Bir insan aynı anda hem kurban, hem silah, hem sır olabilir mi? Ben oldum. Aslında seçmedim—zorla yazıldı kaderime. İki yaşındaydım. Abimle oyun oynarken aniden biri beni kolumdan çekti. Gözlerim karardı, sesler boğuldu, kalbimde bir yankı büyüdü… Ve ben karanlığa doğru kaydım. Beni kaçıran adamın adı Cemal. Onu ilk gördüğümde nefret ettim. Ama zaman geçtikçe fark ettim ki… dünyadaki en çok acı çeken insanlardan biriymiş. Babası tarafından ezilmiş, emirlerle büyümüş, sevilmeyi bile unutan biri. Yine de, bana dokunurken elleri hep titrerdi. Korkudan değil… suçluluk yüzünden. Ben büyüdükçe içimde başka bir şey de büyüdü. Bir hastalık, bir fırtına, bir karanlık. Stresle tetiklenen… Beynimin derinliklerinde bir kapı açılıyor; içeri giren her şey sanki yok oluyor. O anlarda ben kimse olmuyorum. Adım yok, geçmişim yok. Sadece tehlike, hedef, hayatta kalma içgüdüsü. Ve bu karanlığı durduran tek şey… Mor damarları olan bir kökün keskin kokusu. Nazar Kökü. Bu sırrı dünyada sadece iki kişi biliyor: Biri beni kaçıran ama her krizimde beni kollarında tutan Cemal. Diğeri yıllardır beni aramaktan vazgeçmeyen, her gece rüyamda sesini duyduğum gerçek abim. İkisi de beni korumaya çalışıyor. Ama ben hâlâ kendimden korunamıyorum. Bir savaşın ortasında içimdeki karanlık kontrolü ele geçirdiğinde, düşmanlarımı değil… insanlığımı kaybetmekten korkuyorum. Her kriz, biraz daha derine çekiyor beni. Her savaş sonrası, kim olduğumu biraz daha unutuyorum. Ve bir gün Nazar kökü bile beni geri getirmeye yetmediğinde… Geriye kim kalacak? Küçükken kaçırılan o kız mı? Cemal’in korumaya çalıştığı o yaralı ruh mu? Yoksa içimdeki karanlık mı? Bu hikâye kaybolan bir kızın değil; kendini bile tanıyamayan bir savaşçının hikâyesi. Ve karanlık her gece bana aynı soruyu soruyor: “Hangimiz gerçek olanız?”

"Evet. Şikayetiniz, daha doğrusu Ares amcanın sizi buraya getirmesinin sebebi ne?" Bana öyle bir baktı ki sanki sorununu anlamamı bekliyordu. "Sizce neyim var Cemre hanım? Hikayemi duymadınız mı? Ya da kardeşlerimin hikayesini? Dava hala devam ediyor. Erkek kardeşimi suçsuz yere hapiste bıraktılar. Kız kardeşim babasının saldırısına uğradı. Televizyonlarda hala bangır bangır dönmeye devam ediyor bu konu. Ben olmasam kimse bu davayı devam ettirmeyecek. Şerefsizin her yerde adamları var üstünü kapatmaya çalışıyor. Delirdi bu diyerek görevimden aldırdı beni. Asıl deliren kendisi. Yaptığı şeylerin yanına kalacağını düşünüyor ama yok öyle bir dünya. Adalet yerini bulacak." Deyip cebindeki sigarasını çıkardı ve masamın üstündeki çakmakla alıp yaktı.

"Khushi. Khushi mutluluk demek. Ama senin doğumun iki krallığının da sonunu getirmemi sağladı. Teşekkür ederim. Senin sonun..." diyerek bir süre düşündü. Aklına gelen fikirle birlikte güldü ve tekrar bebeğe döndü. "Senin için biraz hafifletici olabilirim sanırım. Annen ve babanı bulana kadar güçlerini kullanamayacaksın. Ancak onları...durr dur dur. Ya da şöyle yapalım. Anneni ya da babanı bulduğunda...önce hangisini bulursan o gücün gelecek. Eğer ikisini de bulursan tam gücüne ulaşacaksın. Şu anda olduğun gibi." diyerek büyüsünü yaptı ve Khushiyi bir sepetin içinde göl kenarına bıraktı.

Bir insanın hayatı ne kadar değişebilir?