BÖLÜM-7

Arif’in neden geldiğini bile anlamış değildim. Hem ne Talha’yla ne de Hasan’la hiç bir samimiyetleri yoktu. Ya da ben mi öyle sanıyordum? Yok yok. Buna emindim. Arif’in gelmesi normal birşey değildi..

Bizimkilerin yanına geldik ve oturduk. Fazlasıyla tedirgindim.

“Oo hoşgeldiniz.”

Hasan hemen konuşmaya başlamıştı.Onur’un üzerindeki sinir hâla geçmemişti.

” Pek hoşgelmedik gibi ama..”

Talha ortamı yumuşatmak için konuşmaya başladı.Hava çok güzel ya,dimi gençler? Bir yürüyüş mü yapsak?”

Gonca:”Valla ben çok yorgunum.Hiç yürüyüş yapamam.”

”Allah Allah. Şu tembele bak sen. Abine çektin belli.”

” Kaç kere diyeceğim. O benim abim değil!”

Hasan:”Olum ben tembel miyim yani ne diyon?” dedi Talha’ya.Talha da:”Sanki seni tanımıyoruz ha.” diye karşılık verdi Hasan’a.

Ortamda biraz da olsa gerginlik azalmıştı.Bu sefer ben birşeyler söylemek istiyordum.

”Arif sen neden geldin?”

”Neden mi? Gelemez miyim yani?”

”Ne demek istediğimi gayet anladın bence. Ne Talha, ne Hasan, ne de Onur. Hiçbiri senin arkadaşın değil. Neden geldin?”

”Benim işim onlarla mı sanıyorsun?”

Ben “Nasıl yani?” der gibi baktım Arif’e. Onur atıldı hemen.

”Kiminle lan işin o zaman. Bizden başka kiminle işin olabilir burada!”

”Kırıyosun beni Onur. Ben dakin bir şekilde konuşurken Senin yaptığın-“

“Kes lan. Ne sakinliği? Kiminle işin var lan burada? Söyle!”

”Sıla’yla”

“Nee!!”

O kadar şaşırmıştım ki hiçbirşey diyemedim. Herkes öylece Arif ve Onur’a bakıyordu.

Onur hemen ayağa kalktı ve Arif’in üzerine doğru yürümeye başladı.Hasan ve ben Onur’u tutuyorduk,Talha da Arif’i uzaklaştırmaya çalışıyordu.Arif fazlasıyla sakin duruyordu.Onur’a şöyle dedim:”Onur bir durur musun artık. Soralım bakalım neymiş derdi. Bir anlayalım. En azından benim için otur şuraya!”

Onur ne kadar sinirli olsa da oturmuştu tekrardan. Bu sefer Arif’e yöneldim.

”Söyle artık. Neymiş benimle derdin ha!”

”Kulağıma birşeyler geldi.Seninle ilgili!”

Önce biraz korkmuştum. Ne duymuştu acaba benim hakkımda?

Onur kendini zor tutarak:”Uzatma lan. Hadi!”

Arif devam etti konuşmaya.

”Sıla. Sen benden hoşlanıyormuşsun.”

Herkes durumu bildiği için sustu. Onur’a baktığımda gözlerini kapatıp sinirli bir şekilde duruyordu. Tekrar Arif’e baktım.

”Kimden duydun bunları! Yine kim bir yalan ortaya atmış?”

Sakin ol Sıla. Herşeyi biliyorum. Bana yazdığın o gizli mektubu da.”

O an iyice sıçmıştım. Ne diyeceğimi bilmiyordum. Onur bu sefer gerçekten Arif’e zarar vercek gibi duruyordu ve ayaklanmaya başladı. Bu sefer Talha Onur’un kolundan tuttu ve ona sessiz bir şekilde birşeyler söyledi ve “Kardeşim dur bi sakin ol yaa. Gel biz bi uzaklaşalım. Hadi! Biraz sonra geliriz yine.”

”Ya bırak beni Talha!! Gitmiyorum hiçbiryere. Burada kalacağım!!”

Talha zorda olsa Onur’u çekiştire çekiştire uzaklaştırdı. Onur giderken Hasana:”Hasan! Hiçbiryere ayrılma sakın. Orada kal!” Diye seslendi. Onur’a son kez baktıktan sonra önüme döndüm.

”Mektup falan yazmadım ben sana!”

”Artık inkar etmene gerek yok. Biliyoru-“

” Tamam! Evet yazdım. Mektubu da ben yazdım evet! Kabul ediyorum. Ne geçti şimdi eline! Öğrendin de ne oldu!”

”Sana şunu söylecektim aslında..”

”Neyi?!”

”Duyguların karşılıksız deği-“

”N-ne!!”

”Evet.Bende senden hoşlanıyoru-”

Hayır hayır. Bu duyduklarım gerçek olamazdı.Gerçekten şu zamanları bilerek mi ayarlamışlar yani. Bu nasıl mümkün olabilir? İnanmakta hâla güçlük çekiyordum.Gözlerim şaşkınlıkla Hasan,Gonca ve Begüm’e bakıyordu.Arif de benden birşeyler söylememi bekliyordu. Hiçbirşey söylemeden ayaklandım ve oradan doğruldum.Arif benimle konuşmak için peşimdem geliyordu. Hızla yürümeye başladım. Ardından Arif iyice yaklaşarak kolumdan tuttu.

*!!!!!!!*

“Ne yapıyorsun Arif? Bırak kolumu!!”

”Benim lafım daha bitmedi ama!”

Onur ve Talha çok uzaklaşmamışlar. Beni ve Arif’i bu durumda görünce Onur sinirli bir şekilde bize bakıyordu ve Arif’in kolumu çekiştirdiğini görünce hemen koşarak yanımıza gelmeye başladı…

Arif o an kolumu bırakıp Onur’a doğru yönelmeye başladı.Hasan, Gonca ve Begüm’de koşa koşa yanımıza geldiler. Arif ve Onur bu sefer kimsenin ayıramayacağı bir kavgaya giriştiler. Yumruk yumruğa kavga ediyorlardı. Onur’a o an ne desem diyeyim asla Arif’i dövmeden bırakmazdı yakasını. Herşey üst üste geliyordu.Kendimi yere bıraktım. Dizlerimin üzerinde oturuyordum. Gözümden yaşlar süzülmeye başlıyordu. Bu yaşlar bir anda gelmişti içimden. Artık gerçekten yorulmuştum kafamı yormaktan. O an diğerleri kavgayı ayırmaya çalışırken ben ağlamaya başlamıştım. Ellerim yüzümdeydi. Bir anda yanıma Begüm ve Gonca geldi beni fark edip. Elimi yüzümden indirip:”Sıla! İyi misin?”

Ağlamaktan cevap veremiyordum âdeta. Sadece ağlayıp içimi dökmek istedim o an..

Sonra Talha ile Hasan bu tarafa baktılar ve beni bu şekilde görünce şaşırarak yanımıza geldiler.

”Sıla! Niye ağlıyorsun? Ne oldu?”

Begüm:”Şuan hiçbirşey sormayın kıza. İçini döksün önce.”

Arkadaşlarım beni gerçekten çok iyi anlıyordu.Talha Onur’a seslendi:”Onun için kavga ettiğin kız şuan ne halde Onur Efendi!”

“Nası?” Dedi Onur Talha’ya. Bana baktı bir an. Hemen yanıma geldi Onur.Arif yere düşmüştü o anda. Ağzı,burnu kanlar içindeydi. Onur’un da öyle.

” Sıla! Sıla özür dilerim gerçekten. Bu yaptıklarım yalnızca senin içindi gerçekten ve bunu sende biliyorsun Sıla.”

“Beni gerçekten düşünseydin,bu kavgayı yapmazdın Onur. Zaten şu sıralar hepimiz kötü haldeyiz ve bunu sende biliyorsun. Üstüne böyle saçma bir neden için kavga etmeniz sence mantıklı mı Onur?”

Onur gözleri dolu bir şekilde bana bakıyordu. Bir anda bana sarıldı ve “ Birdaha olmayacak. Söz veriyorum…”

O kadar içten söylemişti ki bu sözleri,güvenmemek elde değildi. Zaten Onur’a güveniyordum. Gözyaşlarımı sildi ve beni ayağa kaldırdı. Arif o sırada kanlar içinde yerde duruyordu ama ben kalktığımda o da kalmıştı ve bana bakarak: “Sıla,cevabını bekliyorum.” dedi ve uzaklaştı. Onur hiçbirşey dememişti bana verdiği sözün ardından. Ama bana şunu sormuştu:” Ne cevabı Sıla? Bu şerefsiz ne dedi sana?”

O an ben ne diyeceğimi bilemedim. Arif’in bana dediklerini şimdi nasıl Onur’a söyleyecektim?

” Ee Sıla?”

Gerçeği söylemem gerekiyordu…