“Viper... indir o silahı, bir yere gitmiyorum...” diye yalvaran sesini duydum, ama artık fark etmezdi. Yıllarca savaştım, içimdeki bu öfke ve acıyla. Artık kaçacak yerim kalmamıştı. Onu sevdiğimi sanmıştım, belki de bir zamanlar doğruydu, ama gerçek şuydu ki... bu dünyada kimse sevgiye layık değildi. Benim dünyam karanlıktı ve o karanlıkla barışmıştım. Victor birden üzerime atladığında silahı almaya çalıştı, o anda panikledim ve tetiği çektim. Boşluğa doğru ateş eden silah, sanki dünyamı da paramparça etmişti. Bir anda elimden kayıp gitmişti silah. Yere çöktüm ve bağırmaya başladım, o anın içinde başka hiçbir şey yoktu, sadece o yankılanan sesim. Victor yanıma geldi, gözleri üzerimdeydi ama ben artık tükenmiştim. İçimdeki her şey bitmiş, yorulmuştum. Yorulmuştum yaşamaya, savaşmaya, duygularımla baş etmeye. Her şeyin ağırlığı omuzlarıma çökmüş gibiydi, bu savaşın kazananı yoktu, sadece yitip giden bir ben vardım.

İntikam istiyordum. Adalet istiyordum. Geçen 10 yılımın hesabını istiyordum. Ailemin kanını akıtan o katillerin yok olmasını istiyordum. Hayatım ben daha 12 yaşındayken benden çalınmıştı. Bir gecede yok olan huzurlu yuvam içimde olmayacak bir yangın başlatmıştı. O yangın her gün daha çok harlanıyordu ve benimle beraber etrafımdaki herkesi yakıyordu. Ben Lalin. Ailesi için adalet arayan, küçüklüğü çalınmış ve erken büyümeye mahkum bırakılmış o çocuk. Eğlence adında yapılan bir katliamla kimsesiz bırakılmış binlerce çocuktan birisi. Hepimiz adalet arıyorduk ve ne olursa olsun o adaleti sağlayacaktık. "İçini yakan o yangın bir gün sevdiğin herkesi de seninle beraber yakmaya başlayacak fötr şapkalı kız" JOKER.