25. Bölüm

2.5

“Ne konuşmak istiyorsun?” diye sordum banka oturan adamın, yanına otururken.

“Bizi.” Diye cevapladı.

“Biz diye bir şey yok.” dedim sert sesimle.

“Biz diye bir şey var Gökçe. Biz diye bir şey var.” dedi.

“Yok. Biz diye bir şey yok. Hiç olmadı.” Dedim.

“Seni öptüm.” Dedi.

“Olabilir senin problemin.” Dedim. Her lafına bir cevabım olacaktı.

“Gökçe ben seni seviyorum.” Dedi.

“Olabilir.” Dedim. Sonra ne dediğini fark edince “Ne!” diyerek bir tepki verdim.

“Bunu yeni mi fark ettin?” dedi.

“Hayır, sadece… Tuhaf geldi işte senden duymak.” Dedim.

“Gökçe ben duygularımda çok kararlı bir insanım ve seni seviyorum. Seni gerçekten seviyorum.” dedi.

“Normalde…” diye mırıldandım. “İnsanlar birine onu sevdiğini söyleyemez yani çok zor söyler.” Dedim. “Sen çok rahatsın Aras. Beni sevdiğini direkt söyleyebiliyorsun.” Diye tamamladım.

“Seni sevdiğimi söyleyebiliyorum çünkü seni kaybetmekten korkuyorum. Ya seni sevdiğimi söyleyemeden bir şey olur diye korkuyorum. Ya seni sevdiğimi söylemeden bir şey olursa… Nasıl yaşarım öyle Gökçe?” dedi.

Dediklerinde haklı mı? diye içten içe söylendim. Haklıydı. İnsan sevdiğini söylemeliydi. Ertelememeliydi.

“Sana aşık oldum ve sen bir şey demeyecek misin Gökçe?” dedi gözlerimin içine bakarak.

Kafamı iki yana salladım. “Şuan konuşmak istemiyorum bu konuyu.” Dedim.

Beni daha fazla üstelemedi ve konuyu kapattı.

“Videoda ki gördüklerin...” diye mırıldandım sesim o kadar kısık çıkıyordu ki ben bile inanamadım.

“Video benim umurumda değil. Ne yaşamış olursan ol Gökçe. Ben senin yanındayım bundan sonra. O adam bir daha bunu yapamayacak.” Dedi.

Ellerinden tuttum ve gözlerini gözlerime sabitledim. “Aras beni anlayamazsın. Benim neler çektiğimi bilemezsin. Zordu gerçekten çok zordu yaşananlar… Sen yaşamadıkça bunu göremezsin Aras.” Dedim zorlukla.

Tacize uğramış, dayak yemiş, intihar etmiş bir kız kolay kolay anlaşılır mıydı?

Sanmıyorum.

“Gökçe… Güzel gözlüm.” Dedi beni kendine çekerek.

“O gün bana neden hak vermedin Aras? Ben haykırırken neden beni görmedin? Neden başkasını düşündün?” dedim.

“Kendine zarar veriyorsun Gökçe ve bunun farkında değilsin.” Dedi.

“sen benim yanımda hiç olmadın Aras. Bundan sonrada olmana ihtiyacım yok.” Dedim. Onu başkasının yanında olmasını istemiyordum arkamda olmasını istemiyordum. Tam yanımda diğer yarımda görmek istiyordum.

“Biliyorum. Bana hiçbir zaman ihtiyacın olmayacak Gökçe. Ama benim sana ihtiyacım var.” dedi. Üstüne gitmedim. Cümlelerini kafamda kurup şekillendirip akşam kendi kendimi yiyecektim. Evet, kesinlikle bunu yapacaktım.

“Gökçe… O gece evden çıkıp gittin. Nereye gittin? O gece ne oldu Gökçe?” diye sordu.

İşte orası kendime bile anlatamadığım bir sırdı. O adamla aramdaki mesele bitmiş sayılmazdı.

Kendi kendime daldığımı fark edip kendime geldim. “Hiçbir şey olmadı.” Dedim bir telaşla.

Yüzüme uzun uzun bakıp cevapladı “Anladım.” Dedi sadece.

“Görüşürüz Aras.” Dedim banktan kalkarken.

“Görüşeceğiz Gökçe… Er veya geç seninle hep görüşeceğiz.” Dedi. Onu arkamda bırakıp yol boyu yürüdüm.

***

Yolda giderken gördüğüm dershane ile duraklayıp içine girmiştim. Dershane hakkında her şeyi öğrenip burada kalmak istediğime karar vermiştim. Ardından babamı arayıp buraya gelmesini istemiştim.

“Ne diyorsun baba?” dedim dershane hakkında düşüncelerimi söyledikten sonra.

“Sen nasıl istersen kızım. Ben içeride hesabı halledeyim sende beni burada bekle sonra test kitabı alışverişi yaparsın.” Dedi babam ve camla çevrili odaya girdi.

Ben kapının önünde oturup etrafa bakınırken gelen giden öğrencileri inceliyordum. Aniden biri yanıma oturunca ona doğru döndüm.

Benim burada olduğumu nereden bilmişti?

.

.

akşama yeni bölüm yayınlayayım diye erken attım...