Bölüm:9 hiç ayrılmasak

Çok dua ettim inşallah doğrudur diye yoksa neler olur bilmiyorum. Ama Nicolas dan ayrı kalmak istemiyorum. Nicolas yanıma geldi ve:

-Buna inanmadın değil mi güzelim

-Bilmiyorum Nicolas

-Demek bana inamayıp, ne olduğu belli olmayan bir fotoğrafamı ilgileniyorsun? Zaten güven yoksa bu ilişkiden olmazmış Belly.

-Nicolas dur...

Benim yüzümden nasıl ona değilde bir fotoğrafa inanırım kahretsin ya. Aradan iki üç saat geçti Nicolas odanın önünden bile geçmedi. Tabii geçmez ben salak gibi ona inanmazsam bana olan bütün güveni yok olur tabii öncedende varsa. Bir ara odamın kapısı çaldı o sandım ama annemiş.

-Belly, Nicolasla aranda bir sorun mu var?

-Hayır, yok anne nerden çıkarıyorsun?

-Hiç öyle gözükmüyor.

-Niye ki?

-Nicolas normalde hep senin odanda olur.

-Uyuyodur.

-Hmmm, hiç inanmadım ama neyse öyle olsun bakalım.

İçim gitti anneme söylemek istemedim. Nedeni yok, ama inşallah Nicolas iyidir. Odamdan çıktım onun odasının önünden geçerken kapıyı çaldım "gir" dedi.

-Merhaba Nicolas

-Ne istiyorsun Belly

-Beni affetmeni

-Ya öylemi biraz daha bekle.

-Nicolas, çok özür dilerim.

-Dilesen ne olur Belly güven benim için ne kadar önemli biliyorsun değil mi.

-Biliyorum ama.

-Ama ne Belly lütfen ya ben sada güvenmesem sen ne yaparsın.

-Bilmiyorum.

-Niye bilmiyorsun? Çünkü ben sevdiğim insanlara güvensizlik duygusu hissettirmem.

-Haklısın gerçekten özür dilerim.

-Lütfen Belly bana zaman ver.

-tamam

Beni affetmedi ama düşünüceğini anladım umarım beni affeder. Biri kapımı çaldı umudum kesildi ama içeri giren yine annemdi. Geldi ve yemek için aşağı çağırdı. İndim Nicolas yanıma oturdu, umutlandım ama burası onun yeriydi. Yemek yemedim annem yine atıldı size ne oldu diye. Ben tam hiç bir şey diyecekken Nicolas"bu bizim aramızda ama ben bellyi affettim"dedi çok mutlu oldum yemek bitince bana"seni gerçekten affetmedim annelerimiz ortalığı karıştırmasın diye dedim" diyince direkt ağladım ve odama koştum.Bence bu yaptığı çok ağırdı. Yaklaşık yirmi dakika sonra Nicolas odama geldi.1

-Ağlıyormusun

-Evet

-Peki neden?

-Benim yüzümden ben ağlıyorum.

-Demek farkındasın.

-Evet, farkındayım.

-işte bu güzel.

-Nicolas beni affedecek misin?2

-Bilmem

-O zaman niye yanıma geldin

-Bak prenses ne kadar beni kırsanda seni çok seviyorum. Ve seni ağlarken görmek beni çok üzüyor.

-Prenses mi?

-Evet, Prenses

-Affettin mi.

-Evet

Ona sımsıkı sarıldım 1 günde prenses lafını özledim.dudağına bir öpücük kondurdum.

-demek öyle prenses.

Dedi ve beni yatağa itti. Sonra beni iyice soydu. Ama sadece öpüşüyorduk. Birde elleriyle vücudumda geziniyordu...