DİRENİŞ ÇIĞLIKLARI

𓆩𓆪

Yere attığım her adımda karnımdan çıkan boğuk ses bir o kadar üşüdüğümün ve acıktığımın uyarısını veriyordu bana ama düşüncelerim çoktan ileri ki öte de ailesinin eline tutmuş neşeyle gülen kıza takılmıştı bile.

Aile bu muydu?

Her daim elini tutan seninle gülümseyen yuvan olan...

Kesinlikle ailem yoktu ne elimi tutacak biri, ne benimle gülümseyecek biri, nede bana yuva olacak biri o zaman aile demek mümkün müydü...

Sokaklardı benim evim ama insanlar evimi her geçen gün kirletiyor güvende olduğum yerde pis ellerini bedenimde gezdiriyorlardı.

İnsanlardan kaçmak için insanlara yalvarıyordum...

Onlardan yardım istiyordum ama tek yaptıkları çaresizce bakıp kaçmak olmuştu.

Boş sokaklara doğru yöneldi adımlarım.

Bu sahneyi artık görmek istemiyorum. Yere çöktüm ve karanlık düşüncelerin içinde bir kez daha boğulduğumu hissettim.

Bacaklarımı karnıma kadar çektim ve eskimiş elbisemin içine soktum ısınmaya çalıştım ama hava gerçekten çok soğuktu ve soğumaya devam ediyordu bu soğuk fırtınalar bir tek dışarıda değil içimdede esiyor gibiydi.

Ne kadar geçmişti acaba?

İnsanların sayısı azaldığına göre gece yarılarına yaklaşıyordu. Gözlerim uzunca bir süre karanlık bulutlar ile sarmalanmış gökyüzünde kesişti.

Peki ya yarın ne yapıcaktım? Ondan sonra ki gün her günüm böyle mi geçicekti bu şekilde devam ederse 1 aya kalmaz ölürdüm. Ölüm korkusu bedenimi çevrelenmişti bile.

Ailem ile konuşmak istiyordum onlara bağırıp çığırmak pişman olmalarını sağlamak istiyordum yaşadığım her saniye onlara bir acı ızdırap olsun istiyordum.

O an sarı bir ışık ve araba gölgesi gözüme ilişti araba gitgide yakınlaştı ve tam sokağın başında daha doğrusu sonu olmayan sokağın başında durdular. Hızlıca oturduğum yerden doğruldum.

Arabadan bir kaç siyah giyinimli adam çıktı. Hepsi bir birinden iri yarı ve gözlük takmışlardı gece yarısı gözlükle mi dolaşıyorlardı?

Paniklemiş bir halde yanlarından sıvışarak kaçmaya planlıyordum ki elinde dosya olan biri öne doğru çıktı ve bir diğeri önümü kesti.

Gölgesi bile bedenimi içine almıştı ve etrafımı biraz daha karartmıştı.

Elinde dosya olan adam sinsice gülümseyerek dudakları aralandı "İsmin ne bakalım küçük hanım ?" diye sordu. Hiç bişey demeden öylece donakaldım yine aynı şey mi olucaktı kaçmak için etrafa bakınıyordum ki anlamış olucak.

"Bir şey yapmayız. Sadece soruma cevap istiyorum." diye beni yanıtladı.

Yine sadece bakmakla yetindim elimlerle tırnak etlerini yoluyordum stresten. Adam eğildi.

"Bayan Loyana? Değil mi emin olmak adına." Gözlerim irileşti aniden.

Nereden biliyordu adımı.

Hafıza okuma! Kullan kullanmam gerek.

'Bu güç bende işe yaramaz bayan Loyana' geriye doğru sendeledim aniden hissettiklerim karşısında. Nereden biliyordu en önemlisi kimdi bu adamlar?

"Yeteneğini biliyorum ve senin gibi birçok çocuğa yardım ediyoruz görevimiz bu." Sertçe yutkundum.

"Be...Benim gibi mi?" Korkudan kelimelerin boğazımda tıkanıyordu âdeta. "Evet..." Tebessüm ederek bana baktı ve elini uzatarak ilerlememi istedi benden. Bir süre düşündüm tereddüt ettim ama bir anda içimde oluşan ses ile eli tersledim ve doğruldum.

"Bu arabayla mı gidiliyor...Benim gibi olan çocukların yanına." Adam kazanmışcasına gülümsedi.

"Tabiiki de." Hızlıca kapıyı açtı ve geçmemi işaret etti. O anda sokağın başında olmam ve artık bir yere sıkıştırılmış olmamadan faydalanıp aniden arabadan ters bir yöne doğru koşmaya başladım. Bu ani hareketin karşısında şaşkına döndü hepsi var gücümle koşmam gerek yaşamak için koşmam gerek!

Vakit kaybetmeden arkamdan koşmaya başladılar.

Kalbim delicesine çarpıyor bacaklarım bedenimi taşıyamıyordu artık ama durmadım koşmaya devam ettim sürekli bağırdım.

"YARDIM EDİN!

YARDIM EDİN!

YARDIM EDİN!"

Hâlâ sessizlik kimsesizliğin verdiği acı gözlerimden bir yaş misali süzüldü. Yavaşlıyordum galiba.

Arkadan bir adamın "Hassiktir! Bu gidişle yakayı ele vericez." Dediğini işittim. Ses o kadar yakından gelmişti ki hemen dibinde olmalılardı arkama döndüğüm an neye çarptığımı bilmeden yere düştüm

Loyana! şimdi olmaz ama!

Yere yığılan bedenim ve hemen başımda toplanan adamlar son gördüklerimdi bunlar gözlerim kapanmadan önce.