Ejderha ırkının tiran kralı, kayıp eşini ararsa. Kaybolan ruhunu bulmak için dört asır bekleyip, Baki insanlığın zulmü ile ırkları birbirine düşürürmü? •°•°•°• İnsanlık tarihi kanla yazıldı. Ve bana söylenenler, eşlerin lanetli bir sonsuzluk olacağıydı. Karşımdaki korkuç kişi ise benim ruhumun bir parçası olduğunu söylüyordu.

Ay ışığıyla mühürlenmiş, kanla yazılmış bir kader… Ormanın derinliklerinde, her adımı gölgelerin izlediği lanetli topraklarda, yüzyıllardır eşini arayan kurt adam kral Leon, bir gece havayı dolduran o büyüleyici kokuyu fark eder. Tatlı ama hafif mayhoş… sadece bir eşin kokusu olabilir. O kadın, geçmişinden kaçan, ailesi tarafından terk edilmiş Luna’dır. Yeni bir başlangıç umuduyla lanetli ormana giren Luna, bilmeden hem kaderini hem de ölümünü davet eder. Çünkü bu orman yalnızca aşka değil, kana da açtır. Vampirler, periler, cadılar ve kurt adamlar… her biri kendi yasasına göre yaşar, her biri kendi kurbanını seçer. Kral Leon, onu bulmak için ordusunu peşine takar; ancak karşısına çıkan ilk manzara, kanla lekelenmiş toprağın ortasında iki vampirin dişleri arasında can vermek üzere olan Luna’dır. Bir uluma bütün ormanı titrettiğinde, kaderin çarkı dönmeye başlar. Artık bu hikâyede aşk, sadece bir his değil, hayatta kalmak için verilen bir savaştır. Ve bazen… aşkın bedeli, özgürlükten daha ağırdır. Siz… ne cüretle eşime dokunursunuz?” “Eşin mi? Bu topraklarda herkes bizim avımızdır, kral bile.” “O zaman avcı ile avın yer değiştirdiği anı izleyin.” “Beni neden kurtardın? Sana hiçbir şey ifade etmiyorum.” “Tam tersine, sen… her şeysin.” “Kaçmayacaksın.” “Peki ya kalmak istemezsem?” “Kalmak isteyeceksin… çünkü artık kalbin bana ait."

Seni çok sevmiştim

Yıllar önce geçmişini arkasında bırakıp, özgürlüğü için kaçan bir kız. Yıllar sonra aldığı bir telefonla bütün hayatı alt üst olurken kardeşi için bütün hayatını değiştirebilir miydi? Kardeşinin sevdası yüzünden hayatı bir anda kararan bir adam. Kardeşi yaşasın diye kendi hayatını hiçe sayabilecek bir abi. Demir ile Nülifer`in yakınlığı aşka mı dönüşecek yoksa hayatları zindan mı olacak?

"Beni nereye götürüyorsunuz?" Avazım çıkana kadar bağırdım. "Botan beyin emiri var. Bizimle gelmek zorundasın." Cümlenin kurma şekline bakar mısın?`Zorundasın!` "Benim sizinle hiç bir alakam yok! Bırakın beni..."Ben kendimi çekmeye çalıştıkça hırpalayarak götürüyorlardı. Bir ev desem değil! Ahır desem oda değildi! Beni pis ve ağır genizimi yakacak kadar kötü kokan bir odaya attılar. "Benim burada ne işim var nolur bırakın beni!"Diyip ağlarken duvarın karanlık yerinden ses geldi. "Burası bile senin için güzel ve TEMİZ"

“Ne var?” dedim, çayımı karıştırırken. “Yüzüme niye öyle bakıyorsun?” “Düşünüyorum da…” dedi, çenesini eliyle sıvazladı, sonra kupasındaki kahveden bir yudum aldı. “Evlenelim mi?” Çay kaşığını elimden düşürüyordum. “Ne?!” “Yani... düşün, gayet mantıklı. Zaten aynı evdeyiz, sürekli tartışıyoruz, gece geç saatlere kadar aynı kanepede film izliyoruz, sen benim yemeğime burnunu sokuyorsun, ben senin battaniyeni çalıyorum. Çifte kumrular gibiyiz işte. Sadece yüzük eksik.”

10 yaşindan beri yetim olan Chrissy. Evlat edinildiği aile tarafından 18 yaşında şehrin en tehlikeli mafyasıyla evlendirilir. Axel Regos ondan ne kadar nefret etsede o kadar korumacıdır. Sizce bu nefretin sonu nasıl bitecek?

Bir İspanyol mafya lideri, hiçbir şeyden haberi bile olmayan suçsuz bir kadını kendine tutsak eder. Bu tutsaklığın altında yatan sahte bir aşk mı? Yoksa intikam mı? Kitaptan alıntı: "Yamaç..." sesim fısıltı gibiydi. "Bana aşık ol küçük prenses ve o zaman geldiğinde seni mahvedeceğim." ... Kitapta şiddet ve cinsellik bulunur. Buna göre okumanızı öneririm. Tüm hakları bana aittir. Olaylar, kurumlar ve kişiler tamamen hayal ürünüdür.

(Aşiret kurgusu) Avlu`nun duvarına yaslanmış, sigarasını çiğerlerine çekip bir ölü gibi çıkan dumanları arasında siyah gözleri uzaktan gözlerime tutundu. Her şey, oydu. Zorla evleneceğim adamdı. Rüzgarın yönü hep değişir. Kader ipliğini bağlandı parmaklarımıza. "Kim bilir. Çark her zaman döner." Ayna gibiydi. Lakin bakmak, ona böyle bakmak bağımlılık yapan maddeler kadar çekiciydi. "Kaldıramıyorum, gururum önümde öldü. Kendime kalmadım ben." "İçimde sönen kelebekleri kafese koyma. Bırak gideyim, bir silah ver öleyim." Kara gözleri kadar karanlık sesi kalbimi titrertti. "Bana kal. Benimle savaş." "Yaşanmış birşeyler olarak kalsın bizim ki. Kısa sürsün ama yaşansın."

Yanında Olmak Yanlıştı, Ama Onsuz Nefes Alamıyordum.