67. Bölüm

İnfazın verdiği adrenaline rağmen, sırtımdaki kurşun yarası ve bıçak darbeleri beni tüketmişti. Vücudumun gücü tükeniyordu. Başım şiddetle döndü. Duvara tutunmak zorunda kaldım.

Eliz hemen yanıma geldi, yüzü hala şoktaydı ama endişeyle doluydu.

"Abla, iyi misin? Yaran çok kanıyor."

"İyiyim, canım. Sadece... biraz yorgunluk."

"Abla, iyi görünmüyorsun. Betin benzin attı. Gözlerin kayıyor."

Tam konuşacakken, kapı hızla açıldı. İçeri Emris ve Kara girdi. Siren sesleri boşuna değildi.

Kara, beni o perişan halde görünce bir saniye bile tereddüt etmedi; bana doğru koşup sımsıkı sarıldı. Aynı anda, Eliz de Emris'e koştu ve hıçkırarak ona sarıldı.

"Öldün sandım, Aşkın! Seni bir daha göremeyeceğim sandım!" diye fısıldadı Kara, sesi titrek ve boğuktu.

"Ölmüş gibi mi duruyorum? Seni bırakmam, Kara."

"Bırakma beni zaten... Seni bir daha yanımdan ayırmayacağım."

Kara, beni kollarından ayırdı ve yüzümün her yerini öpmeye başladı; alnımı, saçlarımı, kanlı yanağımı... Sonra elleriyle beni tutarken, eline bulaşan kana baktı.

"Aşkın, bu ne?! Kanıyorsun! Yüzündeki bu çizik ne?!"

Ona cevap vermeye vaktim olmadı. Gözüm karardı, kulaklarım uğuldamaya başladı. Bütün o acı, yorgunluk, kan kaybı ve duygusal gerilim, beni aniden terk etti. Bayıldım.

Kara, beni hızla tuttu, düşmeme izin vermedi ve kucağına aldı.

"Aşkın! Yavrum! Neyin var! Uyan! Hemen doktor çağırın!"

Kara, beni kucağında o pis depodan dışarı taşıdı. Hep birlikte hastaneye gittik. Beni hemen ameliyata aldılar. Kara, kapının önünde, elleri başının arasında, deliye dönmüş bir halde bekliyordu.

Eliz ve Emris de yara bere içinde, birbirlerine tutunarak bekliyorlardı.

"Kara Abi, Aşkın Abla iyi olacak mı? Çok korkuyorum... Benim yüzümden..." diye fısıldadı Eliz.

Kara, acıyla başını kaldırdı.

"Merak etme, Eliz. O güçlü kadın. Seni o cehennemden kurtardıysa, şimdi kendi de kurtulacak. O, benim Ezel Kadınım."

"İnşallah Abi."

Ameliyat bitti. Doktorlar, kurşun yarasını temizlemiş ve bıçak izlerini dikmişlerdi. Aşkın, yoğun bakıma alınmıştı ama henüz uyanamamıştı.

Kara, pencereden onu izledi. Yüzündeki yara izini görünce gözleri doldu. Bu iz, Alaz'ın vahşetinin ve Aşkın'ın kahramanlığının damgasıydı.

Yanına geldi. Yavaşça elini tuttu, soğuk alnını öptü.

"Güzelim... Lütfen çabuk ayağa kalk. Benim sana ihtiyacım var. Sen olmadan bu dünya benim için bir hiç. Söz veriyorum, bir daha hiçbir şey sana dokunamayacak. Uyan ve bana gel."

Kara, başını Aşkın'ın eline yasladı. Yanındaki acı, onun için bir teselliydi. Biliyordu, Aşkın uyanacaktı ve onlar bu kabustan birlikte çıkacaklardı.