Kaybedilen her zaman çalınan bir mutluluktur

Her gelen bir gün gider ama en acısı bir daha görememek, sarılamamak...

Başımın ağrısı gözlerimi açmamı engelliyordu ama gözüme çarpan ışık uyumama da engel oluyordu ellerimi zor da olsa gözüme götürerek gözlerimi açtım , hastane odasında baş ucumda bağlı serumla yatıyordum birden aklıma neden bu halde olduğum geldi hemen kolumdaki serumu çıkarıp zor da olsa odadan çıkmak için kapıya doğru yürüdüm başımın ağrısı ve gözlerimi ilacın etkisiyle açamıyordum . Kapıyı açtığımda dışarıda beni bekleyen Barlas ve Belinay beni gördüklerinde hemen ayağa kalktılar.

- Neden kalktın ayağa?

- İyi misin ? Mehpare!

Kulağıma gelen sesleri sanki bir fısıltı gibi duyuyordum sesimin var ve yok arası çıkan tonuyla onlara döndüm.

- Annem nerede?

İkisi de üzgün gözlerle bana baktılar ve ben gerçeğin acı yanıyla bir kez daha tanıştım bı sefer acının ve korkunun bana verdiği hisle daha sert bağırdım ve gözlerimden yaşlar akmaya başladı.

- Annem nerede dedim size duymuyor musunuz beni?

Barlas yanıma gelip bana hemen sarıldı ve ben onun sarılmasıyla hıçkırarak ağlamaya başladım .

- Güzelim her şey geçicek ben yanındayım.

Burnuma gelen kokusuyla ve sesiyle rahatlamaya çalışıyordum. Barlastan ayrıldım ve ağlamaktan kızarmış ve şişmiş gözlerimle ona baktım

- Beni ona götür.

Barlas kafasını sallayıp elimi tuttu. Ardından morgun önüne geldik . Babam sandalyeye oturmuş ağlıyordu, Dinçer morgun kapısının önünde yere oturmuş hıçkırarak ağlıyorlar dı ikisi de beni gördüğünde bana baktılar ve konuşmaya başladılar ama onların seslerini ben duymuyordum sanki herkes yok olmuş sadece ben ve önümde duran soğuk bir o kadar da acı ile açılan kapı vardı.

Barlas görevliye kapıyı açmasını söyledi ben arkamdan da Barlas içeriye girdik. Görevli morg dolaplarından birinin kapağını açtı ve odadan çıktı . Üstündeki örtüye baktım bembeyazdı annem bunun altında mıydı?

Yavaş adımlarla yanına gittim ellerim titreyerek örtüye gitti ama açamadım korkuyordum onu orada görmekten bilsem bile korkuyordum. Yavaş bir şekilde örtüyü kaldırdım örtünün altında annemin beyaz ve solmuş yüzüyle karşı karşıya geldiğimde elimi ağzıma götürdüm ve sadece bakıyordum. Barlas yanıma gelip elimi tuttu.

- Ben yanındayım .

Gözlerimi ona çevirdim ve ondan aldığım cesaretle ellerimi annemin saçında gezdirdim. Göz yaşlarım annemin soğuk bedenine düşüyordu.

- Annem , hadi kalk evimize gidelim gene sen benim saçlarımı tara dizlerine yatır okşa beni ay parçam diye sev anne sen soğuğu sevmezssin ki hadi kalk bak üşümüşsün kalk anne kalk.

Ağlamalarımın arasında sözlerim bağırarak bir o kadar da çaresiz çıkıyordu. Barlas yanıma gelip beni oradan çıkarmak için kucağına aldı ve morgdan çıkardı kapının önüne geldiğimde beni indirdi . Kapının açılmasıyla karşımda babamı gördüm dağ gibi güçlü ve bir o kadar da korkusuz adam karşımda ağlıyordu babam annemi sevdiğini söylemezdi ama annemi kendinden bile çok sevdiğini belli ederdi ne kadar da gönülsüz bir evlilik olsa da babam annemi hep istemiş . Babam bana bakıp sarıldı ona kırgınlığım ne kadar çok olsa da acım daha ağır basmıştı kollarımı kaldırıp bende ona sarıldım.

Babam hıçkırarak ağlamaya başladı.

- Güzel gözlüm gitti kızım beni almadan gitti.

Dinçer yanımıza gelerek sarıldı sanki bu acıları biz yaşamamıştık birlikte sarılarak ağladık ve bizim umudumuz , mutluluğumuz hep yarım kaldı.

Ben nice ölümler gördüm kan revan içinde olanları, parça parça olanları ama en acısı canımın parçasını soğuk bedenine dokunmamdı...