Yeni Bir Başlangıç❤️‍🩹

Elimde bavulum, aklımda dolaşan bin bir türlü soru...

Açık olan kafe, restorant her yere girip eleman açığı var mı diye sormuştum.

Çalışıp kendime uygun bir ev tutmam gerekiyordu. Bu şekilde sokakta kalmam güvenli değildi.

Son çare bir kafeye gireceğim esnada masada bir aile gördüm.

Çok mutlulardı. Kadın hevesli hevesli bir şeyler anlatıyordu.

Mutluydu, huzurluydu çünkü yanında sevdiği adam ve çocukları vardı.

Bir an, sadece tek bir an o kadının yerinde olmak istedim.

Onun gibi mutlu olmayı, onun gibi olmayı istedim.

Düşüncelerimi bir köşeye bırakıp içeri girdim.

"İyi akşamlar eleman açtığınız var mı acaba?"

"Bir saniye yöneticiyi çağırayım o ilgilensin sizinle."

Şuan bu işe o kadar çok ihtiyacım vardı ki umarım kabul ederdi.

"Buyurun!"

"Benim işe ihtiyacım var."

"Ne mezunusun?"

"Lise mezunuyum. Ama yarı zamanlı olması benim için daha iyi olur."

"Üzgünüm çalışmak istiyorsanız CV'nizi bırakın size haber verelim."

"Bakın ben bu sene üniversite sınavına girdim ve sonuçların açıklanmasını bekliyorum. Okulum açıldığında tam gün çalışmam mümkün olmaz ve bir işe çok ihtiyacım var."

"Hanımefendi şartlarımız bu şekilde işinize gelirse."

"Hiç mi vicdanınız yok ya sizin? Bende sizi adam yerine koyup derdimi anlatmaya çalışıyorum."

"İşe muhtaç olan kişi sizsiniz üstüne çemkiren kişi yine siz."

"Hop yavaş ol! Karşında bir bayan var sen hayırdır!"

"Yiğit Bey bu şekilde konuşmasına müsade edemem."

"Karşındaki kişiyi bu kadar küçük düşürmene de ben müsade edemem!"

Kolumdan tutup beni oturdukları masaya doğru götürdü.

Bu adam demin içten içe özendiğim ailedendi.

"Oturun lütfen ve sorun ne anlatın."

"Ben size rahatsızlık vermeyeyim."

Tam kalkacağım esnada.

"Otur lütfen rahatsızlık vermezsin."

Kadının konuşması ile içim sıcacık olmuştu.

"Hadi bahset kendinden bize güvenebilirsin!"

"Yiğit sıkma istersen anlatmak istemeyebilir."

"Ayla'm, güzelim ben yardımcı olabilmek için tanımak istiyorum."

"Biliyorum sevgilim ama bizi daha tanımıyor bile."

"Siz çok güzel bir ailesiniz."

Ne olduğunu anlamadığım bir şekilde kelimeler ağzımdan dökülmeye başlamıştı.

"Ben hiçbir zaman böyle bir aileye sahip olamadım."

Derin nefes alıp konuşmaya devam ettim.

"18 yaşındayım ve ailem beni daha küçük yaşta yetimhaneye bıraktılar. Şuan napıyorlar, yaşıyorlar mı hiçbir fikrim yok."

Gözümden yaş akmasına engel olamayıp tekrardan konuşmaya başladım.

"Yetimhaneden kovdular beni. Bende bu sene üniversite sınavına girdim. Kovucaklarını biliyordum ama bu kadar erken olacağını tahmin edemiyordum. Biraz zamana ihtiyacım vardı sadece. Gecenin bir yarısı beni kovunca bende iş aramaya başladım ama hiç kimse olumlu konuşmadı."

"Nasıl bir işte çalışmak istersin abicim?"

O kadar samimi ve içtendiler ki nedense kendime yakın hissetmiştim.

"Benim için hiç fark etmez yeter ki çalışabileceğim uygun bir iş olsun."

"Tamam ben şimdi seni bir otele yerleştireceğim ve yarın atacağım adrese gelip işe başlayacaksın."

"Ama"

"Aması falan yok! Dediğimi yap!"

"B-ben çok teşekkür ederim."

"Adın ne senin güzelim."

"Adım Zeynep."

İsminin Ayla olduğunu öğrendiğim kadın bana doğru yaklaşıp sarılmaya başladı.

"Kaderlerimiz bir nebze de olsun benziyor biliyor musun Zeynep. Ama merak etme biz sana her anlamda destek olacağız."

Gözümdeki yaşları silmeye çalıştıkça yerine bir yenisi daha ekleniyordu.

Hangi duamın kabulleriydi...

Artık eskisi gibi bölüm yazamıyorum. Üniversite beklediğimden bile daha zor ve yorucu geçiyor. Vakit buldukça yazmaya çalışıyorum. Onun için biraz ağırdan gidecek kitap. Zaten hayalet okurlarım okudukları halde bir beğeniyi çok görüyor ama neyseeee.

Keyifli Okumalar❤️‍🩹