Yarım Kalmış Hikâyeler❤️‍🩹

"Bir şeye ihtiyacınız olduğunda çekinmeden ara Ceylan. Hem korumalar da dışarıda ihtiyaçlarınızı karşılarlar."

"Size ne kadar teşekkür etsem az. Dün gece ilk defa huzurlu bir şekilde uyuduğumu hissettim."

"Teşekküre gerek yok. İyi olmanız bizi mutlu ediyor. Dikkat edin kendinize sonra ararım tekrar."

Telefonu kapatıp aşağı indim. Semih haberleri izliyordu.

Yanına gidip;

"Günaydın."

"Günaydın güzelim."

Televizyonu hemen kapatması ile yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu anlamıştım.

"Niye kapattın hemen?"

"Bir şey yok."

"Ne yaptın yine?"

Kumandayı alıp açtığımda Ahmet Bey'in gözaltında olduğuna dair haberler vardı.

Şaşkınlıkla Semih'e baktığımda;

"Senin o pek kıymetli Ahmet Bey'in geçmişte suç kayıtları varmış ve kaçakçılık işiyle uğraşıyormuş."

"Senin nereden haberin oldu?"

"O adamı ilk gördüğümden beri gözüm tutmamıştı. Hareketlerinde bir gariplik vardı. Bende araştırdım ve şüphelerimde haklı çıktım."

Semih'e sarılıp;

"Özür dilerim."

"Şş tamam özür dilenecek bir şey yok. Sadece beni dinlemeni istiyorum Zeynep."

"Ben yine saçma sapan kıskançlıklarından birisi sanmıştım."

"Saçma sapan kıskançlık demeyelim de ona biz şey diyelim."

"Hım ne diyelim?"

İkimiz de tebessüm etmiştik. Semih akıllıca davranmıştı yoksa kötü şeyler olması an meselesiydi.

•••

YAZARDAN;

Ceylan, tek başına büyütüyordu kızını. Hayat onlara cimri davranmıştı; ne bir çocuğuna baba şevkati, ne bir sıcak yuva verememişti hayat.

Sonra bir çığlık ardından sessizlik ve yarım kalınmış hikayeler...

O sabah gökyüzü kırık maviydi.

Derin elinde oyuncak bebeği ile sessizce mutfağın kapısında duruyordu. Olanları anlamlandıramıyordu Ayaklarının dibinde annesinin cansız bedeni...

Gözleri sabit, dudakları aralıktı. Bir şey söylemiyordu. Çünkü bazı sabahlar kelimeler de ölürdü.

Babasının çığlıkları çoktan duvarlara sinmişti. Annesinin düşüşü sessizdi. Her şey bir çay demliği kadar hızlı, bir öfke kadar aniydi.

Komşular geldi. Sirenler geldi. Bir polis memuru Derin’in göz hizasına inip,

“Adın ne senin, küçük hanım?” dediğinde, çocuk başını iki yana salladı.

Çünkü adı o gün bir işe yaramıyordu. Annesi artık onu o isimle çağırmayacaktı.

Günler geçti. Derin’in yanına bir çift el uzandı; devletin soğuk kucağına aldı onu. Ama çocuk, annesinin sıcak ellerini hatırlamayı sürdürdü.

Aylar boyunca konuşmadı. Ama bir gün, resim defterine bir şey çizdi:

Bir ev, üstünde kocaman bir güneş…

Ve güneşin altında, kırık mavi bir gökyüzü.

Ortada bir çocuk, elinde bir çiçek. Yanında sadece bir kadın.

O kadın gülümsüyordu.

Zeynep resmi görünce ağladı ama Derin ilk kez gülümsedi.

Çünkü bazı anneler ölmüyordu.

Bazı anneler, çocuklarının hayal gücünde sonsuza dek yaşıyordu.

•••

ZEYNEP KARAHANLI'DAN;

1 Sene sonra;

Olayın etkisinden çıkamıyordum. Ceylan'ın mezarını her ziyarete gittiğimde verdiğim sözler geliyordu aklıma.

Verdiğim ve tutamadığım sözler...

Ben seni koruyacağım, kızına da sana da bir şey olmasına izin vermeyeceğim demiştim ama becerememiştim.

Ceylan'ı koruyamamıştım bir canavar tarafından canice kızının gözü önünde katladilmişti.

Hiçbir kadın böylesine bir ölümü hak etmiyordu!

Ortada yarım kalan hayaller ve küçük bir kız çocuğu kalmıştı.

Artık bu olanlar yüreğime fazlasıyla ağır geliyordu ve nefes almakta zorlanıyordum.

Bugün Ceylan'ın kızı Derin'i ziyarete gitmiştik. Elimizden geldiğince yalnız bırakmamaya gün aşırı ziyaretine gitmeye çalışıyorduk.

Ve bugün birlikte resim çizdik. Çizdiği resim benim bir kez daha paramparça olmama neden olmuştu.

Ortada bir çocuk elinde bir çiçek ve yanında bir kadın vardı.

Ve bu resmi çizerken gülümsüyordu. Daha küçücük yaşta omuzuna binen yüke, acıya aldırış etmeden hüzünlü bir gülümseme yayılıyordu dudaklarına.

Onu o halde görmek beni mahvetse de güçlü durmak zorundaydım.

Annesini koruyamamıştım ama kızı için elimden gelenin fazlasını yapmak için hazırdım.

Bu bölüm fazlasıyla duygu yüklü oldu😔 neyseee diğer bölümler de telafi ederimm Keyifli Okumalar❤️‍🩹