Yüzleşme

Ben neslihandım ben Neslihan kırahanlıyım ben pes edemezdim ama bundan sonra bildiğim tek bir şey vardı ailemin katilini bulmadan ölmeyecektim.

Dünya durmuştu karşımdaki cesetle bakışıyordum yerde yatan benim babamdı hemen yanında annem vardı annemin o çok sevdiği kalpli kolyesi yerde parçalanmıştı benim iki canımı almışlardı.

Arkamdaki sesle ilkildim sanırım ailemi öldürenler hala buradaydı yerdeki silahı aldım ve hızla bahçeye çıktım arkamdan geliyorlardı görüyordum ama yüzleri net değildi kaçarken bahçede ayağım takıldı tozunda etkisiyle başım çok dönüyordu ayağı kalktığımda elimden kan akıyordu karanlıkta bir şey görmüyordum ayakta doğruluğumda gördüğüm görüntü ile kanım dondu ben az önce Aral abimin cesedinin üstüne düşmüştüm bunu idrak edemezken sağ böbreğimde bı acı hissettim vurulmuştum.

Silah elimden düştü ve Aral abimin cesetinin yanına düştüm.Ben bitmiştim artık ne yaşamanın nede nefes almanın bir anlamı kalmıştı gözlerim yavaş yavaş kapandı.

"

Çok büyük bir çınlama ve baş dönmesi ile gözlerimi açtım nerde olduğumu bilmiyordum. Gözümü açtığımda başımda ablamı ve en küçük abimi gördüm ağzımdan"baba"diye bir haykırış fırladı uyandığımı gören abimle ablam hemen başıma geldiler.

Abim"Neslihan iyi misin"sanki çok merak edermişcesine hiçbir cevap vermedim sonra bir anda hafızamı o görüntüler dolmaya başladı gözlerim irileşti ve etrafıma baktım hastanedeydim.

Bir anda çok büyük bir hıçkırıkla ağlamaya başladım ikisi de meraklı gözlerle bana bakıyorlardı haykırarak"öldü, öldürüldüler annem babam abim öldü öldüler onları öldürdüler." Dedim onlar anlamamış şekilde bana bakıyordu."ne ölmesi Neslihan ne saçmalıyorsun biz eve geldiğimizde yerde baygın yatıyordun bir suikasti olmuştu ve kurşun hafif sıyırmıştı kanında çok fazla oranda uyuşturucu çıktı artık ne kadar içinmişsen halüsinasyon görmeye başlamışsın"dedi bana bakarak ablam

"Neslihan iyi misin hayali şeyler görmeye başlamışsın bu hiç iyi bir şey değil"bunlar ne saçmalıyorlardı benim ailemi öldürmüşlerdi aklı sıra bana oyun yapıyorlardı.

Haykırdım."hayır gerçekti ,yemin ederim gerçekti peki o zaman şimdi neredeler gösterin o zaman neden inanmıyorsunuz gördüm diyorum"sesim kısılmıştı ben bile anlamıyordum ne dediğimi"Neslihan iyice saçmalamaya başladın psikolojinden şüphelenmeye başladım bir doktora gösterelim seni"dedi küçük abim Berat.

Ablam Aslı ise"gerçekten şu zıkkımı içmeyi bırakmalısın gerçekten sağlığından endişeleniyorum"dedi. Bunlar ne saçmalıyorlardı hepsi yalandı beni kandırıyorlardı"gösterin o zaman bana ben bu haldeyken babam beni nasıl sormaz benim saçımın teline zarar gelse babam kıyameti koparırdı. Gösterin o zaman hani ,hani neredeler"dediğimde birbirleriyle bakışlar.

"Babamlar gülüm kıyısındaki tatil evimize girdiler haberleri yok endişelendirmek istemedik hadi sen biraz istirahat et"dede Aslı ablam.

Ben o anı yaşadığına emindim ne kadar içmiş olsam da ayıktım emindim anlamıyorum ağlamaktan gözlerim şişmişti. beni tek bırakmışlardı saatlerce ağlamıştım, en sonunda ablam ve abim bu duruma fark edince dakika bir yanıma psikolog gönderip ifademi alıyorlardı tekrar tekrar o onu anlatıyorum ama kimse inanmıyordu bir süre psikolog hastanesinde yatmamı söyleyince tabii ki de inkar etmiştim beni zapt edemiyorlardı. Zorla götürmeye çalışıyorlardı bağırdım çağırdım ama kimse duymadı. En son hatırladığım şey bir hemşirenin gelip göğsüme hızla bir iğne batırdığıydı.

"

Büyük bir baş dönmesi ve hıçkırıkla yerimden zıpladığımda nerede olduğumu idrak edemedim. Etrafıma bakanım evet güya psikolog hastanesi dedikleri deliler hastanesine getirmişlerdi beni üzerimde beyaz bir elbise vardı bir ellerimi bağlamadıkları kalmıştı. Ayağa kalktım etraf bembeyazdı, her şeyi nasıl bu kadar hızlı gelişmişti.

Kapıya doğru bir adım attığımda kapı anında açıldı ve sarıya yakın ela bir Gözle göz göze geldim. Bu tanıdıktı. Evet benim hayatımı kurtaran korumaydı ama ne işi vardı burada?

"Merhabalar efendim, abiniz Berat bey beni sizin kişisel korumanız olarak gönderdi."dediğinde anlamsız gözlerle ona baktım"adım kılıç memnun oldum efendim"dediğinde hala ona bakmaya devam ediyordum.

"Babam nerede"diye sorduğumda"babanız gitmeden önce beni işten çıkarmıştı sebebini ne kadar çok sorsam da söylemedi. Ben de işsiz kalınca Berat abiniz beni buldu"dedi.

"Söylemiştim zaten artık sizin kişisel korumanızım ve hayatınızın her anında yanınızda olacağım"dedi İlk şoku atlatmıştım ben neden hala sakindim?

Kılıcın arkasından kapı açıldı, Gelen berattı. Hızlı onun yanına yaklaştım ve yakasına yapıştım"ne hakla beni buraya getirirsin ne cürretle amacın ne senin"dedim."Neslihan kendine gel ben senin büyüğünüm git biraz sakinleş ayrıca kanında dediğim gibi çok fazla oranda uyuşturucu çıktı gördüğün şeyler normal"dedi

Umarım gördüğüm şeyler hayaldi. Bu yalana inanmak istiyordum ama gördüklerimin yalan olmadığını biliyordum."bana bak Berat ya babamı getirirsin ya da ben dünyayı başınıza yıkarım"dediğimde pek fazla takmadı ve hiçbir şey söylemeden arkasını dönüp çıktı ne saçmalıyorlardı. En son hatırladığım şey kılıcın koşarak yanıma gelmesiydi ikinci kez bayılmıştım.

"

Gözümü açtığımda tanıdık bir erkeksi koku burnuma geldi sonra da tanıdık o derin gözler, Kılıç başımdaydı. Ben yerimde doğrulurken o da hızla harekete geçti ve ayağa kalktı."Neslihan hanım iyi misiniz"dediğinde duraksadım bu adam neden bana bu kadar yakın hissettiriyordu?

"İyiyim"dedim kısılmış sesimle yerimde doğrulduğumda o da yavaş yavaş yerine geri oturdu. Telefonu çaldı, bana baktı onay istercesine gözlerimi kırpıp onay verdim.üstüme baktım ben ne hale gelmiştim üstümdeki kıyafet Her neyse çok kaşındırıyordu. Ben markadan başka giyinmezdim ve bu bez parçası fazlasıyla kaşındırıyordu beni.

Kılıç içeri geldiğinde arkasında biri daha vardı. Bu benim avukatım ömer'di. Yerim de doğruldum ve meraklı gözlerle Ömer'e baktım ama ne yazık ki onun gözünde çok farklı bir anlam vardı anlayamadım yavaşça yanıma yaklaştı ve cebinden bir şey çıkardı. Bu bir silahtı.

Anlamsız gözlerle ona bakarken bu silahı katillerden kaçarken elime aldığımı hatırladım. Şaşırarak silaha bakarken 3 tane polisin içeri girdiğini gördüm.

"Neslihan Kırahanlı tutuklusunuz."

Dediğinde aklımda sadece tek bir söz vardı

Labirentin sonunda Adalet vardı. Ancak labirentin yolunda hainler ve kan da vardı, öldüğümü sandım ama bugün yeniden doğdum. ben Neslihan kırahanlıydım ben ne pahasına olursa olsun ailemin intikamını alacaktım

...