63. Bölüm

Karakoldaydım ama aklım başımda değildi. Ne kuzenim Aşkın ortadaydı, ne de sevdiğim kadın Eliz. İkisi birden nereye kayboldu? Yoksa ikisi tatile mi gitti? Hayır, bu imkansızdı. Aşkın, bana mutlaka haber verirdi. Üstelik o, tatil yapacak biri değildi; tam bir işkolikti.

İçeri Ahmet girdi. Yüzümdeki endişe okunaklıydı.

"Ahmet! Aşkın'ı buldun mu? Bir iz var mı?"

"Hayır, Komiserim. Her yere baktık ama bulamadık. Telefonları kapalı, evleri boş."

"Peki, o dağ evine gittiniz mi? Belki ikisi de oradadır, dinleniyorlardır."

"Orası da boş, Komiserim. Hiç kimse yok."

Sinirle masayı yumrukladım.

"Nereye gitti bu kadınlar?! Yer yarıldı da yerin dibine mi girdi?! Bu normal değil!"

"Siz çıkabilirsiniz, Ahmet. Bana bir haber gelirse senle paylaşırım."

Ahmet başını sallayıp çıktı. Yerime oturdum, kafayı yemek üzereydim. İkisi de aynı anda kaybolmuştu. Birkaç dakika sonra, kapı tekrar açıldı. Yine Ahmet içeri girdi, ama yüzü bembeyazdı. Elinde küçük, mühürlü bir kutu tutuyordu.

"Ne oldu, Ahmet? Suratın ne öyle?"

"Komiserim... Bu size geldi. Bir motor kurye bıraktı, 'Sadece Komiser Emris Ezel açacak' dedi."

Ahmet kutuyu masaya bırakıp hızla odadan çıktı.

Kutuyu masaya çektim. Ellerim titriyordu. Yavaşça kapağı açtım. Kutunun içindeki manzarayla midem ağzıma geldi. Nefesim kesildi, gözlerim faltaşı gibi açıldı.

Kutunun içinde, koparılmış bir parmak vardı.

Hemen ağzımı kapattım, boğulur gibiydim. O parmağa baktım... ve tanıdım. Eliz'in parmağıydı. Yüzük parmağının hemen üstünde, minicik bir gül dövmesi vardı. Benimle tanıştıktan sonra yaptırmıştı.

"Eliz! Güzelim... Ne yaptılar sana!" diye inledim, gözümden yaş geldi.

Kutunun dibinde, kesilmiş bir tutam saç vardı. Bu da uzun, kahverengi telleriyle Aşkın'ın saçıydı.

Gözlerimden sicim gibi yaşlar akıyordu. İçinde bir de not vardı. Titreyen ellerimle kâğıdı açtım. Not, soğuk bir alayla yazılmıştı:

"Hangisini daha çok seviyorsun, Emris Komiser? Kuzenin Aşkın'ı mı, yoksa yeni tanıdığın, deli gibi aşık olduğun kadın mı? Sana bir seçim sunuyorum. Birini kurtarma şansın var: Aşkın ya da Eliz. Birisi ölecek. Kararını verdiğinde, bu adrese gel. Ama yalnız gel. Yoksa ikisi de ölür."

Kâğıtta, bilmediğim bir fabrikanın adresi yazıyordu.

Gözlerimi kapattım. Dünya, bütün ağırlığıyla üzerime çökmüştü.

"Allah'ım, ben ne yapacağım?! Bu çok zor bir sınav! İkisini de kaybedemem! İkisini de seviyorum! Birisi benim kanımdan, çocukluğumdan beri yanımda. Diğeri ise ruhumu bulan, hayatıma anlam katan kadın. Nasıl seçim yaparım ben?"

Emris, hayatta olabileceği en kötü ikilemle karşı karşıyaydı. Kalbi, ikiye ayrılmıştı.