SÖNMÜŞ ATEŞİN IZDIRABI

𓆩𓆪

Doktor'un verdiği izin üzerine darianın yanında duruyorduk zaten yorgun görünüyordu şimdi yüzü çok daha fazla çökmüştü.

Gözlerimi darian dan ayırmadan "Sence iyi olur mu?" diye fısıldadım sanki uyuyormuşta sesime uyanacakmış gibi. Ursula burukça gülümsedi "Tabii ki uyanır Darian güçlüdür." Fiziksel olarak evet ama psikolojik olarak güçlü müydü?

𓆩𓆪

Büyük bir oda da saatlerce oturuyorduk tüm çocuklar

Darian dışında...

Doktor daha sonra çıkmamız gerektiğini söyleyip ayrılmıştık odadan. Odanın yüksek tavanında küçük bir asansör bulunuyordu.

Genellikle burda vakit geçiriyorduk hatta bir sürü oyuncak vardı duvarlar rengarenk süslenmişti normalde her yer beyazdı korktucu bir beyaz ama burası içimi daha da açıyor huzurlu hissetmemi sağlıyordu. Ursula saçlarımı örmüştü bende onunkini örmek istiyordum fakat öremedim bir türlü beceremedim.

Bayan Agnes yanımıza geldiğinde anlamıştıkki Darian uyanmıştı içimde nedensizce bir mutluluk oluşmuştu ve kalbim deli gibi çarpıp duruyordu. Agnes bizi odaya götüreceği anda bu koridorda duvarların yıkık olduğunu fark ettim özellikle şu oda içi gördüğüm kadarıyla aşırı dağınıktı merak etmemiş değildim ama.

Odanın önüne geldiğimiz de unutmuştum bile nedensizce gülümsemeden edemedim.

"Darian!" Burukça gülümsedi. Yatağın köşelerinden tuttundum "Nasılsın? İyi misin? Acıyor mu?" Peş peşe sıraladığım sorularla darianı yeterince darlamışken ursulanın gözleri üzerimde gezindiğini hissetim. Tam ne olduğunu soracakken üstüme doğru yürüdü ve bir anda çenemi kavradı. Boynuma bakakalmıştı hiç bir şey diyemedim. Aslında geceye göre kızarıklıklar geçmişti ama yinede dikkatini nasıl çekmiş anlamadım.

Ursula geriye doğru çekildi "Gece birbirinizi mi yediniz?" dediği anda kaşlarım çatıldı yemek mi?

Darian'ın yüzü bir anda kıpkırmızı oldu "HEY! URSULA!" diye bağırdığında darianı işaret ettim.

"Onu nasıl yiyebilirim ki KOCAMAN!" Ursula sessizce güldü.

Darian "Senin boynun mu kızarmış?" dediğinde "Seninde kolların kızarmış?" Diye soru içinde soru yöneltim. Bir süre sadece sessizce odanın içinde bekledik Darian bir şeyler sormak istiyormuşta çekiniyormuş gibi bir hali vardı. Tam dudaklarım aralanmıştıki kapı açıldı arren ve ethen gelmişti bir hafta içinde herkesi tanımıştım hafızam kuvvetlidir. Arren hızlıca koştu

"HÂH! bide en güçlümüz sensin sanıyordum şu haline bak!" Arren her zamanki halindeydi. Ethen "Peki şimdi nasılsın?"

"İyiyim." Demekle yetindi. Arren daha güler yüzlü ethen ise sakın ağır başlı biriydi ilk başta ikiz sanmıştım ama aynı aileden bile değillermiş hep birlikte takıldıkları için benim için ikiz gibi bişeylerdi.

Arren elini omzuma attı "Darian'ın hafızasını okusana iyi olduğunu sanmıyorum bu beyin yığının." Sessizce gülümsedim ve pişkince dariana bakarken hemencecik anlamıştı beyin yığını "Sakın!" dedi panikleyerek. Kollarımı birbirine bağladım yüzümü diğer tarafa çevirerek "Öyle olsun!" dedim gülmemek için kendimi zor tutarken çünkü yüz ifadesi yeterince komikti.

Kendi aramızda gülüşürken kapı yine açıldı başka bir çocuk muydu?

Hayır, bayan Agnesdi. Bu kadının bakışları yeterince ürperticiydi

"Evet çocuklar şimdi odadan ayrılmanızı isteyeceğim hastamız yorgun olabilir." Gülümsüyor mu o

"Tabii!" dedi arren hafifçe sırıtıp bir yandan saçını karıştırırken.

"Agnes gülüyordu." Dedi Ursula. 1 haftayı geçik burdaydım ve bu kadar şaşırmalarını artık garipsemiyordum çünkü göreli ilk defa gülümsemişti.

𓆩𓆪

Tanrısal bakış açısıyla

Agnes kendine sandalye çekti.

"Nasılsın..? Oğlum..." sesi bir anne kadar yumuşak ve huzur vericiydi.

"İyiyim."

"Canın yanıyor mu?"

"Hayır."

"Kırgın mısın bana Anne bile demiyorsun?"

"Ben sadece yorgunum dışarı çıkmak istiyorum burada tıkılıp kalmak istemiyorum bu hastane beni boğuyor...A...an...ne." Agnes gülümsedi son kelimesi onu keyiflendirmişti.

"Bunun olmıyacağını sende biliyorsun." Sarıldı. "Sadece zaman ver."

Darian karşılık verdi "Arkadaşlarım?" diye fısıldadı.

"Onları bilemiyorum ama senin için her şeyi yaparım." Agnes ayağa kalktığında darian aniden elini tuttu kendisi bile beklemiyordu ki bakışlarını Agnesten kaçırdı.

"Korkuyorum." Korktuğu falan yoktu sadece Agnes'in zayıf yönünden faydalanmaktı amacı.

𓆩𓆪

Loyana'nın anlatımıyla

Onlar benim için bir aile olmuşlardı şimdiden...

Burası içimi huzursuz etse de huzur sağlıyordu onlar bana, biz diğer çocuklardan farklıydık belkide bazılarının gözünde bir çocuk değil yaratığızdır ama asıl yaratık onlardı.

Günlerce birlikte oyunlar oynuyor koşuşturuyorduk her ne kadar bu odaların içinde zor olsada doktorlardan sürekli azar işitsekte bu aralar birbirimizle aşırı yakınlaşmıştık.

Ama Laren...Son zamanlarda rahatsızlanmıştı hatta durumu o kadar kötüye gitmişti ki yanına gitmemize bile izin verilmiyordu hemen iyileşmesini istiyordum şişkin yanaklarıyla gülümsemesini özletmişti şimdiden.

Darianı ise sürekli sıkıştırıp duruyordum "Dedim ya gücümün ters etkisinden dolayı." Diyerek kaçıyordu. Aslında haklı olabilirdi bende gücümü sürekli kullandığımda başım delicesine ağrıyordu ama yinede bilemiyorum.

Saat sekize vardığında Talisa ile Leonora ile bakıştık. Kesinlikle yine ilk kim gidicek yarışı!

Hızlıca koşmaya basladığımızda ilk yemekhaneye ben varmıştım! O iri yarı adamlardan az kaçmamıştım ama böyle koşmak kesinlikle çok daha eğlenceliydi!

"Birinciyim!" Diye neşeyle cıvıldadığımda arkadan asterinin sesini işittim. "Laren olsa o kazanırdı." Kesinlikle o kazanırdı hatta Arrenle sürekli yarışır dururlardı laren bizden çok daha hızlı koşabilirdi sonuçta yeteneği oydu. İçimde garip bir burkulma oldu özellikle Talisa ile asterin daha çok endişeliydiler sürekli takılan üçlüydü onlar.

Yemekhanenin havası bugün çok daha boğucuydu görevliler nedense bize acırmış gibi bakıp duruyorlardı ve bu yeterince rahatsız ediyordu. Ursulanın yanına oturdum.

"Bugün yemek olmayacak doktorlar geç yemeniz gerektiğini söyledi biraz sonra hepinizi ön odaya geçmeniz isteniyor." dedi görevli. Kısa bir süre sonra hepimizin içeriye geçmesi istendi.

𓆩𓆪

"Süpriz mi?" Gözlerimiz bağlanmıştı nereye gittiğimizi bilmeden,sormamıza bile izin verilmeden sadece yürüyorduk. Bir kapı açılma sesi işittim ve tekrar yürüdük. O an ki korkuyla yanımdakinin elini tuttum kim olmadığını bilmeden. Burası bir garip kokuyordu hatta çok kötü kokuyordu ve yürüdükçe koku dahada rahatsız ediyor midemin bulanmasına neden oluyordu. Kapı kapandığını işittim.

"Gözlerinizi açabilirsiniz." Ses hoperlörlerden geliyordu gözlerimi açtığım an her yer karanlıktı anlam veremediğim bir şekilde. Etrafa bakındığım an ileride birinin yerde yattığını fark etmiştim ki Asteri çığlığı..."LAREN!" ve o an dona kaldım. Yanımda ki iki kişi koştular. Ellerim...

Diğer çocuklar kapının oraya doğru kaçmaya çalıştılar bir kaç kişi kapıyı zorluyordu. Sertçe yutkundum ne yapacağıma bile anlam veremiyordum. Talisa ağlamaklı bir sesle "Laren! Laren kalk!" Ölmüştü değil mi?

o koku...onun cesedinden geliyordu...

"LENORA!" diye bağırdı darian "LENORA BURAYA GEL!" hızlıca yanımdan biri sıyrılıp gitti. Bazıları kapıyı zorluyor diğerleri ise larenin yanındaydı ben ise ellerim titrek bir halde zar zor nefes almaya çalışıyordum günlerce hepimizin iyileşmesi için ümit ettiği kız şuan cesediyle aynı odadaydık ve bunu bilerek yapıyorlardı bizi aynı odaya sokmuşlardı! Bir anda içimde belirginleşen ateşle düştüğüm yerden fırladım ve karanlığa doğru koştum.

"Loyana?" Darianın ağlamaklı sesiyle olduğum yere çöktüm o an mumlar yandı azdı ama artık önümü görebilecek şekildeydi. Gözleri...bana bakıyor... Ellerim delicesine titredi etrafta çığlıklar kopuyor kapıya vurulma sesleri ve ağlamaklı sesler. Nefesim git gide daha düzensiz bir hal alırken gözlerimi larenden alamıyordum.

Yerde, sırtüstü uzanmış halde yatıyordu; yüzü sanki büyük bir şaşkınlıkla donmuş gibiydi. Göz kapakları yarım aralıktı ve donuk gözbebekleri, tavanda olmayan bir şeye boş boş bakıyordu. Cilt rengi, morla gri arasında bir solgunluk kazanmış,

Şişkin al al yanaklarının yerine soğuk bir maviye çalan renk yer almış ve parmak uçları morarmıştı.

Midem ağzıma geldi bir anda Darian "Loyana!" diye bağırdı bir anda o an lenoranın sesini işittim.

"YAPAMIYORUM! YAPAMIYORUM!" Diye bağırdı lareni iyileştirmeye çalışıyordu bağırmata devam ederken her demesi odayı korkuyla doldurmaya yetmişti. Gavin kapıya vurup duruyor bir andan Davis bağrıyordu.

Darian ayağa kalktı.

Ve bir anda bağırmaya başladı.

"ÖZGÜRLÜĞÜMÜZÜ ALDINIZ BİZDEN! ÇOCUKLUĞUMUZA KALICI YARALAR ÇİZDİNİZ! ÖLÜYORUZ...VE SİZ HAYALLERİMİZİ YAŞAMADAN ÖLDÜRÜYORSUNUZ!" öyle bir bağırdı ki herkesin sesi kesildi kimseden ses çıkamadı o an darianın göz yaşları döküldü.

"Canım acıyor...ANNE!"