BÖLÜM-8

Onur bu söyleyeceklerimden sonra ne düşünürdü bilmiyordum.

“Arif… Benden…”

“Hoşlanıyor.”

“S-sen nerden biliyorsun?”

“Senin için geldiğine göre.. Neyse. İstediğin oldu işte Sıla. Yıllardır bugünü beklemiyor muydun? Neyse,kusura bakma. Enişteyi dövdü-”

“Ne diyorsun Onur! Öyle bir şey yok! Geçmiş geçmişte kaldı. Bana inanmıyor musun?”

“Okuldaki herkes bilmiyor muydu Arif’ten hoşlandığını?”

“Seninle sevgili olduğumu düşünenlerde vardı ama.”

“Nasıl ya? Sen nereden biliyorsun bunu?”

“Ben yanından geçerken arkadaşlarının konuşmalarını duyuyordum Onur. Neyse böyle düşünmeleri önemli değil.”

“Neden önemli değil?”

“Çünkü…”

“???”

O an Onur’un elinden sıkıca tuttum.

“Çünkü artık sevgiliyiz!”

Gözleri o kadar masum bakıyordu ki bana kanlar içinden.

“Na-nasıl yani anlamadım?”

“Duyduğun gibi işte. Sevgiliyiz!”

Sevinçten havalara uçacak gibiydi. Elimi sıkıca tutmuştu. Bana sarıldı. Ben de ona..

O an kendimde bu cümleyi söyleme zorunluluğu hissettim. Çünkü böyle demeyip, “Hayır,biz sevgili değiliz. Yalnızca arkadaşız.” demek bana yakışmazdı. Diyemezdim de zaten. Böyle bir yüzsüzlük yapamazdım. Benim için canını bile ortaya koyacak birisi için bu sözleri söylemek, “Ben yüzsüzüm.” demek gibi birşey idi benim için..

Arif için de biraz sinirliyim. Bugünü mü bulmuş yani bunları söyleyecek? Yıllar önce neredeydi?
Aslında aklımda bunlardan daha önemki iki soru vardı: Bir,Arif yıllar önce ona gönderilen mektubun ben tarafından yazıldığını nasıl öğrendi? İki, Arif bizim bugün buluşacağımı nereden biliyordu?

Bu soruların cevapları benim için çok çok çok önemliydi. Bu soruların cevabını bulmak için iki kişiye sorarak başlamalıydım: Talha ve Hasan. Hasan’ın numarası bende vardı ama Talha’nın yoktu. Çünkü sonuçta sevgilisi vardı.Begüm. Bir şekilde Talha’ya ulaşırım diye düşündüm. Gerekiyordu da. Bu soruları şuan sormaktansa,akşam sormak daha mantıklıydı. Mutlu ortamı bozmak istemedim..

Yürüyüş yapmaya başladık. Sahile indik. Dondurma yedik,sohbet ettik,selfie çekildik derken hava iyice karardı. Bu sefer tekrardan evlere dağılmak üzere ayrılmadan önce beraber son yürüyüşlerimizi yapıyorduk. Hasan konuşmaya başladı.

“ Bir ben tek kaldım heralde. Herkes sevgili yapıyor.”

Biz bu cümleye gülerek karşılık verirken Gonca’nın sinirli bakışlarla Hasan’a baktığını gördüm.O da hemen “Bir de ben!” diye karşılık verdi Hasan’a. Anlaşılan Hasan ve Gonca’nın tartışması tekrar başlıyordu.

“Tamam be Gonca. Bugünün hürmetine sana müjde. Bana bir kız bul,o zaman izin vericem la enişteye.”

“Bizim Esra var ya, e o tam senlik işte. Güzel de hem. Bence git sen onunla konuş,ben de artık muradıma ereyim ya neymiş bu. Yalnız yaşayıp yalnız öleceğim senin yüzünden.”

“Yok ya. Esra’nın muhabbet sarmıyo. Sıkıyo beni.”

“Sana da beğendiremiyoruz ha. Sanki dünya modelisin de.”

“Tabi canım. Ne sandın abini. Bizde de bir cevher var yani.”

İşte Hasan’ın bu sözleri tam gülmelikti. Zaten çokta gülmüştük.

“Artık ikizin olduğumu ne zaman kabul edeceksin? Abim falan değilsin sen benim!”

“Abinim.”

“Değilsin.”

“Abinim!”

“De-ğil-sin!”

Begüm araya girdi.
“Bence bugünlük bu kadar yeter gençler. İsterseniz evinizde de devam edebilirsiniz. Şimdi ayrılık vakti. Yarın görüşürüz.”

Evlerimize dağılmak üzere son kez sarıldık birbirimize. Artık kafamdaki soruları cevaplamanın vakti yavaşça geliyordu. Kimdi bu kişi?…