öylesine..

tarih 14 aralık cumartesi

saat 20.45

hayatım nedensiz yolunda gitmiyor,her şey bitti dedikçe daha çok artıyor gibi. Kafamdaki sesler araba gürültüsü gibi, ağırlık yapıyor. Kalbime atıyor bu ağrı kendimi kaybetmemi sağlıyor. Benliğim nerde bilemiyorum. O kadar çok birikmiş ki içimde anlatamadıklarım, ama farkındayım iyi değilim. Bedenim burda ruhum başka yerde. Kabuslarım yüzünden kalkınca yatamıyorum. Çevrem beni etkiliyor. Durduk yere sinirden ağlıyorum ama ortada sinirlencek hiçbir şey yok. Psikolojim o kadar gelgitli ki kendimi tanıyamıyorum. Aynaya bakınca kendimden utanıyorum " bu ben miyim gerçekten?" diye. Bir insan hem bu kadar görünmez hem de bu kadar görünür olabilir mi onu da bilmiyorum. Hayatımdaki insanlar çok mu değişiyor yoksa ben mi onları gözümde çok büyüttüm onu bile bilmiyorum. Ben artık hiçbir şeyi bilmiyorum. Ben çok yoruldum. Sevmekten, üzülmekten, başaramamaktan, güvenimin yıkılacağını bile bile güvenmekten, hayal kırıklığı bir fazlalık olmaktan. Ona rağmen neden bu kadar tepkisizim bilmiyorum. Çünkü bir gün her şeyin biteceğini biliyorum. Dayanmam gerektiğini biliyorum. Ama korkuyorum. Yine neden korktuğumu bilmeden.. belkide biliyorumdur kabullenmek zor geliyordur. Bunları yazıyorum çünkü içimdeki o yükün azalması lazım. Olacakları da biliyorum. Alışmayın. Kendinize zarar veren her türlü şeye alışmayın. Kelimelerim de tükendi.onla birlikte bende o noktaya geldim..