Asil Sarban, dokuz yaşındayken ailesini bir gecede kaybetti. Olay kayıtlara “talihsiz bir kaza” olarak geçti; dosya hızla kapandı, sorular cevapsız kaldı. Asil içinse o gece zaman durdu. Yıllar sonra, dışarıdan bakıldığında sıradan bir üniversite öğrencisi olan Asil, geçmişiyle sessiz bir hesaplaşma içindedir. Unutmadı. Affetmedi. Sadece bekledi. Çocukken anlamlandıramadığı ayrıntılar, büyüdükçe yerli yerine oturmaya başlar. Dosyalardaki boşluklar, susturulan insanlar ve güçlü bir ismin gölgesi Asil’i gerçeğe biraz daha yaklaştırır. İntikam onun için bir öfke patlaması değil, sabır işidir. Her adımı planlı, her hareketi kontrollüdür. Ancak gerçeğe yaklaştıkça Asil şunu fark eder: İntikam, düşmanı yok etmeden önce insanın içini yakar. “Asil Sarban” geçmişin küllerinden doğmaya çalışırken, okuyucu şu soruyla baş başa kalır: İntikam adalet midir, yoksa kaybedilenlerin üzerine eklenen yeni bir kayıp mı? İntikam – Küller, travma, adalet ve sessiz öfke üzerine kurulmuş psikolojik bir yüzleşme hikâyesidir.

Defne sıradan bir hayat yaşarken her gece bilinmeyen bir numaradan mesajlar almaya başlar. Mesajlar onun gün içinde yaşadığı şeyleri olmadan önce söylüyordur. Başta bunun bir şaka olduğunu düşünür ama mesajlar giderek kişiselleşir: korkuları, sırları, kimseye anlatmadığı şeyler… Bir gün gelen mesaj şudur: > “Yarın bana güvenmezsen her şey bitecek.” Ama sorun şudur Defne o numaranın sahibini gerçek hayatta tanımıyordur… ya da öyle sanıyordur.