İlerleyeceğin Yolları İnşaa Etme Sırası Sende❤️‍🩹

ZEYNEP BAŞAR'DAN;

1 SENE SONRA;

"İhaleyi kazanabilmemiz için karşı tarafın sunduğu teklifin 2 katını sunmamız gerekiyor. Bunlar rahat durmaz sandığımızdan da güçlüler."

"2 katı bizi zarar uğratır ama başka çözüm yolu bulmalıyız."

"Bu ihaleyi kaybedersek asıl zarara uğrarız. Yiğit abi çok uğraştı bu proje için."

"Bu proje için iki katı teklif bana mantıklı gelmiyor abimle de görüşelim bu konuyu."

"Geldi mi Yiğit abi."

"Odasındadır."

Yiğit abinin senelerce uğraştığı emek verdiği ve şirket için oldukça önemli olan projeyi kaybetmek üzereydik.

"Yiğit ab-"

İçeride başkalarının olduğunu görünce cümlemi tamamlamamıştım.

"Yiğit Bey müsait misiniz?"

"Buyrun Zeynep Hanım."

"Yeni proje hakkında gelişme var."

"Toplantı odasına geçin. Semih Bey'i de çağırın orada toplanalım."

Dediğini yapıp toplantı odasına gitmiştim. Dosyaları son bir kez inceledikten sonra Yiğit abi gelmişti.

"Evet durum ne gençler."

"Abi sunulan teklifin iki katını sunarsak ikna olur gibiler."

"Abi iki katına sunarsak eğer zarara uğrarız. Bu proje iki kat fiyatı hak ettiğini düşünmüyorum."

"Semih abin bu iş için çok uğraştı. Ayrıca basit bir proje de değil."

"Bundan sonraki projeler için gücümüz kalacak mı? Tek bir proje için gücümüzü düşürmeye değmez."

"Ama bu projeyi alırsak da gücümüze güç katacağız."

Yiğit abinin kurduğu cümle ile ikimiz de susmuştuk.

Semih'in derdi bu proje iptal olsun ve bende daha fazla Ahmet Bey ile iletişim kurmimdi.

Kıskançlık şeysi tutmuştu paşamın.

"Abi Ahmet Bey zor adam biz onun kahrını çekemeyiz."

"Projeyi bize verse gerisi kolay."

"Abi tekrar görüşüp ikna etmeye çalışayım istersen."

"Hayır Zeynep sen konuşmayacaksın! Bu görev senin değil."

"Bu şirketin avukatı olarak benim iletişim halinde olmam gayet normal değil mi Semih? Bazı şeyleri fazla abartmıyor musun?"

"Noluyor size?"

"Abi çocuk gibi davranıyor aynı. Rahat rahat işimi yapamıyorum."

"Sana engel olmuyor Zeynep. Sadece Ahmet Bey ile sen konuşmayacaksın."

"Al işte."

"İkiniz de kendinize gelin. Semih kız avukat bırak da rahat rahat işini yapsın."

"Ne haliniz varsa görün ben karışmıyorum."

Semih sinirle odadan çıktığında bende arkasından çıkmıştım.

"Derdin ne senin Semih? Senin bu salak saçma triplerini çekmek için mi ben onca sene okumak için didindim."

"Ben seni kendimden bile kıskanıyorken başka erkekler ile iletişim kurmanı istemiyorum."

"Beni kısıtlayamazsın Semih. Ben sana şart koyuyor muyum?"

"Benim işim bu."

"Şuan saçmaladığının farkındasındır umarım. Bak Semih seni son kez uyarıyorum. Bir daha bana ne yapmam gerektiğini lütfen söyleme. Yoksa gerçekten bu sefer farklı bir Zeynep görürsün karşında."

Saçma sapan hareketlere ne gerek vardı? Kaç yaşına gelmiş insanlardık.

•••

Eve doğru gidiyorduk. İkimiz de o konuşmadan sonra oldukça sessizdik.

Yanımızdan geçen arabada garip şeyler hissetmiştim.

Bakışlarım o tarafa kaydığında arabanın içinde kavga eden iki çift görmüştüm.

Adam eşine şiddet uyguluyordu. Arabayı durdurup kadını indirdi.

"Semih dur!"

"Noldu?"

"Dur dedim."

Arabayı durdurduğu an aşağı indim. O yöne doğru ilerlerken Semih de durumu fark edip peşimden geldi.

"Ne yapıyorsunuz beyefendi?"

"Sen hayırdır? Sanane?"

Semih'in adama yumruk atmasıyla birlikte yere düşmüştü.

"Ulan nerden çıktınız be?"

"Lan şerefsiz öldürecektin kadını."

Kadının yanına gidip elimi uzattım. Elimi tutup bana sarıldı.

"Adınız ne?"

"C-ceylan."

"Tamam korkmayın Ceylan Hanım. Yalnız değilsiniz."

Ceylan Hanımı kaldırıma oturtup arabadan su getirdim ve içmesini sağladım.

Semih de o sırada polisi aramıştı.

"Noldu? O sizin neyiniz oluyor?"

"Eşim. Boşanmak istedim diye bunları yaptı."

"Neden boşanmak istediniz?"

Ceylan Hanım tedirgin bakışlarla bana bakarken;

"Bakın Ceylan Hanım benden korkmanıza gerek yok. Eğer anlatırsanız size yardımcı olabilirim."

"Ama nasıl?"

"Eşim ve ben avukatız. Size yardımcı oluruz."

"2 senelik evliyiz. 2 senedir bana bu dünyayı zehir etti. Gece eve gelmiyor, uyuşturucu kullanıyor eve geldiğinde her şeyi mahvediyor. Her gece kavga gürültü oluyor evde."

"Neden bunca sene beklediniz."

"1 yaşında kızım var. Onun için dayanmaya çalıştım. Sırf babasız kalmasın diye."

"İyi de bu adam o çocuğa bir kere bile babalık yapmamış ki. Eve doğru düzgün gelmemiş bile."

"Berdel yüzünden evlendirildim. Bu evlilik benim tercihim değildi. Zorla evlendirildim ve zorla bir çocuğum oldu. Çok dayanmaya çalıştım ama olmadı. Bizim oralarda boşanmayı ayıp karşılarlar. Kızımla tehdit edildim hep susmak zorunda kaldım hep susturuldum."

"Ne oldu da boşanmaya karar verdiniz?"

"Dayanamadım artık. Bu sefer kızıma da şiddet uygulamaya başladı. Kızım kanser hastası. Onunla doğru düzgün ilgilenemedim bile."

Neler yaşıyordu bu kadın böyle? Bir yandan evlat acısı bir yandan eşinin yaptıkları.

"Zaten kızımın bu hastalığı ortaya çıkınca hepten delirdi. Ben hastalıklı çocuk dünyaya getirmişim."

Böyle bir şey olabilir miydi? Hangi devirde yaşıyorduk biz? Bir insanın bu kadar geri kafalı olması normal miydi?

Hangi anne evladının hasta olmasını isterdi? Hangi anne evladına bunu yapabilirdi?

Eşine destek olması gerektiği yerde resmen köstek olmuştu.

Bakışlarım Ceylan Hanıma kaydığında hüzünlü, endişeli, çaresiz bakışlar karşısında boğazım düğüm düğüm olmuştu.

"Şimdi güçlü durma zamanı, şimdi dik durma zamanı. Yıllar önce belki bazı şeyler yüzünden söylenen şeyleri yapmak zorunda kaldın, her dediklerine boyun eğmek zorunda kaldın ama şuan o an değil."

Elinden tutup kaldırdım. İki elimi omuzlarına götürüp dikleştirdim.

"Ah!"

Elimi omuzlarına koyduğumda ağzından inilti çıkmıştı.

Kıyafetinin omuz kısmını hafif açıp baktığımda gözyaşlarım bir bir akmaya başladı.

Mosmor içindeydi. Bunu bir insan bir insana nasıl yapabilirdi?

Kendimi toparlayıp;

"Kaldır başını, dik dur. Kızın için, kendin için. Yolun daha çok başındasın. Şimdi ilerleyeceğin yolları sen inşaa edeceksin."

Olduğu yere çöküp ağlamaya başladı.

"Yapamam."

"Yapacaksın Ceylan. Başka çaren yok. Baksana şu haline. Sen bunları yaşamayı hak etmiyorsun."

"Yaşatmazlar. Kızım bir başına kalır onu da mahvederler."

"Sen bana güveniyor musun?"

Ela gözlerini gözlerime diktiğinde gözlerimde ki ışığı görmeye çalışıyordu.

Dakikalarca sessiz durdum bekledim. Onun için vereceği karar belki de hayatının dönüm noktası olacaktı.

Bana güvenip güvenmeyeceği konusunda hâlâ oldukça kararsızdı.

Elimi tekrar uzatıp;

"Madem yollarını tek başına inşaa etmeye cesaretin yok o zaman hadi tut elimi. Tut birlikte yollarını inşaa edelim."

Yüzüne buruk bir gülümseme ekleyip elimi tuttu.

"Evet güveniyorum. Size güveniyorum beni bu bataklıktan söküp alacaksınız."

Onaya ihtiyacı vardı. Başımla onaylayıp uzunca sarıldım.

Bedeni bedenimde yaprak misali titriyordu.

İveeett bir bölümün daha sonuna geldiik🥹 yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum❤️‍🩹 Keyifli Okumalar❤️‍🩹