İkrar, bir ruhun kendi gerçeğini sessizce kabul edişidir. Ne savunma vardır içinde ne kaçış; sadece çıplak bir “evet” yankılanır. Kimi zaman bir sevdanın yüküyle, kimi zaman bir suçun gölgesiyle gelir. Ama her seferinde bir dönüm noktasıdır; karakterin kendini inkârdan kabule geçişidir. İkrar, susturulmuş bir vicdanın nihayet konuşmasıdır.