7.bölüm

Güldü."yardım çağırmayı bırak kimse seni duymuyo,görmüyor!"
havuzdaki su yavaş yavaş doluyordu suyun sıcaklığı hissetmeden de anlaşılıyordu

ve sonunda...havuz kaynar suyla dolmuştu. Kamera hâla beni çekiyordu,karşımdaki sandalyeye büyük bir zevkle oturdu. Elinde küçük,kumandaya benzeyen bişey vardı

"3”

"2”

"1”

elindeki kumandaya bastı ve tavana asılı olduğum kelepçeler açıldı ve kaynar suyla dolu olan havuza düştüm..ne çığlık atabildim nede yardım çağıra bildim. Yüzeye çıktığımda bedenimi hissetmiyordum,acıdan sadece çığlık atabiliyordum

"LÜTFEN!LÜTFEN ÇIKARIN BENİ!!"
daha sonrasını hatırlamıyordum bayılmıştım. Sızlayan bedenimle gözlerimi açtım ve etrafa bakındım

"uyandın demek”dedi keyifli bir sesle sanki saatler önce beni kaynar suyun üzerine atmamış gibiydi bir insan nasıl bu kadar seviyesiz olabiliyordu? Bu pisliğin gücü sadece KADINLARA yetiyordu ki adamları olmasa hiç bir sik yapamamızdı.

karşıma baktığımda kameranın olmadığnı fark ettim,içimden konuşmak bile gelmiyordu tek hissettiğim yanan bedenimin sızlamasıydı.Alayla karışık şekilde gülerek konuştu ”hani nerde kocan?” Sadece nefret dolu gözlerle ona bakıyordum, hayatımdaki hedefler bugünden sonra tamamen değişmişti hedefim; karşımdaki şerefsizi öldürmekti.

deponun dışında sesler duyulmaya başladı kimdi bunlar? Taki tanıdık bir ses gelene kadar

”ASIR!”bu Yiğitin sesiydi hızla kafamı kaldırdım arkasındaki timiyle biz doğru ilerliyordu. Yüzünde bir tane bile mimik yoktu fakat gözlerinde….gözlerinde nefretten ve öfkeden daha üstün bişey vardı. Giydiği üniforma tamamen kaslı ve iri bedenini ortaya çıkarmıştı, sinirden terleyen yüzüne kumral saçları yapışmıştı sanki her adımında Emir denilen pisliğin ölümü yaklaşıyordu. Ne kadar acı verici bir durumda olsamda gözlerimi ondan ayıramıyordum tek ben değil kimse ayıramıyordu…