Kızım Arabada

Kızım ve kedisi arabadayız.

Kendisini bugün sabah şehir dışındaki evinden aldım. Sinirli ve gergin olmasını bekliyordum çünkü onları dün akşam almam gerekiyordu. Kedisi olduğu için toplu ulaşım araçlarını kullanmıyor ve de panik yapısından ötürü araç da kullanamıyordu. Ancak gayet sakin ve durağandı.

Evinin bahçesinde karşıladı beni. Valizleri ile orada bekliyordu. Evine hiç uğramadan bahçeden arabaya yöneldik. Arabaha binerken bir şey unutmuş olabileceği için eve gidip son bir kez bakabileceğimi ya da kemdisinin bakmasını söylediğimde "Süslü yanımda, her şey tamam o zaman." diyerek beni durdurdu. Süslü kızım Nisan'ın kedisiydi ve o da durgun gibiydi. Ben de ısrar etmeyip sürücü koltuğuna geçtim ve yolculuğa başladık, önümüzde 6 saatlik bir yol vardı. Keşke son bir kez eve gitmek için ısrar etseydim.

Yolu yarıladığımızda yemek moşası için durdum. Kendisi arabada kalmak istediğini midesinin kötü olduğunu söyledi. Uzun yollar hep midesini bulandırırdı bu yüzden üstünde durmadım ve yemeğe yöneldim. 10 dakika sonra geri döndüğümde sanki hiç hareket etmemiş, pozisyon değiştirmemiş gibi aynı şekilde arabada bekliyorlardı.

Yeniden yola çıkalı 20 dakika olmuştu ki eşim beni arıyordu. Sanırım nerede olduğumuzu merak etmişti.

Telefonu tam açacakken yere düştü. Nisan'a almasını söyledim. Nisa telefonu yerden aldı ve annesiyle konuşmaya başladı. Yolda olduğumuzu ve yaklaştığımızı her şeyin yolunda olduğunu söyledi ve kapattı.

"Ben de konuşsaydım annenle neden hemen kapattın."

"Hazırlık yapıyor babacık gerek yok."

Cevabı tuhaf ve alışagelmedikti ama bunu da üstelemedim.

Telefonum yeniden çaldı ve kızım telefonu tekrar açtı. Yine karımdı. Ne olduğu sorduğumda kızıma ne yemek hazırlayacağını sorduğunu söyledi.

Bu garipti, Hande zaten dünden bugünün menüsünü hazırlamış, Nisan'ın en sevdiği yemekleri yapmıştı.

Nisandan telefonumu vermesini istedim ancak o vermedi. Telefonu aşmak için arkaya dönüp kızımla mücadelede ederken Süslü ile o fün ilk defa göz göze geldik ve hayvanın gözlerinde dehşet vardı. Korkudan gözbebekleri kocaman açılmıştı. Bir şeyler yolunda değildi artık eminim.

"Neden telefonu açmıyorsun Cüneyt. Hem de en önemli ve sana ihtiyacım olan o anda. Neredesin? Ne sana ne de Nisan'a ulaşamıyorum. Meraktan delirmek üzereyim. Hangi cehennemdesiniz?"

Karımın mesajını gördüğümde gözlerim fal taşı gibi açılmıştı. Kafamı ön cama vurana kadar frene basıp ani duruşumun farkında bile değildim. Hemen aramasına geri döndüğümde ise sesi ağlamaktan bitap düşmüş ve hüzün, öfke içinde "neden söylemedin, neden senden değil de polis memurundan öğrendim bunu" diyerek haykırıyordu. Neyi diye sormama kalmadan "kızımızın öldürüldüğünü neden bana söylemedin." diye çığlık attı. "Üstelik cesedini sen bulmuşken neden?"