hiçbir zaman çocuk olamadım lan ben neyse ya ne konuşsam boş." çantamı alıp burdan çıkmaya başladım.

-Bitti-

Nasıldıı??

Demir'i suçlamayın yıllardır öldü sandığı kardeşi bir anda gelip ben sizin kardeşinizim diyor o yüzden inanmaması gayet normal bence ama tabiki bu sözleri söylemesi yanlıştı..

​​​​​​