Bir

Bu, gözlerimin içine bakarak ilk gülüşündü.

Gelişigüzel yaptığım esprinin seni böyle sıcacık güldürmesi dengemi bozdu Sibel. Bakışlarındaki parıltılar çoğalmıştı o anlarda. Her biri mum alevi olup yüreğimi yaktı. Zor çevirdim gözlerimi senden öteye.

Hazan çiçeğim diyorum sana ama yanlış yapıyorum galiba. Bahar çiçeğim mi demeliyim? Çünkü gülüşün baharları getiriyor bana. Bir nisan meltemiyle, yıllar önce içime tohumu düşmüştü sevdanın. Kocaman oldu o tohum, Sibel.

Daha on sekizindeydin. Henüz bir kaç kez karşılaşmıştık ama beni kendine hayran bırakmıştın bile. Asil duruşun, hanımefendi tavırların, insanlara özenli ve şefkatli yaklaşman, güleryüzlülüğün, samimiyetin, inceliğin, yüzüme uzun süre bakamaman; hemen etkisi altına almıştı yirmilik bir delikanlı olan beni.

Tertemiz sevdim seni, Sibel. Sınırlarına saygı duyarak. Gerekmedikçe yoluna çıkmayarak. Karşı karşıya geldiğimizde yanında çocuk gibi özgür ve rahat olmak isteyen yanımı susturup, efendi efendi durarak. Sana yönelttiğim her sözcüğü itinayla seçerek. Uzaktan bir kere görsem gül yüzünü, günüm güzelleşti ve daha çok sevdim seni.

Biliyor musun, annem -kolay kolay kimseyi beğenmeyen o huysuz kadın- seni tanıdığı ilk zamanlar övmeye başlamıştı evde. Şaşırdın değil mi? Ben de şaşkındım. Hakkını verdi.

"Maşallah, hanım hanımcık, saygılı. Oturması kalkmasını, konuşmasını bilen, tatlı bir kız," demişti. Çok iyi hatırlıyorum.

Annemin seni beğenmesi nasıl hoşuma gitti anlatamam. Sanki bir başkasını değil de beni methediyordu. O derece gururlandım. Ve sulandı çiçeklerin ince ince yağan bir yağmurda.

İşte böyle Sibel. Bugün gülüşünün muhattabı ben oldum. Şeref duydum. Gözlerime sıcacık baktın. Sana giden yolda kayboldum.

Haziran 1990