42. Bölüm

Eliz'i karakoldan alıp güvenli eve geri götürmüştüm. Onun yüzündeki o masum gülümsemeyi görmek içimi rahatlatıyordu. Ancak birkaç gündür Kara beni aramamıştı. İstemeden de olsa, o kadar kısa sürede o tehlikeli adama nasıl bağlanmıştım? O keskin zekasına, sahiplenici tavrına... Garip bir boşluk hissediyordum.

Ofisimde evraklarla boğuşurken, kapım çalındı. Gelen, Alaz'ın kız kardeşi Elif'ti. Yüzü panik ve endişe içindeydi.

"Elif? Burada ne işin var? Okulda olman gerekmiyor mu?"

Elif, titrek bir sesle konuşmaya başladı.

"Aşkın Abla, abim ortalarda yok. Adamları da konuşmuyor. En son iş gezisine gittiğini söylediler, ama haber alamadım."

Gözlerimi ondan kaçırdım. Bu bilgi ona nasıl söylenirdi?

"Senin haberin yok mu gerçekten?"

"Neyden? Ne oldu abime?"

Derin bir nefes aldım. Gerçeği öğrenmeliydi.

"**Üzgünüm, Elif. Abin... hapise girdi."

Elif'in yüzü bembeyaz oldu. İnanamıyordu.

"Ne?! Neden? Ne yaptı? Benim abim... benim abim iyidir, yalan söylüyorsun!"

"Üzgünüm, Elif. Demek ki abini tanımıyorsun. Abin, bir kıza tecavüz etti ve ne yazık ki onun ölümüne sebep oldu. Müebbet hapis cezası aldı."

Elif eliyle ağzını kapattı. Gözünden yaşlar akmaya başladı. Hıçkırarak ağlamaya başladığında, hemen yanına gittim ve ona sarıldım.

"Üzülme, Elif. Sen masum birisin."

"**Bu nasıl bir şey, Aşkın Abla? Benim abim böyle olamaz! Artık benim onun gibi bir abim yok! Yazıklar olsun ona! Beni hiç mi düşünmedi? O benim kahramanımdı!"

Elif hıçkırarak kalktı ve ağlayarak ofisimden hızla çıktı.

Arkasından bakarken, içim burkuldu. Bahtsız bir kızdı. Ancak zihnim, daha karanlık, daha eski bir bilgiye kaydı.

Bu nasıl bir aile?

Alaz'ın babası da tıpkı oğlu gibiydi. Bir kıza takıntılı olmuştu, onu taciz etmiş ve sonunda tecavüz etmişti. O kızın, utanç ve çaresizlikten intiharıyla ölümüne sebep olmuştu.

Ve daha da kötüsü... Alaz'ın annesine de evlenmeden önce takıntılıymış, onu da tecavüz etmişti. Kadın, o dönemin şartları, aile zoru ve utanç nedeniyle tecavüzcüsüyle mecburen evlenmişti.

Hayatı boyunca sadece dayak ve şiddet görmüştü. Alaz'ın babası, bu kıza tecavüz edip onun ölümüne sebep olduğu halde, karanlık bağlantıları sayesinde hapise girmemişti.

Bu zehirli miras, babadan oğula geçmişti. Aynı takıntı, aynı şiddet, aynı sonuçlar...

"Bu nasıl bir aile! Baba oğul aynılar! Alaz'ın kötülüğü, ruhuna işlenmiş bir miras.**"

Aşkın, bu sarsıcı gerçeği sindirmeye çalışırken, Alaz'ın sapkınlığını besleyen kökleri daha net görmüş oldu. Bu, Kara ile yürüttüğü tehlikeli oyunun arka planındaki karanlık tabloydu.