Yıllar önce Karadeniz’in sert kıyılarından kopan Miraç Arslanoğlu, şehrin en karanlık köşelerinde kendi krallığını kurdu. Onun adını duyan diz çöker, bakışı bile sus payı olurdu. İhaneti affetmeyen, verdiği sözü kanla mühürleyen bu adamın dünyasında, merhamet sadece mezar taşlarında rastlanan bir kelimeydi. Derin Soydan ise sessizliğin içindeki fırtınaydı. Masum görünen bakışlarının ardında, ailesine rağmen ayakta kalmaya çalışan bir kadın. Kumar borçlarıyla, tefecilerle, sorumsuz bir babayla sınanırken bile başını eğmemişti. Ta ki babasının, küçücük kardeşini bir gece kulübünün karanlık sahnesine sürüklediğini öğrenene kadar… O gece, Derin’in tek derdi kardeşini oradan çekip çıkarmaktı. Ama attığı her adım, onu hiç bilmediği bir adamın dünyasına doğru sürükledi. Ve Miraç’ın dünyasında, bir borcun bedeli hiçbir zaman sadece parayla ödenmezdi. Kanla yazılmış kurallarla, kaderin inatçı kalemi çarpıştığında; bir kadının masumiyeti, bir adamın karanlığına sızabilir mi? Yoksa bazı hayatlar, daha en başından kan ve kaderle mühürlenmiş midir?

denizkızılarından hoşlanmayan denizin telefonuna merhaba denizkızı diye mesaj gelir ve olaylar gelişir

🧡🍁 Hayat bana istemediğim yükler bıraktı.Ama en ağırıda o mavi gözler bıraktı.Sevdim,sustum,sakladım...Kalbime kazınmış bir emanet ve sır vardı.Her sır, birgün açığa çıkar.Peki ya emanet kalpler,kime bırakılır?Birbirinden uzaklaşmış kalpler ama yakınlaşmaya çalışanda yine aynı kişiler,aynı kalpler.Birbirini deli gibi seven kalpler hiç uzaklaşırmı?Birbirleri için atan o kalpler.Bazen kalp uzaklaşır ama uzaklaşsada kalpler birbirlerine bağlanır ve aşık olurlar.Bana verilen emanet aşk,ihanet ve geçmiş.Bizim sırrımız bana emanetti.Ama o sır birgün açığa çıkacaktı.En çok kalbi acıyan,canı acıyan,ölmek isteyen kim olacaktı?