Hayat domino taşlarına benzer. Nasıl taşlar birbirlerini iterek ve birbirlerini tetikleyerek yoluna devam ederlerse seni de bazı şeyler tetikler. İstemediğin bir hayatın baş karakteri oluverirsin. İstemediğin bir yerde, istemediğin kişilerle yaşamaya mahkûm eder seni hayat. Yolda ya da çevrende görüp de olmaz dediklerini daha inadına sende yaşarsın. Kaçmaya çalıştığın geçmişin aynen karşına geçmese de soğuk nefesini ensende hissedersin. Gölgesi bir adım ilerinde, gerçeği de bir adım gerinde yer alır. O Derin Yade SARAÇ`tı. İstemediği bir hayatın baş kahramanı, geçmişinden kaçmaya çalışsa da kaçamayan yaralı bir kız çocuğu... --------- Bu hayatta en çok ailenize güvenebilirdiniz değil mi? Ama o en büyük darbeyi ailesinden yedi. Daha hayatı yeni öğrenirken, hayatı bembeyaz bir yaprakken birdenbire siyaha boyandı onun yaprağı. Öyle koyuydu ki o siyah ton kimse silemedi. O ay ışına bakmaya doyamayan değil miydi? Şimdi ise o ay ışığından tiksinecek raddedeydi. Bu hayatta güvenebileceği kişi sayısı bir elin parmağını bile geçemezdi. O Emre KARAHAN`dı. Herkese güvenemeyen, ihanete uğramış, onu büyütmeyi başaracak olan kişiyi bekleyen bir çocuk...

Bir öğretmen ile öğrenci ilişkisi olur mu ? Yada öğretmen öğrenciyi sevmezse

Matematik dersinde sıkılan Ceylin duvara "Selam"yazar. Sabah okula tekrar geldiğinde yazının altında kendine ait olmayan bir yazıyla karşılaşır.

Klasik gerçek ailem kurgusudur ama kızımız bu sefer evli ve hamiledir. 🎀❤️

Kızılçam Mahallesi... Adı gibi yemyeşil çam ağaçlarıyla dolu, sıcak ve samimi bir yer. Burada büyüdüm, burada kendimi buldum. İnsan Kızılçam`da her sokağa bir anısını bırakır. Bahar geldiğinde çam kokusu evlerin içine kadar dolarken, mahalle çocuklarının neşesi her köşeye yayılır. Ama benim için Kızılçam, sadece bir mahalle değil. Benim hikayemin başladığı yerdi. Karan, abimin en yakın arkadaşı, aynı zamanda bizim ailemizin bir parçası gibiydi. Çocukken onu hep "Koca Karan" diye çağırırdım. Mahallenin en uzun boylusu, en hızlı koşanıydı. O zamanlar sadece abimin dostu olarak görürdüm onu. Ama yıllar geçti, her şey değişti, ben de değiştim. Ve fark ettim ki, o hep daha fazlasıymış. Mahallede nereye baksam bir anımız vardı onunla. Kızılçam`ın toprak yollarında koştururken düştüğümde elini uzatan hep oydu. Bisiklet sürmeyi öğretirken korktuğumda, "Korkma, ben buradayım," diyen de. O zamanlar gözümde sadece bir ağabey gibiydi. Ama yıllar geçti, hislerim değişti. Artık ona "abi" demek bile zor geliyordu.