14. Bölüm

Alaz, Eliz ile yaşadığı o yıkıcı gecenin ardından daha da huzursuzdu. Vücudunu doyurmak, zihnindeki takıntıyı susturmak istemişti ama başarılı olamamıştı. Kendini daha fazla tutamadı ve o lanetli, kırmızı ışıkla yıkanmış kilitli odaya girdi.

Bu oda, Eliz'in fotoğraflarıyla dolu diğer odaya yakındı ama bambaşkaydı. Burası, Aşkın Ezel'in mabediydi. Duvarlar, sadece onun fotoğraflarıyla doluydu; tebessüm ettiği anlar, uyurken çekilmiş masum kareler, üniforması içindeki kararlı pozları... Aşkın, onun tek ve gerçek aşkıydı.

Panolardaki fotoğraflara baktı. Gözleri acıyla doluydu. Beş yıl geçmişti, ama acısı taze bir yara gibiydi.

"Neden bana bunu yaptın, Aşkın? Neden!" diye haykırdı, sesi odanın kadife sessizliğinde yankılandı.

"Beni hiç mi sevmedin? Neden bana inanmadın, neden bana ihanet ettin?"

Alaz, ellerini fotoğraflara uzattı. Acı bir fısıltıyla devam etti, sanki Aşkın onu duyuyormuş gibi:

"Her şeyi göze almıştım senin için. Baban, sandığın kadar masum bir adam değildi! Seni korumak istiyordum, bunu anlamadın."

Öfke, kalbinden başlayıp damarlarında yayıldı.

"Beni bir kere dinleseydin ne olurdu? Belki bir açıklamam vardı! Belki her şey farklı olurdu!"

Kontrolünü tamamen kaybederek, yumruğunu yakındaki beton duvara bütün gücüyle vurdu. Küt! Çarpmanın sesi sağır ediciydi. Eli anında çatladı ve sıcak, kırmızı kan duvarı boyamaya başladı.

Duvardan gelen şiddetli sesi duyan Alaz'ın küçük kız kardeşi Gaye, korkuyla kapıyı araladı. Kırmızı ışık ve kanı görünce dehşetle odaya daldı.

"Abi! Ne yaptın kendine?!"

Alaz, kanayan elini umursamadan, vahşi bir öfkeyle ona döndü.

"Çık! Çık, defol odadan! Hemen!"

Gaye, abisinin bu halinden korksa da, gözü panodaki tek bir kadının fotoğraflarına takılmıştı. Daha önce görmediği, güzel ama sert bakışlı bir kadın.

"Abi... bu... o mu?"

Alaz'ın yüzü daha da karardı. Sesi tehditkârdı.

"Çık dedim sana, Gaye! Bir daha bu odaya, bu kata girme! Yemin ederim bunun hesabını sorarım!"

Gaye, korkuyla geri çekildi ve hızla odadan çıktı. Alaz ise kanayan elini sıkarken, Aşkın'ın fotoğrafına bakmaya devam etti.

Beş yıl... Beş yıl geçmesine rağmen Alaz, Aşkın'ı bir an bile unutamamıştı. Aşkın'ın nefretinin altında, hala aşkının saklı olduğuna inanmak istiyordu. Tıpkı kendisinin onu unutamadığı gibi.

Hızla komodin üzerindeki telefona uzandı ve güvenilir adamı Adem'i aradı.

"Adem, dinle. Tengenizi takip edeceksiniz. Günün her saati. Hangi davaya bakıyor, kiminle görüşüyor, nerede yaşıyor... her şeyi bilmek istiyorum."

"Anlaşıldı, abi. Hemen ekibi yönlendiriyorum."

"Dikkatli olun. Unutmayın, yengeniz polis. Sizi fark etmemeli. Bir hata yaparsanız, canınızla ödersiniz."

"Anlaşıldı, abi. Sonuçları bekleyin."

Alaz, bu takibi daha da ileri götürmüştü. Birkaç ay önce, Aşkın'ın evine, en gizli köşelere bile kameralar yerleştirmişti. Onu görebiliyor, ne yaptığını biliyordu. Beş yıl olmuştu ve hala evlenmemişti. Bu, Alaz'ın hastalıklı inancını besliyordu:

O da beni hala seviyor. O da beni unutamadı. Tıpkı benim onu unutamadığım gibi.

Alaz, yatağa uzanmış, eliyle duvardaki kanı siliyordu. Zihninde o huzurlu sabah canlandı. O gün, aşağıda Aşkın için kahvaltı hazırlıyordu. Hayatında tek bir kadına, sadece Aşkın'a kahvaltı hazırlamıştı. Yumurtaları çırparken, arkasından gelen o tanıdık, zarif sarılışla gülümsedi.

"Ne yapıyorsun, yakışıklı?" diye fısıldadı Aşkın, kokusunu içine çekerek.

"Güzel bir esmer var. Ona dünyanın en güzel kahvaltısını hazırlıyorum," dedi, sesinde eşsiz bir şefkat vardı.

"Hımm, kimmiş o? Ben tanıyor muyum?"

"Bilmem, belki..."

"Hımm, peki güzel mi?"

Alaz arkasını döndü, Aşkın'ın çenesini parmaklarıyla nazikçe kavradı. Gözleri sevgiyle doluydu.

"Dünyadaki en güzel kadın. Ve benim için en değerlisi."

Alaz, onun için mafya olmayı bırakacaktı. O gün, son operasyonlarıydı. Bütün kirli işleri temizleyip, Aşkın'ın yanına, temiz bir hayata geçecekti. Sırf o zarar görmesin diye... Ama Aşkın, o babasının son emriyle gelmişti ve Alaz, tam o anda, her şeyin sona erdiğini anlamıştı. Aşkları parçalanmış, hayatları sonsuza dek zarar görmüştü.