K.S.A

Geleneğimiz bozulmasın, helüüü, biz geldik. Aşağıda buluşalım.

KARANLIKTAKİ SON ADIM

Blueneck - Low

🐾

"Bir varmış, bir yokmuş..." diye başlar, her masal.

Peki, gerçek hayatların öyküsü nasıl başlar?

Yara alır insan. Bazen doğar doğmaz, bazen büyüdükçe. Kimileri ilk adımda düşer, kimileri ilk kelimesinde suskunluğu öğrenir. Hayat, masallar gibi büyülü cümlelerle başlamaz; bazen bir çığlıkla, bazen derin bir sessizlikle başlar.

Sonra zaman akar. İnsan kırılır, yeniden toparlanır, kaybolur ve bulunur. Masallarda prensler atlarına biner, gerçek hayatta ise insanlar en çok kendi ayaklarının üzerinde durmayı öğrenirken yorulur ama yine de devam eder. Çünkü masalların sonunda "sonsuz mutluluk" yazsa da gerçek hayatın içinde "devam eden bir hikâye" vardır.

İşte bu yüzden, insan, en çok kendi hikâyesini anlamakta zorlanır. Hayatın sayfaları; kaderin elinde savrulan yapraklar gibi dönerken, her yara bir cümleye, her kayıp bir noktaya dönüşür ama noktalardan sonra yeni cümleler gelir. İşte bu yüzden, masallar bir yerde biterken, gerçek hayat her gün yeniden yazılır.

Zaman bazen hoyrat bir rüzgâr gibi eser, kimi anıları savurup silerken, kimilerini de inadına derinleştirerek ruhun en karanlık köşelerine işler. İnsan yürür, düşer, kalkar ve yeniden yürür. Bir ömür boyu, kendi yolunun taşlarını döşerken, kimi zaman yorgunluktan dizlerinin üstüne çöker. Yine de durmaz, duramaz. Çünkü hayat bir kere akmaya başladı mı, geri dönmek mümkün değildir.

İnsan, geçmişin izlerini sırtında taşır. Kimi zaman ince bir fısıltı gibi hatırlatır kendini yaşananlar, kimi zaman kulakları sağır eden bir çığlık gibi. Bir bakış, bir koku, bir melodi... Zamandan kopmuş bir parça gibi geri döner anılar. Her yara, kabuk bağlasa bile iz bırakır ama belki de insan, en çok bu izleriyle insandır.

Kimi günler umut yeşerir içinde, taze bir bahar dalı gibidir. Kimi günler ise içindeki kış hiç bitmeyecek sanır ama bilmez mi insan, bahar gelmekten hiç vazgeçmez? Gökyüzü ne kadar kararsa da fırtına ne kadar sert eserse essin, bir yerlerde güneş hâlâ doğmaya devam eder. Ve en karanlık an, aslında yeni bir sabahın habercisidir.

Bazen insanın hikâyesi bir başkasının satırlarında tamamlanır. Kendi kaybolmuşluğunda boğulduğunu sanırken, bir başkasının gözlerinde yolunu bulur. Çünkü insan tek başına yazmaz kaderini; hayat, karşılaşmaların, vedaların ve yeniden buluşmaların içinde şekillenir.

Ve gün gelir, insan dönüp baktığında anlar ki, hayat dediğin; masallardaki gibi bir mutlu sondan ibaret değil, her gün yeniden yazılan, bazen buruk, bazen coşkulu ama her zaman devam eden bir hikâyedir.

Ben; bir kitap yazılmadan önce, bir hayal olarak var olan o düşünceyim.

Ben; her sayfada yeniden doğan, her paragrafa hayat veren gücüm.

Ben; sona yaklaşıldığında, geriye sadece iz bırakacak bir varlığım.

Ben; bir kitabın tamamlanması için bekleyen, o son cümledeyim.

METE MERT ÇAKIR

25 ARALIK 1993

Evvet. Nasıldı?

İtalik ile yazdığım cümleler tabii ki de 3. kitap hakkındaki spoileri içeriyor. sjdhjkshdjhsd!

25 Şubat doğum günüm ve kendime bir hediye vermek istiyorum. Normalde bir hafta sonrasında diğer tanıtımı atacaktım ama o da yarın gelecek, çünkü neden olmasın. Kendi kendime hediye veriyorum, ne kadar iyi bir kızım yav. Alırım bi dgko mesajlarınızı... Şaka bir yana ara vereceğim konusunu henüz açmıyorum. Yarınki atacağım yazıdan sonra bir ara verme mevzusunu konuşacağım. Şimdiden bilginiz olsun. Diğer tanıtım da hazır olduğu için direkt olarak yarın görüşürüz diyorum ve Sultan kaçar...