“Bazı çocuklar bazı anıları unutmaz. Hatta bazı çocuklar, çocukken büyümek zorunda kalır.” Berfu Ateş, soyadındaki ateşle daha doğduğu gün tanışmıştı. Babası tarafından terk edilen, annesinin sessizliğini ise bir gürültüyle kaybeden küçük bir çocuktu. O an anladı Berfu; “Sessizliğin en büyük gürültü olduğunu…” Ama soyadındaki ateş onu bırakmadı. Çünkü bir kez başlayan ateş asla sönmezdi. Ve her ateş, er ya da geç bir yangına dönüşmeye mahkûmdu. Yine de bu ateşin içinde yalnız değildi. Emir Yaman, sözleriyle, güveniyle ve tertemiz kalbiyle hep yanında durdu. Peki kar tanesi ve şimşek yan yana kalabilecek miydi? Kalsalar bile, bu ateş kimi yakacaktı? “Geçmiş, geleceğin bir yerlerinde saklıdır…”

“Artık ailemle kalmak istiyorum” diye devam etmesiyle gözyaşlarıma engel olmak istesem de beceremedim. “Peki, benim ailem, lan bir tek o var zaten, sen de biliyorsun patron olduğum gibi onu öldürecekler, ne istedin ondan? Ben sana dedim ‘Bu yolun sonunda patron olmak yok!` dedim, niye yaptın bunu ona?” diye haykırdım, gözlerimden süzülen yaşlarla beraber. Gözlerini yüzüme kilitledi ve “Zorundasın” dedi ve odadan çıktı. Hayır, hayır, hayır, buna izin veremem, yapamaz, gidip kimliğini açıklamasına izin veremem.