Neden kendimi yok gibi hissediyorum

Chan yutkundu mumun ışığı sönmeye başladığında Seungmin de yok olmuştu.

Hızla kulaklıklarını ve telefonunu alıp evden çıktı. Müzik dinleyerek sahile doğru yürüdü.

Kafasındaki o gülüş aklından çıkmıyordu. Bileklerine baktı.

Onun kokusu sinmişti bileklerine. Nedense kısa bir anlığına dudakları kıvrıldı ama sonra iç çekti. Fazla sıkı tutmuş olucak ki bilekleri mor ve kırmızı karışımı renklerden oluşuyordu.

Nedense aklına tekrar o antikacıya gitmek geldi. Evet gidicekti de. Evine doğru yol aldı. Berry onu karşılıyıp zıpladığında Chan gülümsedi.

Neden Berry'i aldığını hatırladığında kalbi biraz acıdı.

O eskiden ölen çocuğun, ölümüne terk ettiği çocuğun anısına almıştı.

Mutfağa yürüdü, tıngırtılar geliyordu. Hızla elini yumruk yapıp içeri daldı.

"Sen kimsin ve-"

Bir an durdu, bu Seungmindi. Sandalyede oturup bekliyordu. Chan gelince sırıtıp ona baktı.

"Gelmişsin"

Chan derin bir nefes alıp ortamdaki üstünlüğü almaya çalıştı.

"Siktir git evimden"

(sanırım pekte aldığı söylenemez)

Seungmin ayağa kalkıp Chan'ın yanına gitti. Eski ciddi halinden eser yoktu.

Tıpkı eskiden korktuğunda masum olduğu gibi....

"Evden gidemem ama"

"Neden miş o?"

"Mumla beraber eve bağlandım"

Ciddi ifadesi geri gelip sırıttı. Chan'ın kafası karıştı, mum, bağlanmak ve ev. Olayı anlayınca sessizce küfür savurdu.

"Bana hoşgeldin demiyecek misin Channie~?"

Chan hızla mumu alıp antikacıya koştu.

Eski sevgilisini asla görmek istemiyordu.