“Kolun kopsa kolun olurum! Tamamlarım seni! Dökülen gözyaşın, hastaysan dermanın olurum! Sen benim yuvam oldun. Kimsesizliğimi unutturdun! Ben de sen yokken bu evi sıcacık bir yuvaya çeviririm. Dumanı tüter! Tencerede yemek pişer! Beşikte belki dünyalar güzeli bir bebek ağlar! Sen gelirsin! Onda senin kokunu alırım! Gözlerinde gözlerini görürüm. İyileşirim!”

Fısıltı gibi söylediği sözler kalbime yakıcı bir köz yerleştirdi. Bunu ne kadar çok istediğimin ayrımına varıyordum.

“O minik kuşu hatırlıyor musun?” Başımı salladım. “Onu bir mucize gibi büyüttün! Hayata kazandırdın! Beni de !” Ona sımsıkı sarıldım. Belki de hiç gerçekleşmeyecek o rüyaya tutulmuştum. Onu defalarca öpüp kokladım. Çok yalan söylemiştim. Çok oyun çevirmiştim. Dahası da gelecekti biliyordum. O kimsesiz değildi. Kardeşleri hayattaydı. Bunu ondan saklayarak ne büyük bir kötülük ediyordum oysa!

Dudaklarım şakaklarında kavisler çizdi. “Alina!” Adını sayıklıyordum. Deliler gibi arzuluyordum. Gözlerinde masumiyet vardı. Onu tanıdığım ilk günden bu yana asla bir katili o bakışlarda görememiştim. Onu seviyordum. Onu istiyordum. Deliler gibi arzularken artık uzak duramazdım. Kalbimin sesini dinlemek istiyordum. O benimdi.