2.Bölüm
"İyi şanslar." Zehra'nın sesiyle başımı arkaya çevirdim. Kaybetmemiz için bizi zehirleyen kızlar mı söylüyordu bunu?
"Sağol, ama şansa ihtiyacımız olmayacak." Sude'nin dalga geçer gibi olan sesine karşılık güldüm.
"Hadi kızlar, enerjinizi maça saklayın." Oğuz hocanın söylediği şey Sude ile dikkatimizi çekmiş olmalıydıki, birbirimize bakıp sırıttık. Zehra'lar önde biz arkada giderken, düşündüğümüz tek bir şey vardı.
Demekki maçta enerjimizi her anlamda kullanacaktık.
Sert bir maçtaydı her iki takımda. Zehra sert oynuyordu, Lena sertinde üstünde. Derken sunucudan bir ses yükseldi.
"VE LENA'DAN BİR SAYI!" Sarp ile Kuzey'in keyifli gülme sesini fanları duyduğu gibi kayıt alıp edit yapmaya başlamışlardı. Sude ise maç biter bitmez Lena'nın boynuna atlamıştı. Takımdaki diğer kişilerde yanlarına giderken, Zehra ve takımı sadece somurtarak sahadan çıkıyorlardı.
"Ben bu kıza boşuna yükseliyoruz demiyorum." Hepsi aynı anda kahkaha atarken yere düşmeleri hiç iyi olmamıştı tabii..
"ALTINYILDIZ!" İzleyenler coşkuyla bağırıyorlardı. Takım ise giyinme odasına gitmek için ayaklanmışlardı.
Giyinme odasına doğru yürüyordum, Sude ve diğerleri su almaya ya da lavaboya gitmişlerdi. Güzel maçtı.
"Lena," arkamdan Sarp'ın sesini duyduğumda durdum. "İTÜ'de okuyan bir kızın ilk defa bu kadar sert bir maçına denk geliyorum, kickboks falan mı yapıyorsunuz siz? Bizim mi haberimiz yok?" Bedenim kasıldığında kendimi dizginlemeye çalıştım. Öylesine söylemişti, ama öylesine değildi. Kickboks yapıyorduk takımdakilerle fakat başka birinin kulağına gitmesin diye ailelerimize bile söylemiyorduk -ki benim ailem sadece abim ve erkek kardeşimden oluşuyordu-.
"Halimi hatırımı sordun ya, Sarp abi."
"O abi seni.." Tövbe estağfurullah, tövbe tövbe.
"Öyle olsun." Ve ikimizde sessizce oradan uzaklaştık.
Üşüyordum, hem de daha önce hiç üşümediğim kadar. En son... üstümü giydikten sonra giyinme odasından çıkmıştım. Sonrası yoktu. Neden?
"Günaydın, tatlım." Bu ses.. Beste?
"Beste?" Yattığım için doğrulup gözümü ovuşturdum. Bir küvetin içindeydim ve içi buzlu suyla doluydu.
"Çıkartın kızı." İki adam üstüme doğru yürümeye başlarken, arkadan gelen gür ses abime aitti.
"Kız kardeşime dokunanı yaşatmam!" Kalkmaya çalışırken geri düştüm, başımı vurmuştum.
"Lan!" Bu sefer üstüme koşanlar tanıdıktı. Erkek kardeşim Kaan, ve takımdan Melih.
"Yaklaşmayın kıza," Beste cebinden bir iğne çıkartıp bana yakınlaştırdı. "Eğer yaşasın istiyorsanız yaklaşmayın."
"Lan gerizekalı!" Bu sefer bağıran bendim. Canıma tak etmişti çünkü. "Öldürmek isteseydin bu iki saatte yapardın zaten. Neyin artistliğini taslıyorsun? Ciddi anlamda süzme salaksınız." Korkum var mıydı? Asla.
"Bu cesaret nereden geliyor, Lena?" Sinirlenmişti. İşime gelirdi.
"Ebenin a.." devam edebilirdim, ama etmedim. Niye etmediysem? Ben de salaktım. "Eğer o iğneyi bana saplarsan hiç acımam, bana sapladığın iğneyi çıkartıp alının ortasına saplarım." Gözleri fal taşı gibi açıldı.
"Ablam diye demiyorum, boşuna yükselmiyorum bu kıza." Kaan yanıma gelip beni kucağına aldığı gibi inmeye çalıştım.
"Ablacım, ıslağım zaten hasta olacaksın."
"Abla, sen salak mısın? Dediğin gibi ıslak olan sensin, ben nasıl hasta olabilirim?" Haklı.
"Abicim siz arabaya geçin, biz geliyoruz."
"Lena, ikiletme abim." Tamamdır, kesin bir oyun dönüyor.
"Evet babacım, ikiletme abinin sözünü." Baba?
| Okur Yorumları | Yorum Ekle |
