İnsan, uzunca bir süre aynı şeyleri yaşayıp artık bunlardan bıktığında tahammülünü kaybeder. Öyle bir kaybediştir ki bu, varolan psikolojiyi yerle bir etmenin yanında hayatın içindeki renkleri de götürüverir. Yıpratan, kıran, dağıtan, mahveden bir süreçtir bu, yavaş işler. Ömrün soluverir, canın bedenine dar gelir. Ne tepki verebilirsin ne de tepkisiz kalabilirsin. Bedenini sıfıra sıfır kapatan bir tabutun içinde kalmışsın da nefessizlikten ölecekmişsin gibi... . "İmtihansın sen, Şahnaz. Annene, babana, abine... ama en çok bana. Sevdamsın sen. Çok seversem bende alınacak, az seversem yapraklarını teker teker dökecek gülsün." "Emanetim ben, Beybolat. Anneme, babama, abime... ama en çok sana. Seveceksen orta yolu bul, ne canımı yak ne canını." *** 16.05.2025