özel bölüm/2

​​ıt was hard. ıt was really hard for a long time.

^^^

Sanırım biraz duygusal bir bölüm olucak.

Bölüm şarkısı:NF-Remember This. Okurken dinlemeyi unutmayınn!

^^^

Bir ay, on beş gün, 17 saat. Zaman ne kadar hızlı geçmişti dışarıdakiler için oysaki içimizde bu bir yıla denkti. Yıllar geçmişti sanki bu koridorda.

Zamanın ağırlığı bize de çökmüştü. Her gün, her atan kalp için şükrediyorduk. Belki yaşadıklarımız azdı ama hislerimizle doluydu anılarımız. Şimdi kötü anılar gibi geliyordu ama ilerde bunu da atlatınca 'ne günlerdi' diyerek buruk bir gülümseme sunacaktık hayata.

Ama şimdi ayakta durmalıydım. Ben güçlü olmalıydım ki o da güçlü olsun. O güçlü olunca sevdiği de güçlü olup ayaklansın.

-Biliyor musun o gün seni onunla tanıştırıcaktım. Çok büyük bir heyecanla haber vermeye gitmiştim ona. Büyükanne diyicektim. Biliyor musun ben çok güzel bir kalbe aşık oldum,diyecektim.

Dediği cümle kalbimi eritirken bu acının içinde mutlu olduğum için kızdım kendime.

-Ama eve girdiğimde onu öylece yerde yatarken buldum. O hareketsizce yatıyordu orada.

-Alp. Yeter bu kadar. Bak kendine eziyet çektirme artık. Hadi sevdiğim. Benim için. Yaşlı gözlerini bana döndü. Okyanus gözleri taşıp kıyıya vuruyordu.

-Üzülmüyorum ki ben. Hem daha o seninle tanışıcak. Ne güzel kız diyicek. Canım gelinim diyerek seni utandırıcak.

Burukça gülümsedim. Ne güzel seviyorsun be yarim.

^^^

Alp'i zorla eve gönderip üzerini değiştirmesini, kendine gelmesini söylemiştim. Büyükannesi uyanınca onu bu halde görürse üzüleceğini söylediğimde ikna olmuştu.

Emine teyze(Alpin büyükannesi) 'yi normal odaya almışlardı son bir kaç haftadır. Ben ise son bir haftadır yaptığım gibi odadaki koltukta oturup kitabımı sesli bir şekilde okuyordum. Bu seferki kitap Romeo ve Juliet idi kitabım. Bir süre sesli okuduğumda benim sesimi bir ses bastırmıştı. Gürültülü bir şekilde ötmeye başlayan Emine teyzeye bağlı cihazlar ile ne yapacağımı bilememiştim. Kendime gelip hızla yerimden kalktım. Kapıdan çıkacağım sırada içeriye doluşan doktorlar ile kenara çekildim.

-Hemşire hanım neler oluyor o iyi mi? Diye sormama kalmadan beni odadan çıkartmışlardı. Yüzüme kapatılan kapıya öylece bakakalmıştım. Derince bir nefes alıp arkamı döndüm.

Gördüğüm hüzünlü yüz ile ona korkarak baktım.

^^^

-Alp sakin ol lütfen. Bir şey olmayacak ona. Hem sen söyledin o güçlü bir kadın.

Koridorda bir oyana bir buyana gidip gelen Alp ile tedirgince yerimde sayıyordum.

-Evet. Evet dedim ama ya kuturlamazsa? Ya kötü bir şey olduysa? Hem doktorlar neden hala çıkmadı? Neden kimse bir şey söylemiyor?

Çaresizce sevdiğime baktım. Şu hayatta tek çaresi olmayan şeydi ölüm. Rabbim eceli gelince kopartıyordu sevdiklerimizi bizden. Bize de boyun eğmek düşüyordu.

Ne kadar özlü söz söylesem ne kadar avutmaya çalışsam da onu hiç bir şey belli değildi. Tek çaremiz duamızdı.

Bir süre sonra açılan kapı ile Alp oraya koştu. Bütün cevapları bulacağımız o kişiye.

****

bir sonraki bölümde görüşürüz