Ayrılıklar. Can yakıcı ve habersiz ayrılıklar... Sevdiğin birisi gider bazen ama haberin olmaz. Birisini çok seversin, delicesine korkarsın onu kaybetmekten. Bu kişi illa sevdalın olmak zorunda da değil... Aile. Mesela, Korkmaz ailesi. Şu anda kaybetmekten korktukları, çokça sevdikleri ve evlerinin direği olarak gördükleri Salim Korkmaz’ı kaybetmişlerdi. Fakat haberler yoktu... Zaten hiçbir şehit haberi telefondan verilmezdi, nereden haberleri olacaktı ki?.. Bir gece vakti hepsi sıcacık yatağında mışıl mışıl uyurken, Salim Korkmaz gittiği görevde Alsancak uğruna şehit düşmüştü. Sonsuzluğa giderken çehresinde gülümseme, yüreğindeyse burukluk vardı. Ailesinin üzülecek olmasını bıraktığı sızıyla kapanmıştı gözleri. Fakat beyaz ışığı gördüğünde her şey son bulmuştu. Şehit olmuştu. Bundan daha güzel ne vardı? Ailesi olan bitenden habersizdi ama o; unutulmayacak, unutturulmayacak kahramanlardan birisi olmuştu. Şehit olacağını anladığında aklına ilk eşi gelmişti. Yıllardır sevdiği kadını hep çaresiz ve de yalnız başına bırakmıştı. Onun çilesini hep çekmişti, Mehtap Korkmaz. Sonra soy adını ilk ona bahşettiği gün geldi aklına. Belki de bencillikti yaptığı ama ne kadar mutlulardı... Oysa iç sesi haklı çıkmıştı; kısa sürmüştü bu neşeleri çünkü evliliklerinin ikinci günü göreve çağırılmıştı... Üzülmüştü güzel karısı. Ama elden biçare gelmeyince gelmiyordu. Birden Mehtap’la anıları toz bulutu olup uçtuktan sonra aşklarının, iki kişilik yuvanın büyümesini sağlayan oğulları geldi aklına; Akalp’ti adı. Dürüst, doğru kişi demekti. Mehtap’ı istemişti bu ismi. Delikanlı oğlu annesine ve kızına sahip çıkardı. Her ne kadar onun omuzların ağır yükler devretmek istemese de hep olduğu gibi yine elinden bir çare gelmezdi. Kaderdi tüm bunlar. Onun önüne nasıl geçecekti?