Özel bölüm

Selamlar öncelikle bu hikaye 2024 yılının Ocak ayında kurgulanıp kaleme alınmıştır.

Çok heveslenerek ve eğlenerek yazdığım bir kurguydu. Yeri bende çok ayrı ve önemli.

Şimdi birinci noktaya değinelim. Kurgunun sonunda Alaz zaten ölecekti. Bu şekilde olmasa bile şehit olacaktı.

İkincisi de Nazlı da zaten yaşayamazdı. Ölmek için gün saydı diyebiliriz.

Bu hikaye de böyle sonlandı.

Arkadaşlar benden yazar olur mu sizce?

Wp kanalı açsam kimler gelir?

Diğer kitaplarımı okudunuz mu?

Kitap hakkındaki yorumlarınız?

Yeni bir kurgu yazsam ne tür istersiniz?

Mahalle, ağa, mafya, asker, polis vb.

1 yıl sonra

Alazın ölümünün üstünden tam tamına bir yıl geçti. Ben hala varlığına bile tam anlamıyla alışamamışken bir anda ölmesi beni şoka uğratmıştı.

Evlendiğim ilk gün kocamı çok acı bir şekilde toprağa vermiştim. Üzerinden bir yıl geçse de alışamamıştım. Alışabileceğim ve kabullenebileceğim bir acı değildi.

Alazın vurulduktan sonra gözlerini hayata kapamıştı, geriye de sadece ızdırap dolu günler başlamıştı. Alazın ölümünün üzerinden daha bir ay geçmemişken hamile oldğumu öğrenmiştim.

Hiçbir şey yiyemez olmuştum. Kendim için değilse bile karnımda Alazdan tek hatıra olan bebek için hayata tutunmalıydım. Aksine hayata dair bir tutunacak dalım bile yokken beklenmedik bir anda gelmişti.

Acımı tam anlamıyla yaşamaya çalıştığım günlerde bebeğimde Alaz gibi hayata tutunamamış ve karnımda ölmüştü.

Elimdeki bütün değerli varlıkları kaybediyordum ve keşke Alazın yerine ben ölseydim diyorum. Belki o zaman yaşaması daha kolay olabilirdi.

Yas sürecim çok uzun sürmüştü, bir yıl sonunda yeni yeni kendime geliyordum.

Düşünmeye çok fırsatım olmadı. Sadece Alazın son söyledikleri beynimde günlerce dönüp duruyordu. Ben ölsem bile kendi hayatına odaklanacaksın demişti.

O ölünce benim yaşayabilmem mümkün müydü ki?

Ben Alazla tamamlanıyordum ve o yoksa bende yoktum. Yanımda destekçim olan abim vardı. Her konuda bana yardımcı oldu. Psikolojim normale dönsün diye beni psikolaga götürdü, hiçbir işe yaramadı orası ayrıydı.

Şimdi de Alazın mezarına gidiyordum. Son kez görmeye ve yanına kavuşmak için can atıyordum. Mezarının başına geldiğimde içimi bir hüzün kapladı.

Şu an yanımda olmalı ve birlikte sevişmeliydik. Tutku içinde bedenlerimiz alev almalıydı. Alazı çok özlüyordum ve içimde dinmek bitmyen bir öfke vardı.

Herkese, her şeye kin güdüyordum. Mezar taşını okşadım ve mezarına yaklaşarak oturdum.

"Güzel sevgilim. Ben bir tek seni sevdim. Sende hayat buldum, ama biliyorsun ki ben sensiz bir hiçim. Artık sensiz yaşamak bana harap veriyor. Daha fazla dayanmıyorum."

Gözümden bir damla yaş düştü. Düşen yaş, ikimiz içindi. Birbirimize kavuşmamız gerekiyordu, daha fazla onsuz yaşamak istemiyordum.

Belimdeki silahı çıkardım ve alnıma dayadım. Ölürken güzel anılarımızı düşünerek ölmek istiyordum.

Ben gidince benim için üzülecek iki insan vardi. Biri abim bir diğeri de arkadaşım.

Ama en fazla bir ay üzülüp sonra unuturlardı. Ben sevdiğime kavuşmadan rahat etmeyecektim.

"Geliyorum sevgilim. Sana kavuşuyorum."

Bir silah patladı ve Nazlı sevgilisine kavuşmak için uzun bir yolculuğa çıktı. Sonu da ölümden geçiyordu.