54. Bölüm

Hayatımda ilk kez huzurlu ve güvende hissediyordum. Selim, bana evlenme teklifi etmişti. Gözlerindeki samimi aşk ve koruyuculuk, beni ikna etmişti. Onunla evlenmek, bu karanlık soyadı ve aile geçmişiyle tamamen bağlarımı koparmak demekti. Kabul ettim. Artık mutlu olmak istiyordum, o pis ailemden utanıyordum ve onları hayatımdan sonsuza dek silmeyi arzuluyordum.

Sabah, odamda huzurla uyurken, Selim içeri girdi ve dudağımı öptü.

"Bebeğim, kahvaltı hazır. Çok güzel bir gün bizi bekliyor."

"Geliyorum, aşkım." diye mırıldandım.

"Senin gelmene gerek yok."

Bir şey demesine fırsat vermeden, beni kucağına aldı. Küçük bir çığlık attım ama bu sefer korkudan değil, mutluluktandı. Beni aşağı indirdi.

Artık şirketi ben yönetiyordum. Şirket, resmi olarak benim ve Selim'in olmuştu. Bütün enerjimi, bu lanetli parayı iyi bir şeye çevirmeye adadım. İlk iş olarak, tecavüze uğrayan ve şiddet gören kadınlar için büyük bir güvenli ev ve iş merkezi yaptırmıştım. Çalışanlar erkek değildi, hepsi benim gibi acı çeken, yeniden ayağa kalkmaya çalışan kadınlardı.

Onlar çok acı çekmişti. Ben yaşadıkça onlara yardım edeceğim.

Tecavüze uğrayan, şiddet gören kadınlara iş kurmuştum. Elimden gelen en küçük şey buydu. Acılarını dindiremez, yaşadıklarını unutturamazdım ama bundan sonra mutlu olmalarını sağlayabilirdim.

Selim, masada elimi tuttu.

"Ne düşünüyorsun, güzelim? Yüzün biraz dalgın."

"Dünyada ne kadar acı çeken kadın var... Onlar adına üzülüyorum. Keşke hepsine yardım edebilsem."

"Hepsine yardım edemezsin, Elif. Ama sen, birçoğunun kahramanısın."

"Ben yaşadıkça onlara yardım edeceğim. Bütün malımı onlar için harcayacağım. Başka türlü bu kirli para temizlenmezdi."

Tam kahvaltı yapacağımız sırada, dışarıdan kavga sesleri geldi. Selim'le birbirimize baktık, huzurumuz bir anda paramparça olmuştu. Kapıya çıktık. Bahçe kapısında, korumaların zorla tutmaya çalıştığı, öfkeden deliye dönmüş abim Alaz duruyordu.

"Senin burada ne işin var, Alaz?! Sen nasıl çıktın hapisten?! Korumalar, alın şunu içeri!" diye bağırdım.

Alaz'ın yüzü, nefretle kaplıydı.

"**Bunu bana nasıl yaparsın, Elif? Sen benim **kardeşimdin!****"

"Artık senin kardeşin yok! Benim abim yok! Sen, benim abim olamazsın, bir canavarsın!"

"**Sen nasıl çıktın hapisten? **Kaçtın mı?****"

Alaz, korumalara rağmen bir adım öne çıktı. Gözleri, beni yakıyordu.

"Bittin sen, Elif! Seni söndüreceğim! Bu dünyadan sileceğim! Bana ait olan her şeyi çaldın!"

"Git buradan! Yoksa polisi ararım!" diye tehdit ettim.

"Bu burada bitmedi, Elif. Göreceksin. Yeni hayatını, o köpek avukatınla birlikte başına yıkacağım!"

Selim, öfkeyle öne atıldı ve beni arkasına aldı.

"Alaz, git! Buraya gelip nişanlımı tehdit edemezsin! Senin kirli işlerin bitti!"

"Sende göreceksin, Selim! Hain! Küçük bir kıza kandın! Ben de seni adam sanmıştım!"

Selim, korkmuyordu. Omuzlarını dikleştirdi.

"Adamlığı senden mi öğreneceğim, Alaz? O adamlığı babandan aldın sen! Senin gibilerle işim bitti!"

Alaz, son bir öfke patlamasıyla korumalardan kurtulmaya çalıştı ama başaramadı. Korumalar onu zorla bahçeden çıkardı. Elif, Selim'in kollarında titriyordu. Yeni kurduğu kırılgan dünya, Alaz'ın gelişiyle büyük bir depremle sarsılmıştı. İntikam başlamıştı.