Müziğin Ruhu (Duygusal)

Astrum’un taş sokaklarına gece çökmüştü. Şehrin ışıkları gökyüzündeki yıldızlarla yarışırken, yalnız bir melodi duvarlara çarpıp yankılanıyordu.

Bir köşe başında, terkedilmiş bir binanın basamaklarında, genç bir kadın oturuyordu. Evelyn Viera.

Yirmi beşinde, ama yüreğinde bir ömürlük hatıralarla…

Kucağında eski bir gitar, parmakları tellere hafifçe dokunuyor, notalar usulca havaya karışıyordu.

Gözlerini kapattığında dünya silindi. Sadece müzik ve anılar kaldı.

İlk notalar tıpkı nefes gibi yumuşaktı.

Rüzgarın bir perdeyi hafifçe dalgalandırması gibi…

Zihni, çocukluğuna yürüdü.

Altı yaşına bastığı gün.

Doğum günü pastasının üzerindeki mumlar titrek ışıklar saçıyordu.

Annesi ve babası başında durmuştu, gözleri parlıyordu.

— “İyi ki doğdun, Evelyn...”

Bir anda gitarın ritmi değişti.

Nostaljik ama huzurlu bir ezgiye döndü.

Okulun ilk günü…

Elini sımsıkı tutan annesi, endişeyle eğilip kulağına fısıldadı:

— “Merak etme yavrum... İyi olacak.”

Kalabalık koridorlar, yabancı yüzler…

Ama sonra...

Bir çift göz.

Utangaçça yaklaşan küçük bir erkek çocuk.

Evelyn'in ilk arkadaşı.

Müziğin tonu duygusal ve sıcaklaştı.

İki çocuğun birlikte salıncağa binişi, okul bahçesinde saklambaç oynamaları...

Melodi hafif hafif yükselirken, parkta geçen güzel bir gün canlandı.

Ancak bir nota tökezledi.

Bir tel sarsıldı.

Ritim hızlandı.

Kısa bir dikkat dağınıklığı...

Ve Evelyn bir anda yalnızdı.

Çocuk kalbiyle panik içinde sağa sola koşuyordu.

Kalabalığın arasında kaybolmuştu.

Müzik hızlandı.

Gerilim tırmandı.

Tellere sertçe basmaya başladı Evelyn.

Kalbi gibi... çarpan her nota, küçük Evelyn’in korkusunu anlatıyordu.

Sonra…

Bir el omzuna dokundu.

Bir polis memuru diz çöküp göz hizasına indi.

Yüzü sert ama sesi yumuşaktı.

— “Adın ne senin tatlım?”

Melodi titredi.

Teller ağlıyordu şimdi.

Küçük Evelyn, polis merkezinde beklerken gözyaşlarını tutamamıştı.

Ama kapıdan içeri annesiyle babası girdiğinde…

Koşarak kucağına atılmıştı.

Gitar yavaşladı.

Derin, duygusal bir finale geçti.

Babası o gün sarılmış ve kulağına şöyle demişti:

— “Korkma artık… Geçti. Yanımızdasın.”

Müzik sona erdi.

Evelyn gözlerini açtı.

Astrum’un gecesi aynıydı ama onun iç dünyası biraz daha hafifti.

Gitarın sesi durmuştu ama müziğin ruhu hâlâ oradaydı.

Kulağa değil…

Yüreğe çalan bir melodi gibi.