Sevgi Varsa❤️‍🩹

AYLA KARAHANLI'DAN;

"Hadi annecim azıcık daha ye ilacını vereceğim aç aç içemezsin."

"Midem hayeketleniyo."

"Annecim miden açken de bulanır. Hadi bir lokma daha."

"Omaz."

"Meyisa bende hastayım ama annemi üzmüyoyum. Sende üzme."

Oy benim oğluşum annesine kıyamazmış.

"Ama anne."

Melisa ağlamaya başladığında bende şuan oturup ağlamak istiyordum.

Hastayken aşırı derecede huysuz oluyorlardı ve benim sabrımı fazlasıyla zorluyorlardı.

"Melisa ağlanacak bir durum yok ortada annecim. Yemeğini yiyeceksin ki bağışıklığın güçlensin. Yemek yemezsen ilacını veremem ve daha zor iyileşirsin."

"Ama midem hayaketlenecek yersem."

"Bir deneyelim hadi annecim."

Zor bela ikna edip iki lokma bir şey verebilmiştim.

İlaçlarını da verdikten sonra yataklarına yatırıp üstlerini örttüm.

"Anne bugün kitap okuyacak mıyız?"

Saatte bakıp;

"Hımm aslında uyku saatimize daha var bir tane kitap okumaya ne dersiniz?"

"Okuyayıımm."

İkisi aynı anda yatakta oturup kitap seçmeye başladılar.

Küçük yaşta kitap okuma alışkanlığı kazanması benim vazgeçilmezimdi.

Melisa ve Aslan da tıpkı annesi gibi fazlasıyla kitap aşığı iki çocuktu.

Allahtan bu huylarını babalarından almamışlardı. Yiğit benim aksime kitap okumayı sevmez okurken uykusu gelirmiş.

Çocuklarımın seçtiği kitabı okurken olabildiğince sesimi farklılaştırmaya çalışıyordum bu tarz okumama bayılıyorlardı.

"Veee hikayemiz de burda bitmiş. Benimde minik tırtıllarımın uyku saati gelmiş. Hadi bakalım minik tırtıllarım uykuya dalsın veee kocaman olup kelebeğe dönüşsüün."

"Anne bir tane daha okuyamaz mıyız?"

"Bugünlük bir tanecik yeter. Hadi bakalım uykudan kaçmak yok. İyi geceler benim bebeklerime."

İkisi de yanağıma öpücük kondurup uykuya daldılar.

Odadan çıkıp mutfağa geçtiğimde;

"Sevgilim sen ne ara geldin?"

"Yeni geldim güzelim."

"Senin neyin var? Halsiz görünüyorsun."

"Üşütmüşüm biraz."

Yanına gidip elimle ateşini ölçtüm.

"Yiğit ateşin var."

"Bir şeyim yok iyiyim."

"Odaya geç geliyorum."

Bir kaba su ve sirke koyup odaya geçtim ve havluyu eklemlerine koydum.

"Bir yerin ağrıyor mu?"

"Halsizlik var sadece."

"Doğru dürüst dinlenmiyorsun bağışıklılığın düşmüş."

"Çocuklar nasıl oldu?"

"Onlar biraz iyiler."

"Hadi geç oldu yat sende."

"Sana ıhlamur yapıp geliyorum."

"Ihlamur sevmiyorum Ayla biliyorsun."

"Ne istersin paşam çay kahve falan mı? Saçma sapan konuşup sinirimi bozma Yiğit. Hastasın tabiki ıhlamur içeceksin."

"Mideme iyi gelmiyor."

"Miden mi hareketleniyor yoksa."

Cümlemin bitmesi ile kahkaha atmaya başlamıştım.

Yiğit şaşkın bakışlarla bana bakarken;

"Melisa bugün pek bir şey yemedi. Yemek verdiğimde midem hareketleniyor diyordu sende öyle diyince birden aklıma geldi."

"Babasının kızı işte."

"Hıhım babasının kızı sonunda pes edip o yemeği yedi. Şimdi sende o ıhlamuru içeceksin."

"İçmezsem başımda riv riv edeceksin dimi?"

"Nasıl da tanıyor karısını."

Odadan çıkıp ıhlamur yaptım. İçine bal ve limon da katıp odaya gittim ve Yiğit'e verdim.

Yüzünü ekşite ekşite içmesi komiğime gitse de ayıp olmaması için kendimi tutup gülmemiştim.

Sonunda nazlı koca bebeğim ıhlamurunu içtikten sonra ilaçlarını vermiştim.

"Yarın işe gitmesen olur mu? Daha da kötü olursun."

"Gitmem lazım. Semihlerin işleri var alışveriş telaşındalar."

"Alperen'e bir kaç günlüğüne bırakamaz mısın?"

"Çocuğa çok yük oluyorum. Kendim hallederim yarına bir şeyim kalmaz merak etme."

"Peki o halde."

"Trip mi atıyorsun güzelim."

"Yoo!"

"Ben tanırım karımı. Karım bana trip atıyor."

"Evet atıyorum."

"Söyle bakalım naptım?"

"Hiç içimden geldi."

Yiğit beni kendine doğru çekip saçlarımı öpmeye başladı.

İkimiz de huzurlu uykuya dalmıştık.

•••

2 HAFTA SONRA;

AYLA KARAHANLI'DAN;

"Benim kuzucuklarım çok mu güzel oldular acaba."

"Anne bu hiç guzey değil."

"Annecim bu elbiseyi sen seçtin ya kızım."

Allahım benim bu kızım neden bu kadar dengesizdi?

"Omaz başka istiyorum."

"Annecim vakit kaybedemeyiz ama. Zeynep teyzenin nikahına geç kalacağız. Hem şimdi durduk yere nerden çıktı beğenmemek."

"Çünkü babam bana bir şey demedi."

Dudaklarını büzerek kurmuştu cümlesini. Tam baba aşığı bir kızım vardı.

"Burada fazla mı ışık var gözümü açamıyorum."

Yiğit'in sesiyle kapıya döndüğümde yüzünde gülümseme ile Melisa'ya doğru geliyordu.

Melisa da bu anı bekliyormuşcasına babasının boynuna sarılıp öylece bekledi.

"Şimdi anlaşıldı benim güzel kızımın ışığıymış. Prensesler gibi olmuş benim bebeğim."

"Gerçekten mi?"

"Evet gerçekten kızım."

İnat olsun diye;

"Hadi annecim bak yeni elbise buldum değiştirelim üstünü hem beğenmemiştin zaten."

"Artık beğeniyorum anne. Değiştirmeyelim."

"Beni unuttunuz."

Al burdan yak.

"Seni unutur muyuz hiç. Gel bakalım yakışıklım."

"Anne nasıy olmuşum."

"Hımm biraz fazla mı yakışıklı olmuşsunuz acaba küçük bey."

Utanarak boynuma sarıldı. Melisa'nın aksine Aslan bana daha düşkündü.

Sonunda odadan çıkıp nişan için ayarlanan mekana gitmiştik.

Her şey tamdı. Çocukları Yiğit'e bırakıp Zeynep'in yanına gittim.

Kapıyı açmam ile yanıma gelip sarılması bir olmuştu.

Sarılmasına karşılık verip;

"Çok güzel olmuşsun."

"Abla ben çok heyecanlıyım."

"Heyecanlanman çok normal bebeğim. Ama önemli olan dengede tutman."

"Abla sorunsuz halolacak değil mi?"

Sorun çıkmasından korkuyordu. Yıllarca hayatın onun karşısına çıkardığı sorunları hâlâ içinden söküp atmamış ve en ücra görünmez yere rafa kaldırmıştı.

Ve şimdide en mutlu gününde o raftan gün yüzüne çıkıp her şeyin mahvolmasından korkuyordu.

"Sevgi varsa sorun yok, sevgi varsa mutluluk var, huzur var. Sen rahat ol ve kendini bu güzel ana bırak."

Ayy duygusaldan çıkış yapabildim sonunda shshshs bölümü nasıl buldunuz yorumlarda buluşalım😍 bir sonraki bölümde görüşmek üzere kendinize çok iyi bakın veeee Geçmişin İzleri'nde kalıınn❤️‍🩹

Keyifli Okumalar❤️‍🩹