"Ben sizi tanımıyorum" dedi genç kız. Oysa `tanımıyorum` dediği insan onun hem katili hemde kahramanı olan adamdı. "Beni çok iyi tanıyorsun" dedi genç adam. Öyle ki uzun süredir bu kıza çok aşıktı. Ama kim bilebilirdi ki aralarına uzun duvarlar çekileceğini. Ya da nedenini kim bilebilirdi ki? Genç kız bilir iken genç adam bilmiyordu fakat öğrenecektir. -Bizim hikayemiz 3 Şubat 2022`de başladı. (Argo içerir.) Başlama tarihi: 21.08.2024 Bitiş:??

“Sevgili olmadılar. Ama birbirlerinden hiç kurtulamadılar.” Amaris ve Baraz. Birbirini hiçbir zaman “biz” olarak tanımlayamamış iki insan. Ama her bakışın, her suskunluğun altında bin cümle taşımış bir geçmiş. Sevmeden geçilmemiş, yaşanmadan da unutulmamış bir bağ. Yıllar önce yolları kesişti. İki farklı uç. Biri kıskanç, sert, kontrolü elden bırakmayan bir adam — Baraz. Diğeri neşeli, lafını esirgemeyen, saçma sapan esprilerle gülen bir kız — Amaris. Sevgili olmadılar. Ama her şey onlar gibiydi. Zaman geçti. Görüşmediler. Konuşmadılar. Baraz uzaklara taşındı. Ama içinde taşıdığı bir tek kişi vardı. “Görmeyeli gülüşün değişmiş mi?” Yıllar sonra gelen bu yabancı mesaj, Amaris’in tüm savunmalarını yerle bir etti. “Sen kimsin?” “Tanıdığın biri. Ama unuttuğun gibi davranıyorsun.” Bir yabancı numara. Ama çok tanıdık cümleler. Baraz, kendi adıyla bile yaklaşamayacak kadar geç kalmıştı. Ama hâlâ sevecek kadar oradaydı. Ve Amaris… Onu çoktan silmiş gibi duruyordu, ama cevabı en çok kalbinde yankılanıyordu: “Ben mi değiştim… Sen hâlâ kendin misin ki?” Bu bir aşk hikâyesi değil. Bu, asla yaşanmamış ama her zaman var olmuş bir şeyin hikâyesi. Uzaklıkla, suskunlukla, geç kalınmış cümlelerle sarılmış bir bağ. İsmi yok. Tanımı yok. Ama etkisi her şeyden daha büyük. “Bazı insanlar, gitmeden de kalır. Bazı aşklar, hiç başlamadan bile yara bırakır.”