Bu Hayattaki Tek Gerçeğim❤️‍🩹

SEMİH KARAHANLI'DAN;

Koridorda hareketlilik hissettiğim an gözlerimi açtım ve doktorlar Zeyneb'in bulduğu yoğum bakıma giriyorlardı.

Hızlı hareket etmeleri beni git gide endişelendiriyordu.

Camdan bakacağım esnada perdeyi çekmişlerdi.

Noluyordu şimdi?

Bakışlarım abime kaydığında o da oldukça endişeliydi.

"Kötü düşünme aslanım. İyi düşün iyi olsun."

Ellerimi başımın arasına alıp koridorda gidip geliyordum.

Doktorlar yoğum bakımdan çıktığında;

"Durumu nasıl?"

"Hastamız güçlü çıktı. 24 saati beklemeden atlattı. Şimdi normal odaya alabiliriz. Geçmiş olsun."

Kötü bir cümle duyacam diye öyle korkmuştum ki.

Çok şükür ki iyiydi. Benim güzelim güçlü durmuştu ve başarmıştı.

Zeynep'i odaya aldıklarında bizde başında bekliyorduk.

Yavaş yavaş gözlerini açtığında yanına gidip saçlarını okşadım.

"Zeynep'im iyi misin?"

Bakışları bana kaydığında çok farklı bakıyordu.

Bakışı eski bakışından çok farklıydı.

Bu olay umarım bizim son kötü olayımız olurdu çünkü benim bundan sonra kaçacağım hiçbir şey olmayacaktı.

Zeynep ile kendi hikayenizi kendimiz yazacaktık.

Birlikte el ele verip çok güzel yollarda yürüyecektik.

Geçmişe dönüp birbirimizi mahvetmeyecektik. Çünkü artık ikimiz de fazlasıyla mutlu olmayı hak ediyorduk.

"İ-iyiyim."

Zeynep'in bakışları abime kaydığında;

"Sen osun!"

Zeynep'in kurduğu cümleden hiçbirimiz bir şey anlamamıştık.

"Karahanlı restorantı..."

Bu cümle ile yengem abime dönmüştü.

Abim ve Yengemin arasında anlamadığım bir bakışma geçtikten sonra abimin Zeynep'in yanına gelip;

"O günkü Zeynep sen miydin?"

Ne diyorlardı bunlar? Hangi günden bahsediyorlardı?

Daha fazla sessiz kalamayıp;

"Hangi gün? Neler oluyor bana da anlatın!"

Zeynep yatakta hafif doğrulup abimin gözünün içine baka baka anlattı.

"Karahanlı restorantında aşçıydım. Bilirsiniz zaten aşçılık için illa diplomaya gerek yok. Alaylı bile yetişirsen kendini geliştirirsen çalışabildiğimiz bir meslek."

Duraksayıp gözlerini sıkıca kapattı. Sanki yaşadıkları tekrardan gözünde canlanıyor gibiydi.

"O gün restorantta yangın çıkmıştı. Hidrojeni kullanırken bir anda alev almıştı. Ve o gün Yiğit Bey geldiğinde..."

Yiğit Bey demişti. Halbuki abimi kendi abisi gibi görüp abi derdi.

Bu olayın sonu nereye gidecek çok merak ediyordum.

"Bana karşı olan küçümser tavrı ve konuşmaları benim zoruma çok gitmişti."

Cümlesi bittikten sonra bakışları yengeme kaydı ve yüzünde tebessüm oluştu.

"Ayla abla da orada şefti sağolsun bana çok destek oldu o anda yardım etti."

Yengem hiçbir şey demeden ifadesizce Zeynep'i dinliyordu.

"Ama Yiğit Bey o kadar sinirliydi ki Ayla ablaya da çok sert konuşmuştu. O gün benim işime son verirken Ayla abla da kendisi istifa etmişti."

Zeynep, abim ve yengem önceden karşılaşıyorlar mıymış?

Ne biçim olayın içindeydik biz şuan. Dizi gibi bir hayatımız vardı resmen.

"Yurtta kalıyordum ve kısıtlı sürem kalmıştı oradan kovulmama. Zor bela iş buldum tam her şey yoluna girdi kendime ev tutup hayatıma devam edeceğim derken işten kovuldum ve o gün kafam dağınık olduğu için karşıdan gelen aracı fark etmediğim için trafik kazası geçirdim."

Bütün bu olanlarda abimin de suçu vardı.

"Tabi o süreci hatırlamıyorum. Hafıza kaybı geçirmişim hiçbir şeyi hatırlamıyordum olayın nasıl geliştiğine dair hiçbir fikrim yoktu."

Peki şimdi ne olmuştu da hatırlıyordu?

"Vurulduğumda yaşadığım bütün geçmişim gözümün önünde canlandı ve ben o anı sanki tekrar tekrar yaşıyormuşum gibi hissettim. Tamam dedim bu sefer bitti bana verilen süreyi tamamladım dedim ve sonra..."

Bakışları bana kaydı ve ellerimi tuttu.

"Senin o huzur veren sesini duydum. Sonra içimde sönüp giden filiz yeniden canlandı ve senin yanımda olman ile birlikte kısa sürede fidana dönüştü."

Duraksadı, aklındaki doğru cümleleri toplamaya çalışıyordu.

"Ve şimdi o fidanı daha da büyütüp koca bir çınara dönüştürelim çünkü biz birbirimizden güç alıyoruz bunu sen yokken çok iyi anladım Semih."

Ne diyebilirdim ki? Benim cesaret edip söyleyemediğim şeyleri şuan karşıma geçmiş gözümün içine baka baka bana söylüyordu.

Vereceğim tepkiden, söyleyeceğim cümlelerden şuan korkuyordu bunu hissedebiliyordum.

"Hayata tekrar seninle bağlandım. Tekrar seninle nefes aldığımı hissettim. Hayatıma renk kattın. Sensiz bir hiçmişim bunu fark ettim. Şimdi bana söz ver. Her ne olursa olsun bu el hep böyle duracak ve bütün zorlukları birlikte aşacağız."

Zeynep'in gözünden akan yaşı silip öptüm.

"Birlikte olduğumuz sürece kimse bizi yıkamaz."

Ona sarıldığım da sarılmama hiç tereddüt etmeden karşılık verdi.

Bu hayattaki tek gerçeğim Zeynepti. Bundan sonra mutlu günler bizi bekliyordu.

Eveett aşk bahçelerim bir bölümün daha sonuna geldik🥹 yorum ve oylarınızı bekliyorum Keyifli Okumalar💙