Lavinya adını aldığı çiçeğin kaderini paylaştığını düşünmüştü hep. Erken bir ölümle ziyaretçilerini, toprağında açan çiçeklerle selamlayacağını. Ama kaderin ondan habersiz başka bir planı vardı. Taşıdığı ismi, hakkını vermek istercesine bastığı topraklara ölüm getirdi. Sessizce. ~ ~ ~ "Hep böyle asık mıdır suratın? Gülüşü bu kadar güzel olan bir kadının, bunu saklaması günah sayılmaz mı?" Sigarasını dudaklarının arasına sıkıştırmış olan adamı süzdüm bir süre. Sanki normal bir sohbet içindeymişiz gibi rahattı. Ben ise öfke ve çaresizlik içinde yuvarlanıyordum. "Ancak canını aldığım gün gülümserim sana." Sözlerimin üzerinde zerre etkisi olmazken yüzüme doğru eğildi hafifçe. "Lavinia. İstediğin kadar nefret et benden. Ama gerçeklerden kaçamayacaksın. "