Bir an geldi ki, ikimiz de kortun ortasında, birbirimize doğru koşarken durduk. Top, artık oyunda değildi. Gözlerimiz, o an tüm kortu dolduruyordu. Aramızda yalnızca birkaç milimetre vardı.

Atlas’ın nefesi, yüzüme çarpacak kadar yakındı. Gözlerindeki derinlik, beni içine çeker gibiydi. "Neden durdun?" diye sordu, sesi alçak ama güçlüydü.

"Neden durmadın?" diye karşılık verdim, onun gözlerine meydan okuyarak baktım.

Bir anlık sessizlik oldu. Sanki dünya durmuş, sadece ikimiz kalmıştık. Atlas, raketini yavaşça yere bıraktı ve ellerini iki yanına indirdi.

"Çünkü durmam gerektiğini düşünmedim," dedi, gözleri hala benimkilerde.

"Belki de bazen durmak gerekir," dedim, sesim neredeyse bir fısıltı kadar hafifti.

Atlas, bir adım daha attı. Aramızdaki mesafe artık neredeyse yoktu. "Ve belki de bazen, devam etmek gerekir," dedi, sesi şimdi daha yumuşak ama bir o kadar da kararlıydı.

Bu an, bir savaşın bitişi değil, yeni bir şeyin başlangıcı gibiydi. Ama bu başlangıcın ne olduğunu ikimiz de henüz tam olarak anlamamıştık.

Ben, nefes nefese ve ter içinde, ona meydan okumaktan asla vazgeçmeyecektim. O ise, beni alt etmeye çalışmaktan. Bu kort, bizim savaş alanımızdı. Ama aynı zamanda, belki de bizi birbirimize bağlayan yerdi.

"Bu oyun bitmedi," dedim, gözlerimi ondan ayırmadan.

Atlas, hafifçe gülümseyerek başını salladı. "Bitmedi. Ve bitmeyecek."

Ya tam olarak bölümü hissettiriyorrrrr. Deliriyorum kaç dakikadır. Skskksls resmen parmaklarım alev aldı bunların çekiminden. Duramıyorum yaaaa 😅 Hiç bu kadar kendini yazan karakterler görmedim ben 😁. Nys düzenleyip attığıma şükür edin bence çünki berbat bir haliylede ata bilirdim çünki şu an dosyanın bu kısmından başka diğer kısmı öyle de

👉🏻👈🏻 Her yazar anlar bence 🙃