12.Bölüm|Kavuşma

Şeyyy ben bu saatte geldim inşallah kapılar bana açıktırr keyifli okumaları yorum atın da bileyim nasıl gidiyor kitap yaa🦋🦋🦋🦋

Bölüm şarkısı:Son feci bisiklet|Galiba sevmiyorlar 🦋

•┈┈┈••✦ 🦋 ✦••┈┈┈•

Kardelen'den

Annem bana gerçekten yalan söylememişti sabah uyandığımda saçlarımı sevmiş kahvaltı etmem için yakvarmıştı şimdi ise hazırlanıyordum yiğitimi görecektim belki de ahuyu kardeşimi. Yaşadığım vicdan azabı hep mutluluğumu gölgeliyordu. Burağı tanıdığım kısacık zamanda sevmiş abiden saymıştım ama hayat bize gerçek yüzünü göstermekten çekinmiyordu.

Ben kardelen çok sevmiş çok sınanmıştım bu sevgiden çok ağlamış çok mahvolmuştum. Ama bugün güçlü durmalıydım çünkü biliyordum bugün birer yıkık harabeler görecek ve onlara destek olacaktım.

"Anne hazırım ben." simsiyahtım içim gibi.

"Neden mutlu değilsin kızım yüzünde güller açar sanıyordum."

"Anne mezarlığa gidiyoruz benim yüzümden ölen çocuğun mezarını ziyaret edeceğiz." sımsıkı sarıldı anne sevgisi çok güzelmiş. Yıllar sonra tatmak çocukluğunda kaybettiğin oyuncağını bulmak gibiydi

"Annem sen suçlu değilsin o kazada olan oldu hayat bu eninde sonunda ölüm var o gün noldu anlatmanı istiyorum yolda."

"Tamam." arabaya biner binmez anlatmaya başladım herşeyi annem bana hayretler içinde bakıyordu.

"Bu kadar şey yaşandıktan sonra sizin gitmekten başka çareniz kalmamış ki kızım. Ne oldu annesine onu da bilmiyoruz şimdi öğreniriz o arkadaşını yine aradım ama yanıt alamadım." oysa ahu telefonsuz bir dakika bile durmazdı.

"Telefonum yanında ise versene merak ettim ahu telefonsuz durmaz hiç."

"Şimdilik veriyorum geri alacağım yoksa baban canımı okur." hızlıca başımı salladım. Ahuyu aradım defalarca yanıt alamadım bir şey mi olmuştu acaba?

"Cevap vermiyor anne ahu telefonsuz duramaz ki."

"Bilmiyorum kızım dün konuştuk." yiğiti aradım yanıt yoktu. Bu sefer de uğuru aradım birkaç çalıştan sonra yanıt almıştım.

"Yenge şükürler olsun iyi misin? Konuşsana."

"İyiyim ahudan haber alamıyorum yiğitte cevap vermedi."

"Yiğit araba sürüyor ondan görmemiştir de ahu iyi merak etme dün bizimle kaldı bugün de evine bıraktım. " uğurun dediği şey ile vücudum buz kesti. Ahunun ailesi çok katıydı asla izin vermezlerdi buna ve öyle bir şey olursa ahuya şiddet uygularlardı çoğu zaman uygulamışlardı. İlk önce şiddet sonra telefon alınırdı o yüzden ona ulaşmamıyor olmalıydık. Uğura bahsetmedim sadece geleceğimi söyleyip telefonu kapattım.

"Noldu betin benzin attı."

"Ahu büyük ihtimalle dayak yedi telefonu alındı ailesi öyle." annem cevap vermemişti ama yüzünden üzüldüğü belliydi zamanında o da bana vurmuştu ama ahunun ki öyle değildi kan kusana kadardı.

Varmıştık mezarlığa varmasını da ben arabadan inemiyordum cesaret edemiyordum belki de.

"Hadisene kızım in korkma." korktum tir tir titredim.

"Yanındayım." gerçekten de yanımdaydı annem yanımdaydı.

"T-tamam." kekelemiştim ve kendime engel olamıyordum. Göreceğim şeylerden o kadar çok korkuyordum ki.

İndim arabadan gerisi zaten kalbime zarardı...

Yiğit'ten

Acı devasaydı annem öldü lan benim diye çığlıklar içinde ağlamak istiyor yapamıyordum kabullenmek istemiyordum belki de bu dört yılda bana iyi gelen tek şey kardelendi annem babam yüzünden felç kaldığında 14 yaşındaydım berbat bir haldeydim mahvolmuş ve bitkin okuldan çıkar işe giderdim hiçbir zaman yük olmamıştı bu bana kafelerde de çalıştım sanayidede de okuldan ne zaman fırsat gördüm o zaman gittim çalıştım annemi yaatmaktı amacım annem olsun yeterdi bana onu iyileştirmekti amacım ama başaramadım hiçbir tedavi hiçbir ilaç bunu başaramamıştı en son o da benden gitti. Anımsıyorum geçmişi bir kız geldi dokuzuncu sınıfta yanıma oturdu tek boş yer orası diye oturur muydu başka türlü? Bilmiyordum bildiğim tek şey kokusu ile ona hızlıca döndüğümdü ve o an bir şey oldu çok büyük bir deprem oldu kalbvard sarsıldı yerinden. Esmer kıvırcık saçları vardı yan masadaki arkadaşıyla konuştukça gamzeleri ortaya çıkıyor görsel şölen oluşturuyordu. Hoca sınıfa girdiğinde eşyalarıbı düzenle masaya koymuş hocaya odaklanmıştı ben ise ona benim dağınıklığımın yanında o kadar düzenliydi ki sinir bozucuydu. Çıkışta onunla konuşmalıydım en azından numarasını alırdım adını da öğrenmiştim yoklamadan kardelen ne güzeldi de ismi. Tam bana yar olmak içindi ama zıttık işte her teneffüs gidiyordu bir yerlere elinde de hep telefonu vardı acaba biri mi vardı hayatında? O gün ümitsizliğim iyice artık numarası vardı adı vardı hatta instegram hesabı bile vardı ama adım atamuyordum. Şimdi ise sevdiğim kadın sevhilim olmuştu ya umuttu. Annemi kaybetmiştim daha bir hafta geçmeden çocukluk arkadaşımı kaybetmiştim şimdi başında durduğum mezara acılar içnde bakıyordum neydi bu acının ilacı ben ne bu acıya dayanablyoe nede hayatıma devam edebilyorduum hayat durmuş gibiydi hayat acımasızdı bunu hep blmiş ve buna göre hareket etmiştim ama şuan ki duruma söyleyecek sözüm yoktu ölümden farksızdı desem zaten ölüm değil miydi? ölüm en acısıymış kalbmden iki parça kopmuş gibiydi yüregimdeki sancılar durmuyor daha da şiddetleniyordu acısı sanki. Rüya bile herşeyi anlıyormuş gibi kollarımda suskundu benimleyken hiç ağlamıyordu sanki acıma ortak oluyormuş gibi ama ben ne zaman ağlasam göğsümde içli içli ağlıyordu artık acımı benimle paylaştığını düşünüyordum oysa kendisi daha 5 aylık bile değildi.

Uzaktan paytak adımlarla gelen meleği gördüm bu benim meleğimdi kardelenimdi korkuyla bakıyordu buraya en çokta gamzeye. Gamze mezarın başından ayrılmıyor yaptıkları tahtaya sımsıkı sarılıyordu artık ağlayacak gözyaşı kalmamıştı gözlerinde belliydi buna rağmen ara ara gözlerinden yaş akıyordu. Kalktım ayağa hıçkıra hıçkıra ağlayan tek kişi uğurdu onunda artık kaybı vardı. Bitkin adımlarla kardelene yol aldım yürüyemiyordum artık vücudum bu acıyı taşıyamıyordu rüya bile ağır geliyordu bana. Ben ona yürürken o bana koşarak gelmiş boynuma sarılmıştı. Öyle sıkı sarıldı ki aramızdaki rüyanın çığlığı ile ezildiğini anladık hemen geri çekildi ama benim ayaklarım artık dayanamamıştı sanki bu anı bekliyormuş gibi ayaklarımın bağ çözülmüştü dizlerrimin üzerinde düştüğüm gibi kardelen de benimle beraber yere çöktü bir anda öyle hıçkırarak ağlamaya başladım ki kardelenin göğsündeydi başım rüyanın da ağlama sesleri gelmişti ama biri onu kollarımdan aldı öyle olunca öyle sıkı sarıldım ki kardelene kimsem kalmamıştı birtek kardelenim kalmıştı Allah'ım n'olursun onu benden alma nolur.

"Yiğit nefes al sakinleş burdayım burdayım sevgilim ağla istediğin kadar ağla ama nefes al lütfen." nefes almadığımı bile yeni anlıyordum kesik kesik aldım nefesimi kokusu doldu içime işte şimdi nefes aldım ben. Gerisi gelmedi beni öyle bir karanlık çekti ki dur diyemedim o karanlığa çekildim.

Kardelen'den

Bir anda kucağımda tir tir tiredikten sonra bayılan yiğite öyle kalakalmıştım ne oluyordu.

"Yiğit yiğit aç gözünü ne olursun yiğit aç gözünü yiğit anne yiğite bir şey oldu anne bayıldı hastaneye götürelim lütfen." gerisi o kadar hızlı ilerledi ki kucağımda küçücük bebekle yiğitin muayenesinin bitmesini bekliyordum ambulans gelmiş almıştı rüyayı kucağıma aldığımdan beri sadece benim kucağımda susmuş uyumuştu.

"Anne neden doktor çıkmıyor korkuyorum."

"Kızım daha geleli 10 dakika oldu 10 bir sus sekizinci soruşun." annemin çıkışı ile sessiz kaldım zaman akmak bilmiyordu napayım? Bir on dakikada sonra doktor çıktı odadan.

"Hastamız belli ki güçten düşmüş o yüzden bayıldı ve titrediğini söylüyorsunuz panik atak geçirmiş bu bazen tek seferlikte olur sürekli de olabilir bunu psikolog ile görüşmesi gerek bir psikolog yönlendireceğim uyandı yemek yemesi gerek geçmiş olsun." nasıl yesin ki? Annesi ölmüştü daha gün geçmeden çocukluk arkadaşı da ölmüş ve elinde bir bebekle ortada kalmıştı yanında bile olamıyordum. Anneme bir şey demeden odaya girdim. Ruhsuz bir şekilde yatan yiğit kalbimin acımasına neden oldu.

"Biz geldik." sesimi duyar duymaz yattığı yerden doğruldu.

Rüya hemen kollarını yiğitte uzatmıştım sorgulamadan hemen bıraktım onu yiğitte.

"Bebeğim benim korktun mu bensiz korkma kimse sana bir şey yapamaz canımın içi."içim sımsıcak oldu o çok iyi bir abiydi.

" yiğit panik atak geçirmişsin ve beslenmemişsin."

"Sence bu durumda boğazımdan lokma geçebilir mi ki? Durum çok tuhaf değil mi? Aylardır görüşmüyoruz şimdi ise hiçbir şey olmamış gibi konuşuyoruz."

"Sessindeki sertlik kalbimi kırmıştı haklıydı bu daha kırıcıydı.

"Haklısın ama şuan önemli olan sensin ve sağlığın o yüzden lütfen birkaç lokma olsa da ye." beni zorlamamıştı. Yemek geldiğinde birkaç lokma da olsa yemişti.

"Teşekkür ederim lütfen gittikten sonra da az da olsa ye bayılıp düşeceksin rüya için dayan sevgilim." sessizdi susmayan çocuk artık hiç konuşmuyordu.

"Bebek mamaları oluyor onlardan alır mısın rüya için acıkmış belli." dediklerime bir cevap vermemişti. Yapmayacaktı aramızdaki görünmez duvar beni rahatsız etti. Onaylamaktan başka bir şey yapmadım dediği mamalardan alıp hastaneye geri döndüm. Döndüğümde gördüğüm görüntü beni gülümsetti yiğit uyuya kalmıştı rüyada göğsünde uslu uslu parmağını emiyordu gerçekten de acıkmıştı.

"Gel bakalım doyuralım seni bebeğim." yemeğini yedirir yedirmez gazını çıkarmıştı bu iyi bir şeydi yoksa çok huysuzlanırdı yeni doğan kuzenimden biliyordum gazını çıkaramadığı zaman bize cinnet geçirirdi. Birkaç dakika sonra da, uyumuştu gerçekten de uslu bir bebekti.

"Eline yakıştı." yiğittin sesiyle ona döndüm.

"Senin eline daha da yakışıyor emin ol."

"Evlenelim kaçalım 18 oldun artık." ne ne saçmalıyordu kötü olan odaya girip duyan annemin yüz ifadesiydi...

•┈┈┈••✦ ♡ ✦••┈┈┈•

Mal oğlum mal bir sus be bozdun herşeyi