27- Ölüm Meleği

Ağrıyan başıyla gözlerini aralarken Kang Tae'nin göğsünde uyuduğunu farketmişti. Dün gece yaptığı şey için içinde yaşadığı biraz utangaçlık duygusuyla başını onun omzundan yastığa koymak için kaldırmıştıki gördüğü kızarık gözlerden onun hiç uyumamış olduğunu anlamıştı. Tek taraflı zarar görmek elbetteki adil değildi ama böyle bir şey için başında nöbet tutarmış gibi birinin uyumamış olması daha kötü hissetmesine sebep olmuştu.

Yataktan çıkmak istediğinde belini saran eller sıkılaşmış "Henüz saat çok erken, uyu." diyen kalın ses tonuyla olduğu yerde kalmıştı. Saatin henüz altıyı gösterdiğini gördüğünde ondan biraz uzaklaşıp arkasını dönmüştü ama daha birkaç saniye geçmeden belini tekrar sarıp onu kendine çeken ellere sesini çıkartmamıştı. Çıkartsa ne olacaktı ki? Zaten onundu. Hayatındaki nereye, ne zaman, niçin gibi kavramlarının hepsini bu adam belirliyordu. Bir oyuncak peluş ayı gibi o onu nereye sürüklerse o oraya gidiyordu ya da gitmek zorunda kalıyordu.

Tekrar uyandığında bu sefer onun da uyuyor olduğunu farketmişti. Saatlerce hiç kıpırdamadan gardorabtaki aynadan ona sarılan bedeni izlemişti. Bundan rahatsızlık duyuyor değildi. İlginçtir ki artık rahatsızlık duymadığı için de rahatsız olduğu bir konumda olduğunu da hissetmiyordu. Daha çok tüm duygularından arındırılmış gibiydi.

Gerçek anlamda hiçbir şey hissetmiyordu.

Dün gece yaşadığı şeyin isminin ne olduğunu tam olarak bilmiyordu ama şimdi ona dün geceki kadar Kuzey'e gidecek olmak korkunç gelmiyordu. Neden tüm bunları sadece o yaşıyormuş gibi davranıyorduki? Oysa orada elliye yakın kişi bir şekilde hayatta kalabiliyorsa o da kalabillirdi. Birini öldürmelerini istiyorlarsa öldüredebilirdi. Çünkü o masaya yatmayı kabul eden hiçkimse masum değildi. Neden öldürmekte tereddüt etsindiki? Yapabilirdi. Yapacaktı da.

Bundan sonra şikayet etmeden, suçlamadan pata küte ilerleyecek yolun sonuna kadar işler aleyhine de lehine de gitse durmayacaktı. Bu uğurda da can almakta hiçbir şekilde tereddüt yaşamayacak gerekirse bedenini saran kolların sahibini de zamanı geldiğinde gözünü kırpmadan öldürecekti. Onları ifşalayacakları güne kadarsa Kang Tae'nin onunla istediği gibi oynamasına izin verecekti. Kang Tae böyle bir darbe yemeyi tanıştıkları ilk günden beri hakediyordu. Ona hakettiği bu şeyi verecekti.

Böyle düşündükçe zihnindeki bazı kalıpları yıkmış bazı kalıplarıysa yeniden inşaa etmişti. Kendini bir nebze sürümünü güncelleyen bilgisayar gibi hissediyordu. Artık kafasında ölüm gibi kavramları büyütmeyecek normalleştirecekti. Çünkü içinde bulunduğu durum bunu gerektiriyordu.

Saçlarında gezen onu nazikçe uyandırmaya çalışan ele kadar tekrar uyuyakalmış olduğunu anlayamamıştı. Kang Tae dün akşam ona her ne verdiyse dokuz saatin üzerinde uyumuştu, muhtemelen uyandırmasaydı da uyumaya kaldığı yerden devam ederdi.

Önündeki yemek tepsisinden biraz atıştırdığında lavoboya gitmiş dişlerini fırçalayıp elini yüzünü yıkamıştı. Gözleri fazlasıyla şişken saçları darmadağınıktı. Tarağı aramak için kendinde enerji bulamayınca elleriyle saçlarını düzeltmeye çalışmış oradan öyle çıkmıştı. Kang Tae'nin gözünün üstünde olmasını takmadan dün gece koltuğa attığı yastığa yatmış üstünü örterek televizyonu açmıştı.

Yoon bulduğu ingilizce filmi izlerken Kang Tae elinde iki yeşil çayla gelmiş birini Yoon'un önündeki sehpaya koymuştu.

Kang Tae, Yoon'un çayı içmediğini gördüğünde bir şey söylememişti. Tartışmak için ikisi de farklı açılardan çok yorgundu. Üç saatlik uykunun ona yetmemiş olmasını ağrıyan başından ya da televizyonun sesini kaldıramamasından anlıyordu.

Öğleden sonra gideceği toplantıyaysa Yoon'u yalnız bırakıp nasıl gideceğini bilmiyordu. Yoon pijamalarıyla öylece yatarken Jack'e onun başında durmasını söylemezdi. Belki de toplantıdan sonra onu Güney'e götürmeliydi. Toparlanması için ona biraz fırsat verebilirdi. Zaten parmaklarını kullanamazken Kuzey'de bir şey yapamıyordu. Bunu ona söyleyecektiki Yoon'un yeniden uyukladığını görmüş elini yüzüne götürerek bir iç çekmişti.

Onu donuklaşmış uyuşuk hareketlerle ortalıkta dolaşırken ya da sürekli uyuklarken görmek istemiyordu. Parmaklarını kırdıktan sonra görüştüğü psikiyatristin söylediğine göre bu ilaçtan günde iki kere almalıydı ama Yoon daha bir tanesiyle bu haldeydi.

Yine de onu bir kere daha dün geceki gibi de görmek istemiyordu. Ne yapacağını bilemez haldeydi çünkü Yoon onun beklediği gibi görünenin aksine sarsılamaz bir kadın değildi. İnsanlara gösterdiği tarafı sadece kendini korumak için etrafına ördüğü sağlam duvarlarıydı. Duvarlarının ardındaysa onun gerçek kırılgan kişiliği yatıyordu. Bu kırılganlık elbetteki duygusal tarafından kaynaklanıyordu.

Onun için mantık ve duygular çok keskin sınırlarla birbirinden ayrılmıştı. Mantıkçı tarafı korkunç derecede realistken duygusal tarafı onu her gün ama her gün öldürebilecek kadar tehlikeliydi. Yoon tıpkı iki kişilikli insanlara benziyordu. Bir günü diğer gününe tutmuyordu. Çoğunlukla duygusal kişiliğini arka plana itip mantıkçı kişiliğini kullandığı için cerrah olabilmişti ama duygusal tarafının zayıflığının farkında oluşuyla istemli olarak sürekli baskıladığından bazen dün geceki gibi sinir boşalması yaşıyordu. Yoon da farklı açılardan en az onun kadar hastaydı. Bunu onu tanıdıkça daha iyi anlamıştı ya da anlıyordu.

Jack çıkması gerektiğini söylemek için odaya girdiğinde Yoon hala uyuyordu. Dün gece terasın kapısını kilitleyip anahtarı Jack'e vermişti. Bu önlemin yetersiz kaldığını düşündüğünde istemeyerek Jack'e onun başında durmasını söylemişti. Yoon'u bağlamak istemiyorsa ,ki istemiyordu, bu kadarını kabul etmek zorundaydı. Bu yüzden üstündeki örtüsünü boynuna kadar çekerek yanından ayrılmıştı.

Toplantıya giderken hatta toplantı başladığında dahi bir gözü hep telefonunda olmuştu. Bir sorun çıkması durumunda Jack onu arayacaktı ama onu arayan olmamıştı. Toplantı bittiğinde oyalanmadan dönmüş Yoon'u donuk gözlerle filmin tekrarını izlerken bulmuştu. Jack ya da kendisi çok da umrunda değilmiş gibi görünüyordu.

Biraz açılması için onu otelin restaurantına indirdiğinde Yoon ona "Bana öyle bakma. Beni sinirlendiriyorsun." demişti.

"Sana nasıl bakıyorum?"

"Kırdığı bir oyuncağın parçalarına üzülerek bakan bir çocuk gibi."

"Bu çok garip bir tarif oldu."

"Birdaha olmayacak. Bu yüzden normal davran. Oradaki herkesi öldürmem gerekse de en azından seni öldüreceğim güne kadar yaşayacağım."

"Beni öldürme planlarının bittiğini sanıyordum."

"Seni öldürerek tüm bunların biteceğini düşünseydim muhtemelen çoktan bunu yapmış olurdum. Emin olabilirsinki kendini bitirme kararı almak birini öldürme kararı almaktan daha zor."

"Tam olarak neyi beklediğini anlamış değilim."

"Seni öldürürsem baban olacak o ###@## muhtemelen beni yaşatmaz ben de o sümsük bakanı öldüremeden hastanenin fırınında küle dönüşürüm."

"Onu cidden öldüreceksin yani?"

"Sizin için çok büyük bir sorun mu olur?"

"Bilmem biraz sorun olur tabii ama o kadar da çok olmaz. Hem eminimki yerine birini bulmamız çok uzun sürmeyecektir. Kontrol etmesi de çok zor biri. Yararlı olabilirdi."

Üzülüyormuş gibi yaparak "Onu öldürmem de bir işe yaramayacak desene." demişti.

Kang Tae gülümseyerek "Şimdi ben senin beni öldürmemen için elinden nedenini mi almış oldum?" dedi.

Onun gülümsemesine karşılık o da gülümseyerek "Öyle yapmışsın gibi görünüyor." dedi.

"Yarın Pekin'i birlikte gezmek ister misin?"

"Bu aralar turistlik gezi yapmak için iyi bir ruh halinde değilim. Başka zaman."

"Dün geceden beri düşünüp duruyorum, eğer dün gece seni durdurmasaydım gerçekten oradan atlar mıydın?"

"Eğer atlasaydım o listedeki 486 kişiyi gerçekten öldürür müydün?"

"Muhtemelen evet. Çünkü ben başka türlü bu ağırlığı üstümden atamazdım."

"Ben o an benim ölümümden sonra arkamda kalanlara ne olacağının beni ilgilendirmiyor olduğunu düşünüyordum. Sanırım sadece bulunduğum durumdan çıkmakla ilgileniyordum."

"Peki ya şimdi?"

"Artık sadece yaşatmak için öldürmekle ilgileniyorum."

"Bu ne demek oluyor?"

Gülerek "Sana seni öldüreceğimi söylüyorum." dedi Yoon.

"Benimle dalga geçmeyi bırak. Yapmak isteseydin eğer bunu şimdiye kadar yapmış olurdun. Çok fazla fırsatın vardı."

"Var mıydı?"

"..?"

"Evet vardı."

"..."

"Yemeğini ye. Düzgünce yemediğin için yanakların çöktü. Eskiden daha güzellerdi."

"Tek sorunumuz benim yanaklarım mı oldu şimdi?"

"Tek sorunumuz olmayabilir ama benim için en önemli sorunumuz her zaman sen ve seni ilgilendiren şeyler olacak."

"Sanırım az önce bana iltifat etmeye çalıştın."

"Onun gibi bir şey."

Yoon'un gözü müzik eşliğinde dans eden insanlara takıldığında Kang Tae de onun baktığı yöne baktı.

"Bu hoşuna giden bir şey mi?"

"Daha çok hiç hoşuma gidip gitmeyeceğini düşünmediğim bir şey."

"Dans etmeyi biliyor musun?"

"Hayır, bilmiyorum."

"Sana öğretmemi ister misin?"

"Her şey yolundaymış gibi seninle dans etmemi mi istiyorsun?"

"Evet, neden olmasın?"

"Sen hiç dans edebilecek bir adama benzemiyorsun. Nasıl öğrendin?"

"Ablamla katılmamız gereken çok fazla davet oluyor."

"Seni daha önce ablanla dans ederken görseydim muhtemelen bir adamın bağırsaklarını açıp onu diri diri kesebileceğini hiç düşünmezdim. Dışarıdan çok iyi bir iş adamı olarak görünüyor olmalısın."

"..."

"Sanırım dans etmek istemiyorsun."

Yoon başını iki yana sallayınca o da onu başıyla onayladı.

"Seninle hiç iyi anılar biriktirememiz ne acı."

"..."

"Görüyorumki sana iyi gelmek adına sarfettiğim tüm çabalar da boşuna olacak. Çünkü sen bana olan hislerine rağmen direkt beni hayatında istemiyorsun."

"Bugün normale göre fazla duygusal konuşmalar yapıyorsun. Bu halinden hiç hoşlanmadım. Yaşadığımız şeyler yeni şeyler değil. Bu yüzden saçmalamayı kes."

"Bazen benim de duygularımın olduğumu unutuyorsun. Ben de senin gibi insanım. Bu yüzden beni dinlemeni istiyorum, saçma bulsanda bulmasanda."

"..."

"Dün gece anladımki ben seni hiçbir zaman kaybedemem. Sen bana bendeki yerini yaptığın o şeyle çok iyi bir şekilde hatırlattın."

"İki yıl sonra beni bırakacağını söylemiştin. Bu, sözünü yine tutmayacak mısın demek oluyor?"

"Beni hala istemiyor olursan evet ben hala sözümün arkasında olacağım. Ancak ben fikrinin değişeceği günü sabırla bekleyeceğim. Çünkü yaşadığımız her şeye rağmen sen beni itmiyorsun. Evet belki bana tutunmuyorsun da ama Yoon şimdilik bu bana yetiyor."

"..."

"Bazen aklımda her şey daha farklı olabilirdi diye bazı düşünceler geçiyor."

"..?"

"Eğer sana aradığım bir tetikçim değilde evlenmek isteyebileceğim bir kadın olarak yaklaşsaydım bugün her şey farklı olur muydu?"

"Peki bu ihtimalde ben senin ne iş yaptığından haberdar olur muydum?"

"Başlarda belki hayır ama bunu ömür boyu senden saklayamazdım. Bir şekilde kendin öğrenirdin."

"Bu sözlerinle az önce kendi sorunun cevabını kendin bulmuş oldun."

"Hiç şansım olmaz mıydı yani?"

"Neyle uğraştığını anladığım anda yine şimdiki gibi beni kafeslerdin ve her şey benim için şimdikinden daha zor olurdu. Çünkü sana daha en başından aşık olmuş olurdum. Sonrada öğrendiklerimle sen beni darmadağın ederdin. Öyle olmasındansa böyle olmasını tercih ederim. En azından şimdi bana olduğun kişiliğinle yaklaştın." diyerek ayağa kalktığında Kang Tae soran gözlerle ona bakıyordu.

"Yorgun hissediyorum."

"Bütün gün uyumuş olmana rağmen mi?"

Kang Tae, Yoon'un yanına geldiğinde Yoon ona "Başım ağrıyor." demişti.

Kang Tae dudaklarını onun alnına yaslarken "Dün yağmur yediğin için üşüttün mü acaba? Ateşin de var gibi." diye sormuştu.

"..."

Kang Tae onu odaya çıkardığında önündeki masaya bu sefer tarçınlı zencefilli ballı bir çay koymuş içmesi için dokunmadığı bardağı eline tutuşturup durmuştu. Ablasının bu tarifinin iyileştirmediği hiçkimse yoktu. Yoon'a da iyi geleceğini düşünüyordu.

Yoon yine televizyonun karşısına yerleştiğinde o da onun arkasına yerleşip yine kollarını ona sarmıştı. Yoon'un buna itiraz etmeyişi ona göre bunu onayladığını gösteriyordu. Yoon hiçbir zaman sözlerini sakınan bir kadın olmamıştı. Rahatsız olsaydı eğer bunu kesin bir dille ifade ederdi. Davranış biçimindeki değişikliğin dün geceyle alakalı olduğunu anlıyordu ancak hala Yoon'da tam olarak buna neyin sebep olmuş olabileceğini bilmiyordu.

Kang Tae, uykuya yenik düşüp uyandığı bir anda Yoon'un kolları arasında olmadığını farketmişti. Televizyon ve ışık kapalıyken gözleriyle Yoon'u aramaya başlamıştı. Onu yerden tavana kadar uzanan camın önünde bulduğunda arkasından sarılmış saçlarına küçük bir öpücük kondurmuştu. Bütün gün uyuyan birini bu saatlerde uyanık bulmak çok garipsenecek bir durum değildi. Onu sadece ilaçlarla uyuyabilen bir bağımlıya da dönüştürmek istemediği için üstüne kabanını giydirip onu dışarıya çıkartmıştı.

Bir süre onunla hiç konuşmayan kadının yanında yürümüş üşüdüğünü hissettiğinde onun da üşümüş olabileceğini düşünerek kendi kabanını çıkartıp onun omuzlarının üstüne koymuştu. Ancak Yoon sakin hareketlerle kabanını çıkartıp ona geri vermişti. Onun için şu anki varlığının önemsiz olduğunu anladığında birkaç adım arkasından onu takip etmekle yetinmişti.

Yaklaşık yarım saat kadar rastgele yürüyerek Yoon'un bulduğu bir parkta banka oturmuşlardı. Sessizlik nöbetleri o bankta da, Jack onları almaya geldiğinde arabada da, uyumadan önce birlikte tavanı izledikleri yatakta da devam etmişti.

Kang Tae ilk kez o gün Yoon'u Kuzey'e getirdiği için pişmanlık duymuştu ancak her şeyi geri almak için fazlasıyla geç kalınmıştı.

Ertesi sabah otelden ayrılma vakitleri geldiğinde eşyalarını toplayıp otoparka inmişlerdi. Kang Tae telefonunu odada unuttuğunu farkettiğinde otopark çıkışında arabayı durdurmuş Jack'den yukarıya çıkıp telefonunu getirmesini istemişti. Jack yukarıya çıktığında şöforü arayarak telefonunu bulamadığını söylemiş Kang Tae de Yoon'a beklemesini söyleyerek araçtan inmişti.

Yoon'sa arabada beklemektense dışarıda beklemesinin daha iyi olduğunu düşününce o da araçtan inmiş arabadan biraz uzaklaşmıştı. Şöfor de ona bekçilik yapmak için arabadan yeni inmiştiki Yoon yüksek bir patlama sesiyle beraber onu iten bir güç dalgasıyla yüz üstü yere düşmüştü. Ne olduğunu anlamak için arkasına dönüp baktığında arabanın yandığını görmüş anında ayağa kalkarak çevredekilerin yardımıyla yanan aracın yanından şöforü uzaklaştırmıştı. Arabanın içinde olsalardı muhtemelen cesetleri tek parça kalamayacaktı.

Ciddi bir şekilde yaralanan adamı tekrar hayata döndürmeye çalışırken yanına Kang Tae gelmişti. CPR'a devam edemeyecek kadar çok yorulduğunda Kang Tae ondan CPR'ı devralmıştı.

Yoon getirilen otomatik defibrilatörü adamın göğsüne yapıştırırken Kang Tae CPR'a devam etmiş makinenin şok uygulanabilir bir ritim algılamasıyla herkese adamdan uzaklaşmasını söylemişti. Şok verdikten sonra CPR bir süre daha devam etmişti. Neyseki adamın kalbi çalışmaya başlamış ambulans gelene kadarda başından ayrılmayıp onu kontrol edip durmuştu.

Ambulans geldiğinde paramediklerden entübasyon tüpü istemiş adamı hemen entübe etmişti. Onunla ambulansa binecektiki Kang Tae onu kolundan tutarak durdurmuştu.

"Ben de onunla gitmeliyim. Tekrar kalbi durabilir."

"Sen de yaralısın ve yaran basit bir şeye benzemiyor Yoon. Onunla en iyi şekilde ilgileneceklerine eminim. Seni de doktora göstermeliyiz."

Ambulansın gidişini izlerken çok geçmeden önlerine gelen arabaya binmişlerdi.

Kang Tae üstündeki biraz parçalanmış kabanı çıkarttığında Yoon kabanın sırtına ve kollarına bulaşmış kanı görmüştü. Kollarındaki kan şöfore aitken sırtındaki kan ona aitti. Sırtındaki her geçen saniye artan ağrının sebebi demek buydu. Sırttı yanmıştı.

Kang Tae'ninse, Yoon'un gömleğini hafifçe geriye çekip ensesinden sırtına bakarken elleri titriyordu. İlk kez birinin canının yanması onu bu kadar çok endişelendiriyordu. Etrafına sanki hiç canı yanmıyormuş gibi bakan kadın henüz bir şeyleri idrak edebilmiş gibi görünmüyordu. Ya da artık o kadar ilgisizleşmiştiki hiçbir şeyi umursamıyordu. Bilmiyordu.

Onu acilde bir sedyeye yüz üstü yatırdıklarında gömleğini üstünden keserek çıkarmışlardı. Fizyolojik suyla yarası temizlenirken Yoon gözlerini kapatmış elleriyle çarşafı sıkarak bu anların geçmesini beklemişti. Aptal bir telefon sayesinde parçalara ayrılarak ölmekten kurtulmuşlardı. Neden ya da kimin böyle bir saldırıyı düzenlemiş olduğunu çok merak ediyordu.

Yanık ünitesinden bir doktor sırtını incelediğinde birkaç gün hastanede kalmasını istemiş ancak o bunu kabul etmemişti. Burada yapılabilecek her şeyi zaten kendi de yapabilirdi. Buna gerek yoktu. Yine de o yataktan kalkmasına birkaç saat izin vermemişlerdi. Damardan aldığı ağrı kesicilerle pamuk gibi olmuştu. O yatakta yattığı her an Kang Tae yanında olmuştu.

Hastanede yatmayı doktorunun tüm ısrarlarına rağmen kabul etmediği için yarası sarıldıktan sonra Kang Tae onu otutturmuş üstünü giyinmesinde ona yardımcı olmuştu. İşleri bittiğinde emanet edildiği Jack onu tekrar otele götürmüştü. Kang Tae'yse yapması gerekenler olduğunu söyleyerek hastanede kalmıştı. Muhtemelen o adamla ilgilenecekti.

Jack onu odada sık sık kontrol ederken sürekli olarak bir şeye ihtiyacı olup olmadığını soruyordu. Açıkcası ağrı kesicinin etkisi geçince ağrıyı yine oldukça yoğun bir şekilde hissetmeye başlamıştı. Ancak daha yeni oral yoldan bir ilaç içmişti. Yani ondan yenisini isteyemezdi. Bu yüzden ağrıyı görmezden gelerek unutmaya çalışıyordu. Zaten birkaç saatte uyumuştu. Şu sıralar sadece uyurken hayat güzeldi. Uyanık olduğu her an mutsuz olacağı bir şey yaşamak artık onun rutiniydi.

Akşama doğru Kang Tae geldiğinde ona şöforü sormuştu. Öldü cevabını aldığındaysa hiç sesini çıkartmamış o gün başka bir şey sormamıştı. Çünkü bugün gördüğü Kang Tae her zamanki Kang Tae değildi. Nedenini bilmesede onun aynalı gözlerinde çaresizlik dahil bütün olumsuz duyguları okumuştu. Bugün soru sorma günü değildi.

Kang Tae televizyonu açtığında Yoon haberlere çıkmış olduklarını görmüştü. İsmini dahi söyleyen spikerle artık Eun'un bazı şeylerin farkına vardığını anlamıştı. Elinden bir şey gelmezken Kang Tae sağ eline telefonu tutuşturup dışarıya çıkmıştı. Battı balık zaten hep yan gider mantığıyla onu aramış açılan telefona "Ben iyiyim." demişti.

Eun onu azarlarcasına konuşurken arkadan bağıran Minho'nun sesi kulaklarını tırmalıyordu. Neden hayatında istemediği bu iki erkeği kapı dışarı edemediğini bir türlü anlayamıyordu. Sessizce onların azarlamalarını dinlerken gözlerini kapatmıştı. O zaten çok yorgunken başka birileri tarafından bu kadar çok hırpalanmayı haketmiyordu. Bu yüzden telefonu yüzlerine kapatmıştı. Şu an bildiği şeyleri söyleyip duran birilerine değil küçücük bir sözüyle de olsa onu gülümseten birine ihtiyacı vardı.

Kang Tae tekrar geldiğinde ona ilaçlarını içirmiş yolculuk yapıp yapamayacağını sormuştu. Yapabileceğini söylediğinde Kang Tae ona pijaması üzerine yere kadar uzanan keten bir kaban giydirmişti.

Kang Tae arabada da uçakta da Yoon'un sırtının bir yere deymemesine özen göstermiş uçakta da koltuğa yüz üstü yatmasını sağlamıştı. Yoon aldığı ilaçlar yüzünden uyuklayıp dururken zaman kavramını iyiden iyiye kaybetmişti. Öyleki Seul havaalanına indiklerini dahi uçaktan indikten sonra anlamıştı. O boş bakan gözleriyle etrafına bakarken birinin fotoğraflarını çektiğini farketmişti. Kolunu tutarak yürümesine yardımcı olan adamın adamın önüne başını yere eğerek geçmiş onun kabanının iki düğmesinin arasından tutarak "Söyle ona, fotoğraflarımızı çekmesin." demişti.

Kang Tae canını yakabileceği düşündüğü için refleks olarak kaldırdığı kollarını ona sarmamış sadece "Jack." demekle yetinmişti.

"Hallediyorum, Bay Kang."

Yoon Jack'in adamın elinden telefonunu alışını, bu sebepten dolayı da çıkan tartışmayı izlerken Kang Tae çenesini tutarak ona bakmasını sağlamıştı. Belki de bunu istememeliyoi bilmiyordu.

"Özel alana ihlali ilk yapan kişi o. Jack sadece yapılması gerekeni yapıyor. Gidelim."

Arabaya bindiklerinde bir süre Jack'in gelmesini beklemişlerdi. Yoon sırtını yaslamadan otururken ön koltuktan destek alıyordu. Hastaneye yatma teklifini reddettiği için fazlasıyla pişman olmuştu. Bu ağrı sıradan bir ağrı değildi.

"Ailevi problemlerim yüzünden biraz karmaşık bir dönemden geçiyorum."

"..?"

"Seni evime götürdüğümde kimseyle muhattap olmanı istemiyorum. Ailemle ne yaşarsam yaşayım bu süreçte kendini bizden uzak tutmanı istiyorum."

"Ortada ciddi bir sorun mu var? Güney'e gelme sebebimiz bu mu?"

"Ortadan kaldırılması gereken evet ciddi bir sorun var ancak ben seni tüm bunların dışında tutmak istiyorum."

"..."

"Seni kendi odama yerleştireceğim. Yara bakımın için birini bulacağım. Senden tek ricam Jack olmadan odadan dışarıya adımını bile atmaman. Onunla birlikte biraz toparladığında istediğin her yere gidebilir ya da istediğin her şeyi yapabilirsin."

"Beni kendi evime götür."

"Sana seni başka biriyle yalnız bırakabileceğim kadar henüz güvenmiyorum."

"Eun bana yardım edebilecek biri değil. Ona kendi pisliğimi elbetteki bulaştırmam."

"Sözlerin sana güvenmem için yeterli değil."

"Elimde hiçbir kanıtım yokken kimsenin bana inanmayacağını biliyorum. Böylesi bir durumda kimseyi kendi bataklığıma çekmem."

"..."

"Lütfen... biraz beni benimle bırak."

"Pekala sadece bu seferlik sana güvenmeyi seçeceğim Yoon. Ancak güvenimi boşa çıkartırsan bir daha Kuzey'den hiçbir zaman çıkamazsın."

"..."

Evinin önüne geldiklerinde "Seni daha sonra almaya geleceğim, sorun çıkartmamalısın." diyen Kang Tae'ye başını sallamıştı. Koluna girerek kapıya kadar onu getiren adam eline cüzdanını ve telefonunu vermişti.

Kapıyı çaldığında karşısında gözleri kızarık bir Eun bulmuştu. Yanındaki Kang Tae duruma hiç yardımcı olmazken Kang Tae oldukları durumu umursamayıp Yoon'u odasına kadar götürmüştü. Yavaş hareketlerle onu yatırdığında bir çocuğu ablasına emanet edermiş gibi davranarak Yoon'un ilaçlarını Eun'a vererek yapılması gerekenleri bir bir anlatmıştı. Eun'sa şaşkınlıktan hiçbir şey söyleyememiş olduğu yerde öylece donup kalmıştı.

Kang Tae evden çıkıp gittiğinde Eun Yoon'u sorguya çekmeye çalışmıştı. Olan şeyse aslında çok belliydi. O kendini hiçbir zaman Kang Tae'den kurtaramamıştı. Bu yüzden Eun'a "O adamdan kaçış yok." demekle yetinmişti.

Ağzından bundan daha fazlası dökülmezken Eun onun yarasını görünce onu yormamak adına soru sormayı kesmiş yaralarını eldiven takarak yine serum fizyolojikle temizlemişti. Yoon yarasının fotoğrafını çekmesini istediğinde Eun bunu yapmamıştı ama Yoon kanlı pamuklardan yeterince kötü olduğunu anlamıştı.

Ertesi gün Eun iş yerinden aldığı izinle onunla ilgilenirken MinGyu'nun eve kattığı neşe onun gülümsemesine sebep oluyordu. O mutlu olmak için hayattan çok lüks şeyler beklemiyordu. Basit bir gülüş belki basit bir söz gülümsemesi için yetiyordu. Durum buyken neden etrafı onu mutsuz edecek şeylerle doluyduki?

Yemek pişirirken Eun MinGyu'yu Yoon'un ilgilenebilmesi için yatağına bırakmıştı. Bu tatlı şeyse onun önce poposuna sonrada sırtına çıkmıştı. O da bunun üzerine onu sırtından indirmiş onu gıdıklamaya başlamıştı. Belki de ileride cerrahlığı bırakıp bu tatlı şeyin bakıcısı olmalıydı. Ne güzel olurdu ama!

Kapının çalmasıyla kucağına aldığı MinGyu'yla yataktan çıkıp kapıyı açmıştı. Karşısında Minho'yu görünce kapıyı kapatmaya çalışmış Minho'nun bunu engellemesiyle burada olduğundan haberi olmadığı Jack aralarına girmişti. Açıkcası burada oluşuna o kadar çok şaşırmamıştı.

"Bir sorun mu var Bayan Yoon?"

"Benim çözemeyeceğim bir sorun değil."

"Öyleyse ihtiyacınız olursa bana seslenin."

Yoon başını salladığında Jack ondan uzaklaşmıştı.

"Sen bunca zaman neredeydin?"

"Bu seni ilgilendirmiyor."

"Konunun beni ilgilendirip ilgilendirmemesi önemi yok. Ben seni Japonya'da güvende sanırken sen Kang Tae'yle Çin'den çıkıyorsun. Tüm bunlar demek oluyor Yoon?"

"Sana bunun için hesap vermek zorunda değilim. Sen benim için artık sokaktan geçen herhangi bir adamdan fazlası değilsin. Bunu artık kabullen."

Lavobodan çıkan Eun dış kapıya geldiğinde kucağındaki MinGyu'yu Eun'a vermişti. Bir an önce onu gönderip yatağına geri dönmek istiyordu.

"Bana istediğin kadar kızabilirsin ama sana yardım etmeme izin vermelisin."

"Ben birinin bana yardım etmesi gereken durumda değilim."

"O adam o halde yanında ne yapıyor Yoon?"

"Çünkü o artık benim sevdiğim adam."

"Buna inanmamı mı bekliyorsun?"

"Ben senin başka bir kadından çocuk yapmanı ne kadar normal karşılıyorsam sen de bunu o kadar normal karşılamak zorundasın."

"Aynı şey değil."

Karşıdan karşıya geçmeye çalışan bir kadını gördüğünde Eun, Jiwoo geliyor demişti.

"Hem bana birdaha karşıma çıkmayacağına dair söz vermiştin. Sen sözlerini böyle mi tutuyorsun?"

"Yoon o çocuk bana ait değil."

"O kadınla yattın mı yatmadın mı?"

"Evet ama-"

"O HALDE AMASI YOK MİNHO! O çocuk senin değilse bile artık benim için bir şey ifade etmiyorsun. Bir sinek gibi bana yapışmandan ya da hayatıma müdahale etmeye çalışıp durmandan bıktım. Ben aileme dahi hesap vermiyorken sana asla hesap vermeyeceğim."

"SANA YAPIŞIP KALAN BEN MİYİM YOKSA SEVGİLİN OLDUĞUNU SÖYLEDİĞİN O PİSLİK Mİ? O ADAM YÜZÜNDEN YAŞADIĞIMIZ ONCA ŞEYİ UNUTTUN MU?"

"Peki senin bana yaşattığın şeyler için ne söyleyeceksin?"

Karşıdan karşıya geçmeyi başaran kadın Minho'nun yanına geldiğinde elini tutmuştu. Minho elini hızla onun elinden çekerken Yoon midesinin bulandığını hissetmişti. Bu adam için nasıl olduda daha önce bir şeyler hissetmişti.

"Neden nişanlımın yakasını bırakmıyorsun?" diyen kadınla gözlerini devirmişti. Uğraşamayacağını anlayınca içeriye girmek istemiş kadının kolunu tutmasıyla sertçe kolunu çekmişti. Yüzünü acıyla buruştururken Eun Minho'ya gitmeleri gerektiğini söylemişti. İşte her şey o anda başlamıştı. Minho Jiwoo'yla tartışırken yola atlayınca iki üç adım gerisinden onu takip eden kadın da onunla birlikte yola atlamıştı. Yoğun bir korna sesinin arkasından bir çığlık sesiyle Yoon daha görmeden ne olduğunu anlamıştı.

Eun MinGyu'yu kucağına verip oraya doğru koşerken o sessizce olduğu yerde kalmıştı. O an Minho'nun Jiwoo'nun adını sayıklayıp duruşunu ya da Eun'un ambulansı arayışı ona tiz bir frekans sesi gibi gelmişti. Yine o anda gördüğü tüm renkler ışığını kaybetmiş siyah ve beyaza dönüşmüştü.

Harekete geçmek için kendinde güç bulamazken Minho yardım etmesi için ona seslenip durmuştu. Jack elinden çocuğu aldığında nasıl atmayı başardığını bilmediği adımlarını ilerletmişti.

Kadının baş ucuna geldiğinde kendini tıpkı bir ölüm meleğiymiş gibi hissediyordu. Asfalta dökülen kan çocuğun düşmeye başladığının göstergesiydi. Muhtemelen bunu da durduramayacaklardı ama bu kadını hayatta tutmayı başarabilirlerdi. Eun'dan onun serum fizyolojik serumlarını istediğinde hemen getirmiş beceriksiz elleriyle kadına damar yolu açmıştı. Jiwoo'ya sıvı yüklemesi yaparken ambulansın hemen gelmesi için sayıklayıp durmuştu. Minho sessizce onun ne yaptığını izlerken ağlayan MinGyu'nun sesi kara günün habercisi gibi tüm sokakta yayılıyordu. Sağ elini kullanamadığınıysa hem Minho hem de Eun görmüştü.

Ambulans geldiğinde kadınla birlikte ambulansa binmiş sıvı yüklemesine devam etmişti. Bir yandan da ikinci damar yolu açmaya çalışıyordu. Gidecekleri hastanedeki kadın doğum doktoruna durumun aciliyetini anlatırken ameliyathaneyi hazır tutmalarını söylemişti. Hastaneye ulaştıklarında onu oradaki kadın doğum doktoruna teslim etmişti ve onun görevi orada bitmişti.

Eun ona gelip sarıldığında donuk gözleriyle karşısına bakmaktan başka bir şey yapmamıştı. Burada bulunmasının Jiwoo denen kadın için iyi bir fikir olmadığını anlayınca adımlarını hastanenin çıkışına doğru götürmüştüki Jack anında yanına gelmişti.

"MinGyu nerede?"

"Evde, diğer korumalardan birine verdim."

Yoon başını sallayarak onu onaylamıştı.

"Bayan Yoon?"

"Hım?"

"İyi görünmüyorsunuz. Yeniden doktora görünmek ister misiniz?"

"İyiyim ben Jack. Sadece biraz dinlenmeliyim. Tabii izin verirlerse."

"..."

"Ne zaman Kuzey'e döneceğiz? Biliyor musun?"

"Yarın cenaze töreni olacak. En az bir hafta daha burada kalırız diye düşünmekteyim."

"Kimin cenazesi varki?"

"Bay Seo'nun."

"Kang Tae'nin babasından mı bahsediyorsun?"

"Evet."

"Ne zaman öldü?"

"Bu sabah arabasının altına yerleştirilen bombanın patlamasıyla vefat etti."

"Tüm bunları kim yapıyor?"

"Bunları benden duymanız hoş olmaz Bayan Yoon. Bay Kang ile konuşmalısınız."

"Beni eve götürebilir misin?"

"Elbette."

Eve ulaştığında ağlamaktan helak olmuş çocuğu kucağına almıştı. Elbetteki tüm bunlardan korkan çocuk annesini istiyordu. Kendini yatağa atıp ölü gibi yatmaya çok ihtiyacı vardı ancak şimdi bunu yapamıyordu. MinGyu'yla başa çıkamayacağını anlayınca Eun'u aramıştı. Neyseki telefon konuşmasından yaklaşık yarım saat sonrasında gelen Eun'la çocuk susmuştu.

Jiwoo beklediği gibi bebeğini kaybetmişti. Kendisi de o kadar çok kan kaybettikten sonra hayatta kaldığı için Tanrı'ya şükretmeliydi.

Odasına gitmek için adımlarını götürmeye çalıştığında ayakları birbirine dolaşmış sertçe yere düşmüştü. Düştüğü yerden hiç kalkmak istemezken evdeki Eun'un varlığını hatırlayarak ayağa kalkmıştı. Güçsüz görünerek onu daha çok üzmek istemiyordu. Bu yüzden bir an önce toparlanmak zorundaydı.

Şu ara günleri yatarak ya da televizyon haberlerini izleyerek geçiyordu. Bombayı yerleştiren kişilerin Çin'le silah anlaşması yapılmasını istemeyen Amerika istikbaratının olduğu söyleniyordu. Bunun doğru olma ihtimali vardı ama Yoon bunun arkasında başka bir şeylerin olduğunu düşünüyordu. Bunu Kang Tae'yle konuşmadansa öğrenemesi mümkün değilmiş gibi görünüyordu.

Eun ona gerçekten Kang Tae'yle sevgili olup olmadıklarını sorduğunda bunu Minho'nun canını yakmak için öyle söylediğini söylemişti. Bu şimdilik doğru bir bilgiydi belki ama eksikti. Yakında daha fazlası olacaklarını şimdiden biliyordu.

Eun sırtına su geçirmez bant yapıştırdıktan sonra Yoon'u küvete otutturmuştu. Onu duş başlığıyla yıkarken bacaklarındaki jilet izlerini görmüştü. Yaşadığı hiçbir şeyi ona anlatmadığı için gerçek bir anne çocuğunu nasıl geberte geberte yıkıyorsa o da onu öyle yıkamıştı.

Yoon hep sessiz bir kadın olmuştu ama şimdiki sessizliği her zamankinden çok daha derindi. Buysa onu sinirlendirmekten başka bir halta yaramıyordu.

Bornozunu giydirdikten sonra onu duştan çıkarttığında saçlarını havluyla kuruturken "Daha ne kadar beklemem gerekiyor?" diye sormuştu.

"..?"

"Ne olduğunu anlatacağın zamanı."

"O beni hiç kaybetmedi."

"Japonya'ya hiç gitmedin mi?"

"Şehir dışına çıkacağım gün daha çevre yolundayken yakaladı beni."

"..."

"Ablası bana yardım etmeye çalışsada edemedi. Çok fazla şey yaşandı."

"Sana zarar verdi mi peki?"

"Fiziksel anlamda hayır ama psikolojik anlamda istese de istemese de veriyor."

"..?"

"Kim Suk Yeol'u ameliyat etmemi istiyorlar. Karaciğer yetmezliği varmış. Tüm bunlar bu yüzden yaşanmış. Daha önce hiç bulunmadığım ortamlara girmem gerekiyor ve bu da beni çok yoruyor."

"Kuzey Koredeki doktorların nesli mi tükenmiş? Neden sen yapmak zorundaymışsın?"

"Orada neredeyse her şey seksenli yıllardan kalma gibi. Doktorları da teknik olarak bizden çok gerideler."

"Yani seni Kuzey Kore'ye mi götürdü? Peki Çin'de ne işiniz vardı?"

"Katılması gereken toplantıları varmış. İki üç günlüğüne gitmiştik."

"Bunu kimseye söyleyemezsin Eun. İkimizi de öldürürler. Bilmiyormuşsun gibi davranmalısın. Seni aradığımda da bundan bahsetmemelisin konuşmalarımız dinleniliyor çünki. Kang Tae sana bunları anlattığımı öğrenirse bir daha beni buraya getirmez."

"..."

"Bu kadar karmaşık bir şeyin içinde olduğunu bilmiyordum. Ben sadece o adamın kafayı seninle bozmuş olduğunu sanıyordum."

"Girene kadar ben de bilmiyordum."

"Tamam bunu hiç duymamışım gibi yapacağım ama sen Kang Tae'yle yine Kuzey'e mi gideceksin?"

"Evet, gitmem gerekiyor."

"Peki ne zaman kalıcı olarak Güney'e döneceksin?"

"Kang Tae bana iki yıl sonra dedi."

"İki yıl çok uzun bir süre."

"Oradaki cerrahlara teknik bilgiler öğretmemi istiyorlar. Tabii ben de onlardan bir şeyler alıyorum. Endişelenmen gereken bir şey yok. Sandığından daha iyi durumdayım."

"Çok zayıflamışsın, saçların gitmiş, sırtın mahvolmuş, sağ elinde anlayamadığım bir sorun var. Bu senin iyi halin mi?"

"Parmaklarım kapının arasında kaldı. Saçlarımla uğraşmaktan yorulduğum için kestim. Sanırım şu sıra biraz iştahım yok." dedi Yoon gülümsemeye çalışarak.

"Birazmış. Şuna bak kemiklerin sayılıyor. Gitmeden seni iyi beslemem lazım."

"Tteokbokki istiyorum."

"Akşama yapalım."

Kapı alacaklı gibi çalınmaya başladığında Eun "Beni burada bekle, sakın kapıya gelme." demiş o da onu başıyla onaylamıştı. Ancak "SENİN YÜZÜNDEN BEBEĞİMİ KAYBETTİM!" diye ağlayarak bağıran kadının sesini duyduğunda ayağa kalkmıştı.

Bornozuyla kapıya gidemeyeceğini düşündüğü için hızla odasına gitmişti. Daha kıyafetleriyle uğraşıyorduki eve dalan kadının sesini tekrar duymuştu. O bebeğin ölümünde suçu olup olmadığını sorgulamaya çalışırken Jack'in ve Minho'nun sesiyle kıyafetlerini yere atmış kapısını kilitleyerek odasındaki koltuğa oturmuştu.

O daha kendi sorunlarıyla başa çıkamıyorken başkalarının sorunlarını da omuzlamak istemiyordu. Bu bencillikse eğer evet o bencil bir kadındı. Hayatından geçen herkesten sebepli sebepsiz tokat yiyip durmaktan bıkmıştı.

O kadını bir şekilde evden çıkartmayı başardıklarında kapıyı hafifçe çalan Eun'a yavaş hareketlere kapıyı açmıştı.

"Sanırım benim Güney'e hiç gelmemem gerekiyordu."

"O çocuğun ölümünde senin herhangi bir suçun yok. İkisi de durması gereken yerleri bilmediği için bu haldeler. Ayrıca bebeğini yeni kaybetti Yoon. Eminimki duygusal olarak çökük haldedir. Ne yaptığını bilmiyor. Görmezden gelmelisin."

"Ben yokken de hep böyle geliyorlar mıydı?"

"Minho senin arayıp aramadığını sormak için hergün beni arıyordu. Geldiği de oluyordu tabii."

"Zorlanmış olmalısın."

"Senin kadar değil."

"Sen daha tek başına giyinemiyorken Kuzey'e nasıl gideceksin?"

"Buraya gelmeden önce bir iki sefer beni Kang Tae giyindirdi."

"Ona gereğinden fazla yakın olmamalısın Yoon. Nasıl Kyung benim için doğru kişi değilse Kang Tae de senin için doğru kişi değil. Bunu unutmamalısın."

"..."

O günün gecesinde ortalarına aldıkları MinGyu'yla uyumuşlardı. Neyseki burada kaldıkları on günün sonuna kadar da başka bir tadsızlık yaşamamışlardı. Minho onunla tekrar konuşmak için gelmek gibi bir hata yapmamıştı. O da hem fiziksel anlamda hem de ruhsal anlamda iyileşmek için kendinde biraz fırsat bulmuştu.

Güney'e geldikleri onuncu günde Kang Tae onu almaya gelmişti. O da hiç itiraz etmeden Eun ve MinGyu'yla vedalaştıktan sonra arabaya binmişti. Hayatında bazı şeylerin fazlasıyla değiştiğini şimdiden hissedebiliyordu. Kang Tae'nin güvenini yavaş yavaş kazanmaya başlamıştı. Hiçbir şey geçirdiği son iki üç ay gibi olmayacaktı.

Y/N: bölümü yıldızlamayı unutmayalım.