Sınıftan içeri hırsla girdi kız ve arkası dönük olan çocuğu sertçe kolundan tutup çevirdi ve yüzüne yumruk attı. Çocuk, sert yumruğun etkisiyle yere yığılmıştı; fakat kız durmadı. Gözlerinden bir yandan yaş akarken, diğer yandan çocuğun yüzüne yumruklar geçiriyordu. Öbür yandan da hırsla bağırıyordu: “Seni doğduğuna pişman edeceğim!” diyordu. Sınıftakiler oldukça şaşkındı. Çocuğun birkaç arkadaşı kızı çocuktan ayırmaya çalışıyordu; fakat kız yerinden milim oynamıyordu. Kız yeniden bağırdı: “Azrail bile alamayacak bugün elimden seni! Ben izin vermeden ölmeyeceksin!” dedi bağırarak. Sonunda biraz yorulmuş olmalı ki beş kişi zorla kızı çocuğun üzerinden alabilmişlerdi. Yerde dizlerinin üzerine çökmüştü kız; o neşeli, hep gülücük saçan halinden eser kalmamıştı. Yıkılmıştı bir nevi. “Neden?” dedi bağırarak, sesi biraz kısılmıştı. “Neden?” diye sordu bu defa sesini alçaltarak. “Neden yaptın? Para için mi? Yemin ederim o paranın on katını öderdim sana! Neden yaptın? Neden? Neden?” Duraksadı, eliyle yere vurarak, “Neden!” diye bağırdı bu kez. “Benim hayallerim vardı! Ben milli olacaktım! Yarışmalara katılıp ülkemizi temsil edecektim! Gideceğim okulum, geleceğim, her şey kuruluydu… Sense hepsini sikip attın!” Gözyaşları sicim gibi akıyordu. Sınıftakiler ne olduğunu anlamamıştı; herkes şaşkın ve suçlayıcı bir şekilde çocuğa bakıyor, merakla: “Ne yapmış olabilirdi ki acaba bu kızın çıldırmasına sebep olacak kadar ne yapmış olabilir?” diye düşünüyordu. Kızın omzundan tutan çocukların eli gevşemişti; ne olduğunu anlamaya çalışıyorlardı. Kız son gücüyle tekrar atılmaya çalıştı çocuğun üzerine: “Neden!” diye çığlık attı. Kızı tutan çocuklar elini sıklaştırdı. Tüm okul sınıflarına toplanmıştı. Kızın arkadaşları kalabalıktan sıyrılıp kızın yanına gelmeye çalışıyorlardı. Herkes suskundu; bir tek kızın hıçkırıkları duyuluyordu, tüm okulda. Çocuk fısıldıyarak, içine kaçmış bir sesle cevap verdi: “Ö… özür dilerim,” dedi. Kızsa tekrar çocuğun üzerine gitmeye çalıştı: “Senin saçma ‘özrün’ hiçbir şeyi değiştirmedi! Bak! Bak etrafına bak!” dedi çığlık atarcasına. “Değişti mi herhangi bir şey? Geleceğimi silip attın sen! Her şeyimi aldın elimden! Her şeyimi!” Hıçkırıkları daha da artmıştı; kafası yerde ağlıyordu. Hınçla kafasını tekrar kaldırdı: “Helal etmiyorum hakkımı! Cümle alem duysun, ahım var üzerinizde! Gölgem hep peşinden gelsin! Hakkımı en çok sana helal etmiyorum! Deloğlu, cehennemde bile bırakmayacağım peşini!” Kızın gözleri yavaşça kapanmaya başlamıştı ve bayıldı. Kız orada bayılmıştı. Kızın arkadaşları kızın kollarına girip onu hızlıca revire götürdüler. Geride ise sadece şaşkın bir topluluk ve yerde dizlerinin üzerine çökmüş ağlayan bir çocuk kalmıştı. Ve kızın dediği gibi de oldu… Ahı kaldı çocuğun üzerinde. Çocuğun peşini hiç aksilikler bırakmadı. Ama çivisi çıkmış bu dünyada bir süre sürdü bu… Çünkü dünyanın adaleti bu kadardı. Ülkenin hafızası ise oldukça unutkandı.

Ya aşk ceviz ağacının altında saklanıyorsa ???

Bir çift ayakkabı raket sesine karışır, bir çift eldiven kalbin çarpışma ritmini belirler.

Aşk,macera,komedi ve birazcıkda dram doku bir hikaye

Ülkenin en iyi futbolcusu ve spor hekimliği stajına başlayan kızın yolları milli maçta suratına yediği şut ile kesişir. ❤️‍🔥