Cesaretsiz❤️‍🩹

ZEYNEP BAŞAR'DAN;

Sessiz, sakin her yerin yeşilliklerle dolu olduğu denizin huzur veren sesinine şahit olduğumuz adeta cenneti andıran bir yere gelmiştik.

Hayran dolu gözlerle etrafa bakarken Semih Bey'in sesiyle ona doğru dönmüştüm.

"Beğendin mi?"

"Hem de çok."

Resmen gözlerimden kalpler çıkıyordu o kadar güzel bir yerdiki.

"Sevebileceğini düşündüm."

"Böyle yerleri çok seviyorum."

Elimden tutup boş araziye götürdü.

Beni karşına alıp gözlerime uzun uzun baktı.

"Hayalindeki mesleği burada yapmaya ne dersin?"

Sorduğu soruya anlam verememiştim. Şaşkın gözlerle gözlerine baktığımda anlamadığımı anlamış olmalı ki ufak tebessüm edip konuşmaya devam etti.

"Buraya hukuk bürosu açacam ve senin olacak."

Kurduğu cümleyi idrak etmeye çalıştıkça sanki bazı kelimeler yerine oturmuyor gibiydi.

"Ama neden böyle bir şey yapıyorsunuz?"

"Yapmak istedim sadece."

"Her davranışımızın altında bir neden vardır. Bunu neden yapıyorsunuz?"

"Çünkü..."

"Çünkü ne?"

Bir şeyler söylemeye çalışıyordu ama sanki söylemeye cesareti yok gibiydi.

"Çünkü ben öyle istiyorum."

"O halde ben sizin istediğiniz gibi hayatımı şekillendiremem Semih Bey."

"Neden böyle yapıyorsun? Ben senin için bir şeyler yapmaya çalışıyorum."

"Siz benim hiçbir şeyim olmuyorsunuz! O yüzden benim için bir şeyler yapmaya da çalışmayın. Siz sadece benim patronumsunuz bende sizin çalışanınız. Artık gidebilir miyiz?"

Dakikalar önce cennet gibi gelen yer şimdi ise benim cehennemim olmuştu.

Yol boyunca ikimiz de sessizdik. Böyle olması ikimiz içinde en iyisiydi.

SEMİH KARAHANLI'DAN;

Zeynep'in bu şekilde davranması benim canımı acıtsa da belli etmemeye çalışıyordum.

Evet seviyordum hem de deliler gibi seviyordum. İlk defa uzun bir aradan sonra ilk defa birisine aşık olmuştum ama korkuyordum.

Kaybetmekten korkuyordum.

Ne kadar sevsemde bunu söylemeyecektim bir sevdiğimi daha kaybetmeye dayanamazdım.

Evet böyle olmak mantıksızdı ama cesaretim yoktu sevdiğimi söyleyemeye cesaretim olsa bile korkularım beni esir alıyordu.

Zeynep yanımda olsun, iyi olduğunu bileyim ben uzaktan sevmeye bile razıydım.

Şirkete geldiğimizde içeride fazlasıyla hareketlilik vardı.

Abimin odasına girip;

"Abi noluyor?"

"Elinin körü oluyor Semih!"

"Abi anlatacak mısın?"

"Senin bugün rest çektiğin kişi kim biliyor musun?"

"Kimse kim artık kapanmadı mı bu konu?"

"Can Arısoy! Arısoy aşiretinin en küçük oğulları ve aşiretin başına geçmiş."

"Ee bize ne bundan?"

"Oğlum sen mal mısın? Aşiret diyorum lan bizi bitirmek için elinden geleni yapacak. Telefonda da söyledi. İşimizi garantiye almamız gerekiyor."

"Tek ekibine laf ettiğim için mı bunca tantana saçmalık."

"Bunlar öncesinde bizimle ortak olmak istedi bende reddedince zaten kin tutmuşlardı bir de bu olay çıkınca hepten işler aleve bindi."

"Bir bok yapamazlar."

"Çok rahat davranıp benim de asabımı bozma Semih."

"Napim abi he sen söyle napim. Gidip kafasına silah mı dayim neden böyle yapıyorsunuz diye? Lan eleştiriye bile gelemeyen insanla neden uğraşıyoruz bırak kendi haline kendi çalıp kendi oynasın."

"O işler öyle olmuyor aslanım. Sen daha yolun çok başındasın kafasına koyduğu her şeyi yapar bunlar."

"Yapsınlar bakalım bizim de elimiz armut toplamıyor bize nasıl geliniyorsa misli mislisine karşılık vermeyi de biliriz."

Odadan çıkıp odama girdim. Bir bu eksikti. Hayatımızda olay eksik olmuyordu anasını satim.

Bakışlarım Zeynep'in odasına kaydığında bilgisayarda bir şeyler yaptığını gördüm ve birden gözlerinden yaş akmaya başladı.

Merak etsem de yanına gidemezdim.

Eline telefonu alıp birisini aradı ve heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatmaya başladı.

Telefonu kapatıp odadan çıktı ve odamın kapısı çaldı.

"Gir!"

"Semih Bey sonuçlar açıklanmış."

"Ne sonuçları?"

Sesimi ifadesiz tutmaya çalışıyordum oldukça zorlansam da başarılı oluyordum.

"Tercih sonuçları."

"Teşekkürler, çıkabilirsin."

Morelinin bozulduğunu hissetmiştim. Odadan çıkarken ki bakışı canımı yaksada umursamamaya çalışmıştım.

Sonuçlara baktığımda Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesini görmüştüm.

Zeynep'in sonucunu merak etsem de gidip sormazdım en iyisi abimden öğrenmekti.

Telefonu alıp abimi aradım.

"Abi sana bir şey soracağım."

"Sor aslanım."

"Zeynep hangi okulu kazanmış?"

"Sonuçlar mı açıklanmış?"

"Evet."

"Benim haberim yok gidip kendin öğrensene."

"Telefonla birisini aradı belki seni aramıştır dedim."

"Yok aslanım da sen niye sormuyorsun kıza."

"Merak etmiyorum çünkü."

Abimin gülmesine aldırış etmeden telefonu kapatmıştım.

Benim İstanbul'a gitmem mümkün değildi. Zeynep eğer burada bir üniversite kazanmışsa benim İstanbul'a gitmem imkansızdan da öteydi.

İşleri hallettikten sonra eve geçtim. Bugün sevdiğimi söylemek için tam da vaktiydi ama ben yine söyleyememiş sevgimi içime gömmüştüm.

Düşünceler beni rahat bırakmıyordu. Her dakika, her saniye aklımdan çıkmıyor sürekli onu düşünüyordum.

Ve Zeynep'i düşünürken de ona ihanet ettiğimi düşünüyordum. Cemre'ye...

Bu bölüm birazcık kısa oldu farkındayım ama bir sonraki bölümde telafisini yapacağım❤️‍🩹 sizce Cemre kim olabilir? düşüncelerinizi ve oylarınızı bekliyorum❤️‍🩹

Keyifli Okumalar❤️‍🩹