Yeni Bir Başlangıç❤️‍🩹

YAZARDAN;

Yetimhanenin ağır demir kapısı yavaşça açıldı. Dışarıda hafif bir rüzgar vardı, rüzgarla birlikte umut da esiyordu sanki. Semih elini Zeynep’in eline uzattı. İkisi de sessizdi ama gözlerindeki heyecan her şeyi anlatıyordu. Yanlarında Derin vardı; minik adımlarıyla, yüzünde merak dolu bir ifade...

ZEYNEP KARAHANLI'DAN;

Kapının önünde derin bir nefes aldım;

"Bugün sadece bir çocuğu değil, kalbimizin eksik bir parçasını alıyoruz Semih..."

Semih hafif başını sallayıp;

“Ayla, Derin artık yalnız değil. Biz de eksik hissetmeyeceğiz."

Yetimhanenin müdiresi Derin'in elinden tuttuğunda Derin ürkekçe başını kaldırdı. Gözlerinde korku vardı ama bir o kadar da umut. Derin, müdirenin elini bırakıp bize doğru gelmişti.

"Seni almaya geldik Derin."

Cümlemi kurduktan sonra beklediğim tepki gelmemişti Derinden.

Yaşına göre fazla olgun davranıyor, bütün duygularını içinde yaşıyordu...

"Peki ne zamana kadar kalacağım? Ona göre kendimi alıştırmam lazım."

Boğazım düğüm düğüm olmuştu. Küçücük çocuğun kurduğu cümle karşısında resmen diyecek tek bir kelime bulamıyordum.

Alışmam lazım... Derin'in yaşında bir kız için ne kadar da duygu dolu bir cümle.

Küçük yaşta omuzlarında bir sürü yük vardı ve biz Semih ile bu yükleri yok etmek için elimizden gelenin fazlasını yapacaktık.

"Artık temelli bizimlesin küçük hanım bizden kolay kolay kurtulamazsın."

Semih sesini neşeli tutmaya çalışsa da anlaşılan o da bu cümle karşısında kendini oldukça çaresiz hissetmişti.

"Ya benden sıkılırsanız? Ya beni sevmekten vazgeçerseniz? Ben burda kalmalıyım. En azından burda kalırsam benden bıkmazsınız. Eğer sizinle gelirsem benden bıkarsınız ve yine buraya getirirsiniz bu sefer de sizi bir daha hiç göremem."

Ben daha fazla dayanamayıp bulunduğum ortamdan uzaklaşmıştım.

Semih de benimle gelip Ayla abla ve Derin'i yalnız bırakmıştık.

"Semih çocuk çok yaralı. Korkuları var. Onu sevmeyeceğimizden, ondan sıkılacağımızdan korkuyor. Biz yanlış mı yaptık? Acele mi ettik bu kararı vermekte?"

"Aslında tam da doğru zaman da verdik kararı. O çocuk korkuyor Zeynep. Sadece korkuyor ve seviyor. Emin ol Derin eğer bizi sevmeseydi bizimle konuşmazdı, konuşmayı bırak yüzümüze bile bakmazdı bu kız öyle bir kız. Hem bizi kaybetmekten korkuyor sence de sevmiyor mu?"

"Sağlıklı düşünemiyorum şuan içeride kurduğu cümleler çok ağır. Omuzunda ne tür yük var bilmiyorum çözemiyorum. Nasıl yaklaşacağım, nasıl yaklaşmalıyım onu da bilmiyorum o çocuk yaralı Semih. O çocuğun yarasını kanatmaktan korkuyorum."

"Yaraları birlikte sarmak için bir aradayız. Her şey çok güzel olacak güven bana. Sadece Derin'in biraz zamana ihtiyacı var."

"Umarım her şey çok güzel olur."

"Olacak güzelim. Her şey çok güzel olacak."

Ayla abla yanımıza geldiğinde;

"Derin güçlü dursa da çok hassas bir çocuk. Çok dikkatli yaklaşmalısınız."

"Kabul etti mi peki yenge."

"Evet zaten istiyor sizinle birlikte olmayı ama korkuları var işte haklı korkuları. Siz o korkuların yerine çiçekler ekin olur mu? Ve her gün sulayın ki o bataklıktan kurtulup çok güzel rengarenk çiçekler açsın."

Daha fazla oyalanmadan Derin'in yanına gittik.

Elinden tutup arabaya bindirdik ve eve doğru gittik.

Eve vardığımız da Derin'i heyecanla odasına götürdüm.

"Bak bu odayı senin için Semih abinle hazırladık. Yatağın, oyuncakların, kitapların... Her şey senin..."

Derin odaya hayran gözle bakarken kapının oraya geçip gözyaşlarımı gizlemeye çalışarak Derin'i izledim.

Semih arkamdan sarılıp;

"Küçük bir kızın kalbine umut yerleştirmek, dünyadaki en büyük mucize galiba…”

“Bazen kan bağın olmaz ama ruhun bir ömür boyu bağlı kalır. Derin artık bizim kızımız.”

Derin son olarak gözlerini odada gezdirdi ve bize dönüp;

"Benim hiç odam olmamıştı… Ama şimdi bir odam var… Bir ailem var…”

O an, üç kalp birbiriyle kenetlendi. Hayat, bazen kan bağı değil; sevgiyle örülmüş sessiz sözler, küçük sarılmalar ve güvenle atılan adımlarla başlardı. Ve o evde, yeni bir hikâye yazılmaya başlandı, bizim hikayemiz...

Bir bölümün daha sonuna geldik🥹 yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyorum❤️‍🩹

Keyifli Okumalar❤️‍🩹