46. BÖLÜM'DEN KESİT

Helüüü, küçük bir kesitle geldim. Bayramınız mübarek olsun efenimmm. Malumunuz çalışıyorum, buyurunuz şekil a

Sizleri fazla bekletmeden buyurun kesite....

46. BÖLÜM'DEN

Başlangıç ve sonun arasındaki köprü; zaman mıydı, yaşananlar mı?

Yoksa her adımda geride bırakılan izler mi?

Kendi içimde verdiğim savaş, dışarıdaki tüm çatışmalardan daha yıpratıcıydı. Sadece düşmanlarla değil, kendi vicdanımla da dövüştüm. Kararlarım, hatalarım ve pişmanlıklarım omuzlarıma yük oldu ama yine de diz çökmedim. Çünkü durduğum an kaybedeceğimi biliyordum.

Bir sona yaklaştığımı hissedebiliyordum.

Hava kurşun gibi ağırdı. Gökyüzü bulutsuzdu ama içimde kopan fırtınalar gök gürültüsünden farksızdı. Ayaklarımın altındaki toprak, yıllardır bastığım ama bir türlü sahiplenemediğim bir boşluk gibiydi. Buraya ait olduğumu her hücremle hissediyordum ama buradan gitmem gerektiğini de biliyordum. Her şeyin bir sonu vardı. Bu savaşın, bu yolculuğun, benim hikâyemin...

Ne kadar yaralandığımı düşünmek için bile zamanım olmamıştı. Bir yara iyileşmeden bir diğeri açıldı. Kaybettiklerimin yasını tutmadan bir başkasını kaybettim ama bu, durmam için bir sebep değildi. Çünkü hayat, yas tutanları değil, yürümeye devam edenleri ayakta tutuyordu.

İki elimde tuttuğum kısa kollu tişörtümü valizin içine yerleştirip sağda kalan, Mete’nin tişörtüne uzandım. Karnıma dolanan ellerle kıkırdayarak yüzümü sağa çevirdim. Mete, dudaklarına işlenmiş yorgun gülümsemesine rağmen, gözlerindeki gamzelerini belirgin bir şekilde bana hediye ediyordu.

Uzanıp dudaklarına küçük bir buse kondurduğum sırada derin bir nefes alıp gözlerini kapattı. Sanki o an, dünya biraz daha sessizleşti. Savaşın gürültüsü, geçmişin hayaletleri, geleceğin bilinmezliği... Hepsi birkaç saniyeliğine de olsa geri çekildi.

“Bunu sevdiğimi söylemiş miydim?” diye fısıldayarak beni kendine doğru çevirdi ve burnuma küçük bir öpücük bıraktı. Üzerimdeki tişörtün belini sıyırarak sıcak avuçlarını tenime bastırdı. Ellerinin sıcaklığı vücudumda izler bırakarak, beni her geçen saniye daha da içine çekiyordu. Onunla olmak, her şeyi unutmak gibiydi.

Yavaşça, parmak uçlarımın teninde gezdiği her an, içimde bir kıvılcımın büyüyüp ateşe dönüşmesini hissediyordum. Yavaşça başımı kaldırıp gözlerine baktım. Onların derinliğinde kaybolurken, yavaşça dudaklarımı araladım. “Her seferinde söylüyorsun. Hissettiklerimi her an söylemesem de sen de biliyorsun, değil mi?” diye sordum, sesimde bir sızı vardı.

Mete’nin gözleri, bana dokunduğu her an daha da derinleşti. İçindeki tüm sevgiyi, beni koruma arzusunu, birlikte olmanın getirdiği huzuru gözlerinden okuyabiliyordum. Yavaşça, ama bir o kadar tutkulu bir şekilde dudaklarımı buldu. Bu öpücük, sadece aşkın değil, geçmişin, kayıpların ve birlikte geçirilen zamanın öpücüğüydü. Birleştiğimiz her an, her anı sonsuza taşımak istiyordum.

"Biliyorum," dedi, dudaklarından bu kelimeler dökülürken, elleri belimi kavrayıp beni ona daha da yaklaştırdı. "Gözlerinden okuyorum ben seni, Eyşan. Bana baktığında gözlerinin içindeki parıltılar, emin ol her şeyi anlatıyor."

Sözleri, içimdeki korkuları ve şüpheleri silip atarken, kalbim onun her sözünde biraz daha yerle bir oldu. Biz, zamanın ötesinde birbirimize aittik.

Mete, ellerini ağırca tenimden ayırdı. Mete’nin elleri vücudumdan ayrıldığında, bir anlık boşlukta kaybolmuş gibi hissettim. Gözlerimin içine baktığında, hiç olduğu kadar yakın hissediyordum. Her şeyden önce, yalnızca onunla olmak, tüm bu karmaşanın içinde benim sığındığım güvenli liman oluyordu.

Parmakları, tişörtümün eteklerini kavrayıp yukarıya çekiştirirken, hissettiğim her anın sıcaklığı daha da yoğunlaştı. Mete’nin dudakları, karnıma yaslandığında, kalbim bir kez daha hızla çarptı. O an, onun bu sade ama anlam dolu hareketiyle her şeyin bir arada olduğuna, hayatın birlikte daha güçlü olduğumuza inandım.

“Çocuklarımızla çıkacağımız ilk tatil diyebilir miyiz?” dediğinde, sesindeki yumuşak ton ve anlamlı bakışları, içimde tüm endişeleri silip atarak kalbimi bir kez daha fethetti. Gözlerim bir an için hüzünlendi ama bu hüzün, bizi bekleyen güzelliklerin de işaretiydi. Elimi kaldırıp saçlarını okşadığımda, gözlerinin içindeki parıltıların daha da belirginleşmesini izledim.

Şefkat ve hayranlığı hiçbir şey demeden, yalnızca gözleriyle hissettirebiliyordu.

“Evet,” dedim, “Çocuklarımızla ve ailemizle çıkacağımız bir tatil.”

Koyduğum son noktada görüşmek dileğiyle...